1Til söngstjórans. Ljóð. Sálmur. Fagnið fyrir Guði, gjörvallt jarðríki,
1全地よ、神にむかって喜び呼ばわれ。
2syngið um hans dýrlega nafn, gjörið lofstír hans vegsamlegan.
2そのみ名の栄光を歌え。栄えあるさんびをささげよ。
3Mælið til Guðs: Hversu óttaleg eru verk þín, sakir mikilleiks máttar þíns hræsna óvinir þínir fyrir þér.
3神に告げよ。「あなたのもろもろのみわざは恐るべきかな。大いなるみ力によって、あなたの敵はみ前に屈服し、
4Öll jörðin lúti þér og lofsyngi þér, lofsyngi nafni þínu. [Sela]
4全地はあなたを拝み、あなたをほめうたい、み名をほめうたうであろう」と。〔セラ
5Komið og sjáið verkin Guðs, sem er óttalegur í breytni sinni gagnvart mönnunum.
5来て、神のみわざを見よ。人の子らにむかってなされることは恐るべきかな。
6Hann breytti hafinu í þurrlendi, þeir fóru fótgangandi yfir ána. Þá glöddumst vér yfir honum.
6神は海を変えて、かわいた地とされた。人々は徒歩で川を渡った。その所でわれらは神を喜んだ。
7Hann ríkir um eilífð sakir veldis síns, augu hans gefa gætur að þjóðunum, uppreistarmenn mega eigi láta á sér bæra. [Sela]
7神は大能をもって、とこしえに統べ治め、その目はもろもろの国民を監視される。そむく者はみずからを高くしてはならない。〔セラ
8Þér lýðir, lofið Guð vorn og látið hljóma lofsöng um hann.
8もろもろの民よ、われらの神をほめよ。神をほめたたえる声を聞えさせよ。
9Hann veitti sálum vorum lífið og lét oss eigi verða valta á fótum.
9神はわれらを生きながらえさせ、われらの足のすべるのをゆるされない。
10Því að þú hefir rannsakað oss, ó Guð, hreinsað oss, eins og silfur er hreinsað.
10神よ、あなたはわれらを試み、しろがねを練るように、われらを練られた。
11Þú hefir varpað oss í fangelsi, lagt byrði á lendar vorar.
11あなたはわれらを網にひきいれ、われらの腰に重き荷を置き、
12Þú hefir látið menn ganga yfir höfuð vor, vér höfum farið gegnum eld og vatn, en nú hefir þú leitt oss út á víðan vang.
12人々にわれらの頭の上を乗り越えさせられた。われらは火の中、水の中を通った。しかしあなたはわれらを広い所に導き出された。
13Ég kem í hús þitt með brennifórnir, efni heit mín við þig,
13わたしは燔祭をもってあなたの家に行き、わたしの誓いをあなたに果します。
14þau er varir mínar hétu og munnur minn nefndi, þá er ég var í nauðum staddur.
14これはわたしが悩みにあったとき、わたしのくちびるの言い出したもの、わたしの口が約束したものです。
15Ég færi þér brennifórn af feitum dýrum, ásamt fórnarilm af hrútum, ég fórna nautum og höfrum. [Sela]
15わたしは肥えたものの燔祭を雄羊のいけにえの煙と共にあなたにささげ、雄牛と雄やぎとをささげます。〔セラ
16Komið, hlýðið til, allir þér er óttist Guð, að ég megi segja frá, hvað hann hefir gjört fyrir mig.
16すべて神を恐れる者よ、来て聞け。神がわたしのためになされたことを告げよう。
17Til hans hrópaði ég með munni mínum, en lofgjörð lá undir tungu minni.
17わたしは声をあげて神に呼ばわり、わが舌をもって神をあがめた。
18Ef ég hygg á illt í hjarta mínu, þá heyrir Drottinn ekki.
18もしわたしが心に不義をいだいていたならば、主はお聞きにならないであろう。
19En Guð hefir heyrt, gefið gaum að bænarópi mínu.Lofaður sé Guð, er eigi vísaði bæn minni á bug né tók miskunn sína frá mér.
19しかし、まことに神はお聞きになり、わが祈の声にみこころをとめられた。神はほむべきかな。神はわが祈をしりぞけず、そのいつくしみをわたしから取り去られなかった。
20Lofaður sé Guð, er eigi vísaði bæn minni á bug né tók miskunn sína frá mér.
20神はほむべきかな。神はわが祈をしりぞけず、そのいつくしみをわたしから取り去られなかった。