¹Asafs-maskíl. Hlýð þú, lýður minn, á kenning mína, hneigið eyrun að orðum munns míns.

¹Cantico di Asaf. Ascolta, popolo mio, il mio insegnamento; porgete gli orecchi alle parole della mia bocca!

²Ég vil opna munn minn með orðskviði, mæla fram gátur frá fornum tíðum.

²Io aprirò la mia bocca per proferir parabole, esporrò i misteri de’ tempi antichi.

³Það sem vér höfum heyrt og skilið og feður vorir sögðu oss,

³Quel che noi abbiamo udito e conosciuto, e che i nostri padri ci hanno raccontato,

⁴það viljum vér eigi dylja fyrir niðjum þeirra, er vér segjum seinni kynslóð frá lofstír Drottins og mætti hans og dásemdarverkum og þeim undrum er hann gjörði.

⁴non lo celeremo ai loro figliuoli; diremo alla generazione avvenire le lodi dell’Eterno, e la sua potenza e le maraviglie ch’egli ha operato.

⁵Hann setti reglu í Jakob og skipaði lögmál í Ísrael, sem hann bauð feðrum vorum að kunngjöra sonum þeirra,

⁵Egli stabilì una testimonianza in Giacobbe, e pose una legge in Israele, ch’egli ordinò ai nostri padri di far conoscere ai loro figliuoli,

⁶til þess að seinni kynslóð mætti skilja það og synir þeir er fæðast mundu, mættu ganga fram og segja sonum sínum frá því,

⁶perché fossero note alla generazione avvenire, ai figliuoli che nascerebbero, i quali alla loro volta le narrerebbero ai loro figliuoli,

⁷og setja traust sitt á Guð og eigi gleyma stórvirkjum Guðs, heldur varðveita boðorð hans,

⁷ond’essi ponessero in Dio la loro speranza e non dimenticassero le opere di Dio, ma osservassero i suoi comandamenti;

⁸og eigi verða sem feður þeirra, þrjósk og ódæl kynslóð, kynslóð með óstöðugu hjarta og anda sem var Guði ótrúr.

⁸e non fossero come i loro padri, una generazione caparbia e ribelle, una generazione dal cuore incostante, e il cui spirito non fu fedele a Dio.

⁹Niðjar Efraíms, herbúnir bogmenn, sneru við á orustudeginum.

⁹I figliuoli di Efraim, gente di guerra, buoni arcieri, voltaron le spalle il dì della battaglia.

¹⁰Þeir héldu eigi sáttmála Guðs og færðust undan að fylgja lögmáli hans.

¹⁰Non osservarono il patto di Dio, e ricusarono di camminar secondo la sua legge;

¹¹Þeir gleymdu stórvirkjum hans og dásemdum hans, er hann hafði látið þá horfa á.

¹¹e dimenticarono le sue opere e i prodigi ch’egli avea loro fatto vedere.

¹²Í augsýn feðra þeirra hafði hann framið furðuverk í Egyptalandi og Sóanhéraði.

¹²Egli avea compiuto maraviglie in presenza de’ loro padri, nel paese d’Egitto, nelle campagne di Zoan.

¹³Hann klauf hafið og lét þá fara yfir og lét vatnið standa sem vegg.

¹³Fendé il mare e li fece passare, e fermò le acque come in un mucchio.

¹⁴Hann leiddi þá með skýinu um daga og alla nóttina með eldskini.

¹⁴Di giorno li guidò con una nuvola, e tutta la notte con una luce di fuoco.

¹⁵Hann klauf björg í eyðimörkinni og gaf þeim gnóttir að drekka eins og úr stórvötnum,

¹⁵Schiantò rupi nel deserto, e li abbeverò copiosamente, come da gorghi.

¹⁶hann lét læki spretta upp úr klettinum og vatnið streyma niður sem fljót.

¹⁶Fece scaturire ruscelli dalla roccia e ne fece scender dell’acque a guisa di fiumi.

¹⁷Þó héldu þeir áfram að syndga í gegn honum, að rísa í gegn Hinum hæsta í eyðimörkinni.

¹⁷Ma essi continuarono a peccare contro di lui, a ribellarsi contro l’Altissimo, nel deserto;

¹⁸Þeir freistuðu Guðs í hjörtum sínum, er þeir kröfðust matar þess er þeir girntust

¹⁸e tentarono Dio in cuor loro, chiedendo cibo a lor voglia.

¹⁹og töluðu gegn Guði og sögðu: ,,Skyldi Guð geta búið borð í eyðimörkinni?

¹⁹E parlarono contro Dio, dicendo: Potrebbe Dio imbandirci una mensa nel deserto?

²⁰Víst sló hann á klettinn, svo að vatnið vall upp og lækir streymdu, en skyldi hann líka geta gefið brauð eða veitt lýð sínum kjöt?``

²⁰Ecco, egli percosse la roccia e ne colarono acque, ne traboccaron torrenti; potrebb’egli darci anche del pane, e provveder di carne il suo popolo?

²¹Fyrir því reiddist Drottinn, er hann heyrði þetta, eldur bálaði upp gegn Jakob og reiði steig upp gegn Ísrael,

²¹Perciò l’Eterno, avendoli uditi, s’adirò fieramente, e un fuoco s’accese contro Giacobbe, e l’ira sua si levò contro Israele,

²²af því að þeir trúðu eigi á Guð né treystu hjálp hans.

²²perché non aveano creduto in Dio, né avevano avuto fiducia nella sua salvazione;

²³Og hann bauð skýjunum að ofan og opnaði hurðir himinsins,

²³eppure egli comandò alle nuvole di sopra, e aprì le porte del cielo,

²⁴lét manna rigna yfir þá til matar og gaf þeim himnakorn;

²⁴e fece piover su loro manna da mangiare, e dette loro del frumento del cielo.

²⁵englabrauð fengu menn að eta, fæði sendi hann þeim til saðningar.

²⁵L’uomo mangiò del pane dei potenti; egli mandò loro del cibo a sazietà.

²⁶Hann lét austanvindinn taka sig upp í himninum og leiddi sunnanvindinn að með mætti sínum.

²⁶Fece levare in cielo il vento orientale, e con la sua potenza addusse il vento di mezzodì;

²⁷Hann lét kjöti rigna yfir þá sem dufti og vængjuðum fuglum sem sjávarsandi,

²⁷fece piover su loro della carne come polvere, degli uccelli alati, numerosi come la rena del mare;

²⁸og hann lét þá falla niður í búðir sínar, umhverfis bústað sinn.

²⁸e li fece cadere in mezzo al loro campo, d’intorno alle loro tende.

²⁹Átu þeir og urðu vel saddir, og græðgi þeirra sefaði hann.

²⁹Così essi mangiarono e furon ben satollati, e Dio mandò loro quel che aveano bramato.

³⁰En meðan þeir voru eigi horfnir frá græðgi sinni, meðan fæðan enn var í munni þeirra,

³⁰Non si erano ancora distolti dalle loro brame, avevano ancora il loro cibo in bocca,

³¹þá steig reiði Guðs upp í gegn þeim. Hann deyddi hina gildustu meðal þeirra og lagði að velli æskumenn Ísraels.

³¹quando l’ira di Dio si levò contro loro, e ne uccise tra i più fiorenti, e abbatté i giovani d’Israele.

³²Þrátt fyrir allt þetta héldu þeir áfram að syndga og trúðu eigi á dásemdarverk hans.

³²Con tutto ciò peccarono ancora, e non credettero alle sue maraviglie.

³³Þá lét hann daga þeirra hverfa í hégóma og ár þeirra enda í skelfingu.

³³Ond’egli consumò i loro giorni in vanità, e i loro anni in ispaventi.

³⁴Þegar hann deyddi þá, leituðu þeir hans, sneru sér og spurðu eftir Guði

³⁴Quand’ei li uccideva, essi lo ricercavano e tornavano bramosi di ritrovare Iddio;

³⁵og minntust þess, að Guð var klettur þeirra og Guð hinn hæsti frelsari þeirra.

³⁵e si ricordavano che Dio era la loro ròcca, l’Iddio altissimo il loro redentore.

³⁶Þeir beittu við hann fagurgala með munni sínum og lugu að honum með tungum sínum.

³⁶Essi però lo lusingavano con la loro bocca, e gli mentivano con la loro lingua.

³⁷En hjarta þeirra var eigi stöðugt gagnvart honum, og þeir voru eigi trúir sáttmála hans.

³⁷Il loro cuore non era diritto verso lui, e non eran fedeli al suo patto.

³⁸En hann er miskunnsamur, hann fyrirgefur misgjörðir og tortímir eigi, hann stillir reiði sína hvað eftir annað og hleypir eigi fram allri bræði sinni.

³⁸Ma egli, che è pietoso, che perdona l’iniquità e non distrugge il peccatore, più volte rattenne la sua ira, e non lasciò divampare tutto il suo cruccio.

³⁹Hann minntist þess, að þeir voru hold, andgustur, sem líður burt og snýr eigi aftur.

³⁹Ei si ricordò ch’essi erano carne, un fiato che passa e non ritorna.

⁴⁰Hversu oft þrjóskuðust þeir við hann í eyðimörkinni, hryggðu hann á öræfunum.

⁴⁰Quante volte si ribellarono a lui nel deserto, e lo contristarono nella solitudine!

⁴¹Og aftur freistuðu þeir Guðs og móðguðu Hinn heilaga í Ísrael.

⁴¹E tornarono a tentare Iddio e a provocare il Santo d’Israele.

⁴²Þeir minntust eigi handar hans, eður dags þess, er hann frelsaði þá frá fjandmönnum þeirra,

⁴²Non si ricordaron più della sua mano, del giorno in cui egli li liberò dal nemico,

⁴³hann sem gjörði tákn sín í Egyptalandi og undur sín í Sóanhéraði.

⁴³quando operò i suoi miracoli in Egitto, e i suoi prodigi nelle campagne di Zoan;

⁴⁴Hann breytti ám þeirra í blóð og lækjum þeirra, svo að þeir fengu eigi drukkið.

⁴⁴mutò i loro fiumi in sangue, e i loro rivi in guisa che non potean più bere;

⁴⁵Hann sendi flugur meðal þeirra, er bitu þá, og froska, er eyddu þeim.

⁴⁵mandò contro loro mosche velenose che li divoravano, e rane che li distruggevano;

⁴⁶Hann gaf engisprettunum afurðir þeirra og jarðvörgunum uppskeru þeirra.

⁴⁶dette il loro raccolto ai bruchi e la loro fatica alle locuste;

⁴⁷Hann eyddi vínvið þeirra með haglhríð og mórberjatré þeirra með frosti.

⁴⁷distrusse le loro vigne con la gragnuola e i loro sicomori coi grossi chicchi d’essa;

⁴⁸Hann ofurseldi haglhríðinni fénað þeirra og eldingunni hjarðir þeirra.

⁴⁸abbandonò il loro bestiame alla grandine e le lor gregge ai fulmini.

⁴⁹Hann sendi heiftarreiði sína í gegn þeim, æði, bræði og nauðir, sveitir af sendiboðum ógæfunnar.

⁴⁹Scatenò su loro l’ardore del suo cruccio, ira, indignazione e distretta, una torma di messaggeri di malanni.

⁵⁰Hann ruddi braut reiði sinni, þyrmdi eigi sálum þeirra við dauðanum og ofurseldi drepsóttinni líf þeirra.

⁵⁰Dette libero corso alla sua ira; non preservò dalla morte la loro anima, ma abbandonò la loro vita alla pestilenza.

⁵¹Hann laust alla frumburði í Egyptalandi, frumgróða styrkleikans í tjöldum Kams.

⁵¹Percosse tutti i primogeniti d’Egitto, le primizie del vigore nelle tende di Cham;

⁵²Hann lét lýð sinn leggja af stað sem sauði og leiddi þá eins og hjörð í eyðimörkinni.

⁵²ma fece partire il suo popolo a guisa di pecore, e lo condusse a traverso il deserto come una mandra.

⁵³Hann leiddi þá öruggt, svo að þeir óttuðust eigi, en óvini þeirra huldi hafið.

⁵³Lo guidò sicuramente sì che non ebbero da spaventarsi, mentre il mare inghiottiva i loro nemici.

⁵⁴Hann fór með þá til síns helga héraðs, til fjalllendis þess, er hægri hönd hans hafði aflað.

⁵⁴Li fece arrivare alla sua santa frontiera, alla montagna che la sua destra avea conquistato.

⁵⁵Hann stökkti þjóðum undan þeim, skipti þeim niður eins og erfðahlut og lét kynkvíslir Ísraels setjast að í tjöldum þeirra.

⁵⁵Scacciò le nazioni dinanzi a loro, ne assegnò loro a sorte il paese quale eredità, e nelle tende d’esse fece abitare le tribù d’Israele.

⁵⁶En þeir freistuðu í þrjósku sinni Guðs hins hæsta og gættu eigi vitnisburða hans.

⁵⁶E nondimeno tentarono l’Iddio altissimo e si ribellarono e non osservarono le sue testimonianze.

⁵⁷Þeir viku af leið, rufu trúnað sinn, eins og feður þeirra, brugðust eins og svikull bogi.

⁵⁷Si trassero indietro e furono sleali come i loro padri; si rivoltarono come un arco fallace;

⁵⁸Þeir egndu hann til reiði með fórnarhæðum sínum, vöktu vandlæti hans með skurðgoðum sínum.

⁵⁸lo provocarono ad ira coi loro alti luoghi, lo mossero a gelosia con le loro sculture.

⁵⁹Guð heyrði það og reiddist og fékk mikla óbeit á Ísrael.

⁵⁹Dio udì questo, e si adirò, prese Israele in grande avversione,

⁶⁰Hann hafnaði bústaðnum í Síló, tjaldi því, er hann hafði reist meðal mannanna,

⁶⁰onde abbandonò il tabernacolo di Silo, la tenda ov’era dimorato fra gli uomini;

⁶¹hann ofurseldi hernáminu vegsemd sína og fjandmannshendi prýði sína.

⁶¹e lasciò menare la sua Forza in cattività, e lasciò cader la sua Gloria in man del nemico.

⁶²Hann seldi lýð sinn undir sverðseggjar og reiddist arfleifð sinni.

⁶²Abbandonò il suo popolo alla spada, e s’adirò contro la sua eredità.

⁶³Æskumönnum hans eyddi eldurinn og meyjar hans misstu brúðsöngs síns.

⁶³Il fuoco consumo i loro giovani, e le loro vergini non ebber canto nuziale.

⁶⁴Prestar hans féllu fyrir sverðseggjum, og ekkjur hans fengu engan líksöng flutt.

⁶⁴I loro sacerdoti caddero per la spada, e le loro vedove non fecer lamento.

⁶⁵Þá vaknaði Drottinn eins og af svefni, eins og hetja, sem hefir látið sigrast af víni.

⁶⁵Poi il Signore si risvegliò come uno che dormisse, come un prode che grida eccitato dal vino.

⁶⁶Hann barði fjandmenn sína á bakhlutina, lét þá sæta eilífri háðung.

⁶⁶E percosse i suoi nemici alle spalle, e mise loro addosso un eterno vituperio.

⁶⁷Samt hafnaði hann tjaldi Jósefs og útvaldi eigi kynkvísl Efraíms,

⁶⁷Ma ripudiò la tenda di Giuseppe, e non elesse la tribù di Efraim;

⁶⁸heldur útvaldi hann Júda kynkvísl, Síonfjall, sem hann elskar.

⁶⁸ma elesse la tribù di Giuda, il monte di Sion ch’egli amava.

⁶⁹Hann reisti helgidóm sinn sem himinhæðir, grundvallaði hann að eilífu eins og jörðina.

⁶⁹Edificò il suo santuario a guisa de’ luoghi eccelsi, come la terra ch’egli ha fondata per sempre.

⁷⁰Hann útvaldi þjón sinn Davíð og tók hann frá fjárbyrgjunum.

⁷⁰Elesse Davide, suo servitore, lo prese dagli ovili;

⁷¹Hann sótti hann frá lambánum til þess að vera hirðir fyrir Jakob, lýð sinn, og fyrir Ísrael, arfleifð sína.Og Davíð var hirðir fyrir þá af heilum hug og leiddi þá með hygginni hendi.

⁷¹lo trasse di dietro alle pecore lattanti, per pascere Giacobbe suo popolo, ed Israele sua eredità.

⁷²Og Davíð var hirðir fyrir þá af heilum hug og leiddi þá með hygginni hendi.

⁷²Ed egli li pasturò secondo l’integrità del suo cuore, e li guidò con mano assennata.