¹Davíðssálmur. Deil þú, Drottinn, við þá er deila við mig, berst þú við þá er berjast við mig.

¹Di Davide. O Eterno, contendi con quelli che contendono meco, combatti con quelli che combattono meco.

²Tak skjöld og törgu og rís upp mér til hjálpar.

²Prendi lo scudo e la targa e lèvati in mio aiuto.

³Tak til spjót og öxi til þess að mæta ofsækjendum mínum, seg við sál mína: ,,Ég er hjálp þín!``

³Tira fuori la lancia e chiudi il passo ai miei persecutori; di’ all’anima mia: Io son la tua salvezza.

⁴Lát þá er sitja um líf mitt hljóta smán og svívirðing, lát þá hverfa aftur með skömm, er ætla að gjöra mér illt.

⁴Sian confusi e svergognati quelli che cercano l’anima mia; voltin le spalle e arrossiscano quei che macchinano la mia rovina.

⁵Lát þá verða sem sáðir fyrir vindi, þegar engill Drottins varpar þeim um koll.

⁵Sian come pula al vento e l’angelo dell’Eterno li scacci.

⁶Lát veg þeirra verða myrkan og hálan, þegar engill Drottins eltir þá.

⁶Sia la via loro tenebrosa e sdrucciolevole, e l’insegua l’angelo dell’Eterno.

⁷Því að ástæðulausu hafa þeir lagt net sitt leynt fyrir mig, að ástæðulausu hafa þeir grafið gryfju fyrir mig.

⁷Poiché, senza cagione, m’hanno teso di nascosto la loro rete, senza cagione hanno scavato una fossa per togliermi la vita.

⁸Lát tortíming koma yfir þá, er þá varir minnst, lát netið, er þeir hafa lagt leynt, veiða sjálfa þá, lát þá falla í þeirra eigin gryfju.

⁸Li colga una ruina improvvisa e sian presi nella rete ch’essi stessi hanno nascosta; scendano nella rovina apparecchiata per me.

⁹En sál mín skal kætast yfir Drottni, gleðjast yfir hjálpræði hans.

⁹Allora l’anima mia festeggerà nell’Eterno, e si rallegrerà nella sua salvezza.

¹⁰Öll bein mín skulu segja: ,,Drottinn, hver er sem þú, er frelsar hinn umkomulausa frá þeim sem er honum yfirsterkari, hinn hrjáða og snauða frá þeim sem rænir hann?``

¹⁰Tutte le mie ossa diranno: O Eterno, chi è pari a te che liberi il misero da chi è più forte di lui, il misero e il bisognoso da chi lo spoglia?

¹¹Ljúgvottar rísa upp, þeir spyrja mig um það sem ég veit ekki um.

¹¹Iniqui testimoni si levano; mi domandano cose delle quali non so nulla.

¹²Þeir launa mér gott með illu, einsemd varð hlutfall mitt.

¹²Mi rendono male per bene; derelitta è l’anima mia.

¹³En þegar þeir voru sjúkir, klæddist ég hærusekk, þjáði mig með föstu og bað með niðurlútu höfði,

¹³Eppure io, quand’eran malati, vestivo il cilicio, affliggevo l’anima mia col digiuno, e pregavo col capo curvo sul seno…

¹⁴gekk um harmandi, sem vinur eða bróðir ætti í hlut, var beygður eins og sá er syrgir móður sína.

¹⁴Camminavo triste come per la perdita d’un amico, d’un fratello, andavo chino, abbrunato, come uno che pianga sua madre.

¹⁵En þeir fagna yfir hrösun minni og safnast saman, útlendingar og ókunnugir menn safnast saman móti mér, mæla lastyrði og þagna eigi.

¹⁵Ma, quand’io vacillo, essi si rallegrano, s’adunano assieme; s’aduna contro di me gente abietta che io non conosco; mi lacerano senza posa.

¹⁶Þeir freista mín, smána og smána, nísta tönnum í gegn mér.

¹⁶Come profani buffoni da mensa, digrignano i denti contro di me.

¹⁷Drottinn, hversu lengi vilt þú horfa á? Frelsa sál mína undan eyðileggingu þeirra, mína einmana sál undan ljónunum.

¹⁷O Signore, fino a quando vedrai tu questo? Ritrai l’anima mia dalle loro ruine, l’unica mia, di fra i leoncelli.

¹⁸Þá vil ég lofa þig í miklum söfnuði, vegsama þig í miklum mannfjölda.

¹⁸Io ti celebrerò nella grande assemblea, ti loderò in mezzo a gran popolo.

¹⁹Lát eigi þá sem án saka eru óvinir mínir, hlakka yfir mér, lát eigi þá sem að ástæðulausu hata mig, skotra augunum.

¹⁹Non si rallegrino di me quelli che a torto mi sono nemici, né ammicchino con l’occhio quelli che m’odian senza cagione.

²⁰Því að frið tala þeir eigi, og móti hinum kyrrlátu í landinu hugsa þeir upp sviksamleg orð.

²⁰Poiché non parlan di pace, anzi macchinan frodi contro la gente pacifica del paese.

²¹Þeir glenna upp ginið í móti mér, segja: ,,Hæ, hæ! Nú höfum vér séð það með eigin augum!``

²¹Apron larga la bocca contro me e dicono: Ah, ah! l’occhio nostro l’ha visto.

²²Þú hefir séð það, Drottinn, ver eigi hljóður, Drottinn, ver eigi langt í burtu frá mér.

²²Anche tu hai visto, o Eterno; non tacere! O Signore, non allontanarti da me.

²³Vakna, rís upp og lát mig ná rétti mínum, Guð minn og Drottinn, til þess að flytja mál mitt.

²³Risvegliati, destati, per farmi ragione, o mio Dio, mio Signore, per difender la mia causa.

²⁴Dæm mig eftir réttlæti þínu, Drottinn, Guð minn, og lát þá eigi hlakka yfir mér,

²⁴Giudicami secondo la tua giustizia o Eterno, Iddio mio, e fa’ ch’essi non si rallegrino su me;

²⁵lát þá ekki segja í hjarta sínu: ,,Hæ! Ósk vor er uppfyllt!`` lát þá ekki segja: ,,Vér höfum gjört út af við hann.``

²⁵che non dicano in cuor loro: Ah, ecco il nostro desiderio! che non dicano: L’abbiamo inghiottito.

²⁶Lát þá alla verða til skammar og hljóta kinnroða, er hlakka yfir ógæfu minni, lát þá íklæðast skömm og svívirðing, er hreykja sér upp gegn mér.

²⁶Siano tutti insieme svergognati e confusi quelli che si rallegrano del mio male; sian rivestiti d’onta e di vituperio quelli che si levano superbi contro di me.

²⁷Lát þá kveða fagnaðarópi og gleðjast, er unna mér réttar, lát þá ætíð segja: ,,Vegsamaður sé Drottinn, hann sem ann þjóni sínum heilla!``Og tunga mín skal boða réttlæti þitt, lofstír þinn liðlangan daginn.

²⁷Cantino e si rallegrino quelli che si compiacciono della mia giustizia, e dican del continuo: Magnificato sia l’Eterno che vuole la pace del suo servitore!

²⁸Og tunga mín skal boða réttlæti þitt, lofstír þinn liðlangan daginn.

²⁸E la mia lingua parlerà della tua giustizia, e dirà del continuo la tua lode.