¹Þá svaraði Elífas frá Teman og mælti:

¹Allora Elifaz di Teman rispose disse:

²Munt þú taka því illa, þótt maður dirfist að yrða á þig? Og þó, hver fær orða bundist?

²"Se provassimo a dirti una parola ti darebbe fastidio? Ma chi potrebbe trattener le parole?

³Sjá, þú hefir áminnt marga, og magnþrota hendur hefir þú styrkt.

³Ecco tu n’hai ammaestrati molti, hai fortificato le mani stanche;

⁴Þann sem hrasaði, reistu orð þín á fætur, og hnígandi hnén gjörðir þú stöðug.

⁴le tue parole hanno rialzato chi stava cadendo, hai raffermato le ginocchia vacillanti;

⁵En nú, þegar það kemur yfir þig, gefst þú upp, þegar það nær þér sjálfum, missir þú móðinn.

⁵e ora che il male piomba su te, tu ti lasci abbattere; ora ch’è giunto fino a te, sei tutto smarrito.

⁶Er ekki guðhræðsla þín athvarf þitt og þitt grandvara líferni von þín?

⁶La tua pietà non è forse la tua fiducia, e l’integrità della tua vita la speranza tua?

⁷Hugsaðu þig um: Hver er sá, er farist hafi saklaus, og hvar hefir hinum réttvísu verið tortímt?

⁷Ricorda: quale innocente perì mai? e dove furono gli uomini retti mai distrutti?

⁸Að því, er ég hefi séð: Þeir sem plægðu rangindi og sáðu óhamingju, þeir einir hafa uppskorið það.

⁸Io per me ho visto che coloro che arano iniquità e seminano tormenti, ne mietono i frutti.

⁹Fyrir andgusti Guðs fórust þeir, fyrir reiðiblæstri hans urðu þeir að engu.

⁹Al soffio di Dio essi periscono, dal vento del suo corruccio son consumati.

¹⁰Öskur ljónsins og rödd óargadýrsins, _ tennur ljónshvolpanna eru brotnar sundur.

¹⁰Spenta è la voce del ruggente, sono spezzati i denti dei leoncelli.

¹¹Ljónið ferst, af því að það vantar bráð, og hvolpar ljónynjunnar tvístrast.

¹¹Perisce per mancanza di preda il forte leone, e restan dispersi i piccini della leonessa.

¹²En til mín laumaðist orð, og eyra mitt nam óminn af því _

¹²Una parola m’è furtivamente giunta, e il mio orecchio ne ha còlto il lieve sussurro.

¹³í heilabrotunum, sem nætursýnirnar valda, þá er þungur svefnhöfgi er fallinn yfir mennina.

¹³Fra i pensieri delle visioni notturne, quando un sonno profondo cade sui mortali,

¹⁴Ótti kom yfir mig og hræðsla, svo að öll bein mín nötruðu.

¹⁴uno spavento mi prese, un tremore che mi fece fremer tutte l’ossa.

¹⁵Og vindgustur straukst fram hjá andliti mínu, hárin risu á líkama mínum.

¹⁵Uno spirito mi passò dinanzi, e i peli mi si rizzarono addosso.

¹⁶Þarna stóð það _ útlitið þekkti ég ekki _, einhver mynd fyrir augum mínum, ég heyrði ymjandi rödd:

¹⁶Si fermò, ma non riconobbi il suo sembiante; una figura mi stava davanti agli occhi e udii una voce sommessa che diceva:

¹⁷,,Er maðurinn réttlátur fyrir Guði, nokkur mannkind hrein fyrir skapara sínum?

¹⁷"Può il mortale esser giusto dinanzi a Dio? Può l’uomo esser puro dinanzi al suo Fattore?

¹⁸Sjá, þjónum sínum treystir hann ekki, og hjá englum sínum finnur hann galla,

¹⁸Ecco, Iddio non si fida de’ suoi propri servi, e trova difetti nei suoi angeli;

¹⁹hvað þá hjá þeim, sem búa í leirhúsum, þeim sem eiga rót sína að rekja til moldarinnar, sem marðir eru sundur sem mölur væri.

¹⁹quanto più in quelli che stanno in case d’argilla, che han per fondamento la polvere e son schiacciati al par delle tignuole!

²⁰Milli morguns og kvelds eru þeir molaðir sundur, án þess að menn gefi því gaum, tortímast þeir gjörsamlega.Tjaldstaginu er kippt upp, þeir deyja, og það í vanhyggju sinni.``

²⁰Tra la mattina e la sera sono infranti; periscono per sempre, senza che alcuno se ne accorga.

²¹Tjaldstaginu er kippt upp, þeir deyja, og það í vanhyggju sinni.``

²¹La corda della lor tenda, ecco, è strappata, e muoion senza posseder la sapienza".