¹Eins og snjór um sumar og eins og regn um uppskeru, eins illa á sæmd við heimskan mann.

¹Como a neve no verão, e como a chuva no tempo da ceifa, assim não convém ao tolo a honra.

²Eins og spörfugl flögrar, eins og svala flýgur, eins er um óverðskuldaða formæling _ hún verður eigi að áhrínsorðum.

²Como o pássaro no seu vaguear, como a andorinha no seu voar, assim a maldição sem causa não encontra pouso.

³Svipan hæfir hestinum og taumurinn asnanum _ en vöndurinn baki heimskingjanna.

³O açoite é para o cavalo, o freio para o jumento, e a vara para as costas dos tolos.

⁴Svara þú ekki heimskingjanum eftir fíflsku hans, svo að þú verðir ekki honum jafn.

⁴Não respondas ao tolo segundo a sua estultícia, para que também não te faças semelhante a ele.

⁵Svara þú heimskingjanum eftir fíflsku hans, svo að hann haldi ekki, að hann sé vitur.

⁵Responde ao tolo segundo a sua estultícia, para que ele não seja sábio aos seus próprios olhos.

⁶Sá höggur af sér fæturna og fær að súpa á ranglæti, sem sendir orð með heimskingja.

⁶Os pés decepa, e o dano bebe, quem manda mensagens pela mão dum tolo.

⁷Eins og lærleggir hins lama hanga máttlausir, svo er spakmæli í munni heimskingjanna.

⁷As pernas do coxo pendem frouxas; assim é o provérbio na boca dos tolos.

⁸Sá sem sýnir heimskum manni sæmd, honum fer eins og þeim, er bindur stein í slöngvu.

⁸Como o que ata a pedra na funda, assim é aquele que dá honra ao tolo.

⁹Eins og þyrnir, sem stingst upp í höndina á drukknum manni, svo er spakmæli í munni heimskingjanna.

⁹Como o espinho que entra na mão do ébrio, assim é o provérbio na mão dos tolos.

¹⁰Eins og skytta, sem hæfir allt, svo er sá sem leigir heimskingja, og sá er leigir vegfarendur.

¹⁰Como o flecheiro que fere a todos, assim é aquele que assalaria ao transeunte tolo, ou ao ébrio.

¹¹Eins og hundur, sem snýr aftur til spýju sinnar, svo er heimskingi, sem endurtekur fíflsku sína.

¹¹Como o cão que torna ao seu vômito, assim é o tolo que reitera a sua estultícia.

¹²Sjáir þú mann, sem þykist vitur, þá er meiri von um heimskingja en hann.

¹²Vês um homem que é sábio a seus próprios olhos? Maior esperança há para o tolo do que para ele.

¹³Letinginn segir: ,,Óargadýr er á veginum, ljón á götunum.``

¹³Diz o preguiçoso: Um leão está no caminho; um leão está nas ruas.

¹⁴Hurðin snýst á hjörunum og letinginn í hvílu sinni.

¹⁴Como a porta se revolve nos seus gonzos, assim o faz o preguiçoso na sua cama.

¹⁵Latur maður dýfir hendinni ofan í skálina, en honum verður þungt um að bera hana aftur upp að munninum.

¹⁵O preguiçoso esconde a sua mão no prato, e nem ao menos quer levá-la de novo � boca.

¹⁶Latur maður þykist vitrari en sjö, sem svara hyggilega.

¹⁶Mais sábio é o preguiçoso a seus olhos do que sete homens que sabem responder bem.

¹⁷Sá, sem kemst í æsing út af deilu, sem honum kemur ekki við, hann er eins og sá, sem tekur um eyrun á hundi, er hleypur fram hjá.

¹⁷O que, passando, se mete em questão alheia é como aquele que toma um cão pelas orelhas.

¹⁸Eins og óður maður, sem kastar tundurörvum, banvænum skeytum,

¹⁸Como o louco que atira tições, flechas, e morte,

¹⁹eins er sá maður, er svikið hefir náunga sinn og segir síðan: ,,Ég er bara að gjöra að gamni mínu.``

¹⁹assim é o homem que engana o seu próximo, e diz: Fiz isso por brincadeira.

²⁰Þegar eldsneytið þrýtur, slokknar eldurinn, og þegar enginn er rógberinn, stöðvast deilurnar.

²⁰Faltando lenha, apaga-se o fogo; e não havendo difamador, cessa a contenda.

²¹Eins og kol þarf til glóða og við til elds, svo þarf þrætugjarnan mann til að kveikja deilur.

²¹Como o carvão para as brasas, e a lenha para o fogo, assim é o homem contencioso para acender rixas.

²²Orð rógberans eru eins og sælgæti, og þau læsa sig inn í innstu fylgsni hjartans.

²²As palavras do difamador são como bocados deliciosos, que descem ao íntimo do ventre.

²³Eldheitir kossar og illt hjarta, það er sem sorasilfur utan af leirbroti.

²³Como o vaso de barro coberto de escória de prata, assim são os lábios ardentes e o coração maligno.

²⁴Með vörum sínum gjörir hatursmaðurinn sér upp vinalæti, en í hjarta sínu hyggur hann á svik.

²⁴Aquele que odeia dissimula com os seus lábios; mas no seu interior entesoura o engano.

²⁵Þegar hann mælir fagurt, þá trú þú honum ekki, því að sjö andstyggðir eru í hjarta hans.

²⁵Quando te suplicar com voz suave, não o creias; porque sete abominações há no teu coração.

²⁶Þótt hatrið hylji sig hræsni, þá verður þó illska þess opinber á dómþinginu.

²⁶Ainda que o seu ódio se encubra com dissimulação, na congregação será revelada a sua malícia.

²⁷Sá sem grefur gröf, fellur í hana, og steinninn fellur aftur í fang þeim, er veltir honum.Lygin tunga hatar þá, er hún hefir sundur marið, og smjaðrandi munnur veldur glötun.

²⁷O que faz uma cova cairá nela; e a pedra voltará sobre aquele que a revolve.

²⁸Lygin tunga hatar þá, er hún hefir sundur marið, og smjaðrandi munnur veldur glötun.

²⁸A língua falsa odeia aqueles a quem ela tenha ferido; e a boca lisonjeira opera a ruína.