1Þá svaraði Job og sagði:
1Iov a luat cuvîntul şi a zis:
2Ó að gremja mín væri vegin og ógæfa mín lögð á vogarskálar!
2,,Oh! de ar fi cu putinţă să mi se cîntărească durerea, şi să mi se pună toate nenorocirile în cumpănă,
3Hún er þyngri en sandur hafsins, fyrir því hefi ég eigi taumhald á tungu minni.
3ar fi mai grele decît nisipul mării: de aceea îmi merg cuvintele pînă la nebunie!
4Því að örvar hins Almáttka sitja fastar í mér, og andi minn drekkur í sig eitur þeirra. Ógnir Guðs steðja að mér.
4Căci săgeţile Celui Atotputernic m'au străpuns, sufletul meu le suge otrava, şi groază Domnului bagă fiori în mine!
5Rymur skógarasninn yfir grængresinu, eða öskrar nautið yfir fóðri sínu?
5Sbiară măgarul sălbatec cînd are verdeaţă? Mugeşte boul cînd are de mîncare?
6Verður hið bragðlausa etið saltlaust, eða er gott bragð að hvítunni í egginu?
6Poţi mînca ce -i fără gust şi fără sare? Are vreun gust albuşul unui ou?
7Matur minn fær mér ógleði, mig velgir við að snerta hann.
7Orice lucru de care aş vrea să nu m'ating, acela -i hrana mea, fie cît de greţoasă ea!
8Ó að ósk mín uppfylltist, og Guð léti von mína rætast!
8O, de mi s'ar asculta dorinţa, şi de mi-ar împlini Dumnezeu nădejdea!
9Ég vildi að Guði þóknaðist að merja mig sundur, rétta út höndina og skera lífsþráð minn sundur!
9De ar vrea Dumnezeu să mă zdrobească, întindă-Şi mîna şi să mă prăpădească!
10Þá væri það þó enn huggun mín _ og ég skyldi hoppa af gleði í vægðarlausri kvölinni _ að ég hefi aldrei afneitað orðum hins Heilaga.
10Îmi va rămînea măcar această mîngîiere, această bucurie în durerile cu cari mă copleşeşte: că niciodată n'am călcat poruncile Celui Sfînt.
11Hver er kraftur minn, að ég skyldi þreyja, og hver verða endalok mín, að ég skyldi vera þolinmóður?
11La ce să mai nădăjduiesc cînd nu mai pot? La ce să mai aştept, cînd sfîrşitul se ştie?
12Er þá kraftur minn kletta kraftur, eða er líkami minn af eiri?
12Tăria mea oare este o tărie de piatră? Trupul meu e de aramă?
13Er ég ekki með öllu hjálparvana og öll frelsun frá mér hrakin?
13Nu sînt eu lipsit de ajutor, şi n'a fugit mîntuirea de mine?
14Hrelldur maður á heimting á meðaumkun hjá vini sínum, enda þótt hann hætti að óttast hinn Almáttka.
14Cel ce sufere are drept la mila prietenului, chiar dacă părăseşte frica de Cel Atot puternic.
15Bræður mínir brugðust eins og lækur, eins og farvegur lækja, sem flóa yfir,
15Fraţii mei s'au arătat înşelători ca un pîrîu, ca albia pîraielor cari trec.
16sem gruggugir eru af ís og snjórinn hverfur ofan í.
16Un sloi le turbură cursul, zăpada se îngrămădeşte pe ele;
17Jafnskjótt og þeir bakast af sólinni, þorna þeir upp, þegar hitnar, hverfa þeir burt af stað sínum.
17vine arşiţa vremii şi seacă, vine căldura soarelui, şi li se usucă albia.
18Kaupmannalestirnar beygja af leið sinni, halda upp í eyðimörkina og farast.
18Cete de călători se abat din drumul lor, se cufundă în pustie, şi pier.
19Kaupmannalestir frá Tema skyggndust eftir þeim, ferðamannahópar frá Saba reiddu sig á þá.
19Cetele celor din Tema se uită ţintă la ele, călătorii din Seba sînt plini de nădejde cînd le văd.
20Þeir urðu sér til skammar fyrir vonina, þeir komu þangað og urðu sneyptir.
20Dar rămîn înşelaţi în nădejdea lor, rămîn uimiţi cînd ajung la ele.
21Þannig eruð þér nú orðnir fyrir mér, þér sáuð skelfing og skelfdust.
21Aşa sînteţi şi voi acum pentru mine. Voi îmi vedeţi necazul, şi vă îngroziţi!
22Hefi ég sagt: ,,Færið mér eitthvað og borgið af eigum yðar fyrir mig,
22V'am zis eu oare: ,Daţi-mi ceva, cheltuiţi din averile voastre pentru mine,
23frelsið mig úr höndum óvinarins og leysið mig undan valdi kúgarans``?
23scăpaţi-mă din mîna vrăjmaşului, răscumpăraţi-mă din mîna celor răi?`
24Fræðið mig, og ég skal þegja, og sýnið mér, í hverju mér hefir á orðið.
24Învăţaţi-mă, şi voi tăcea; faceţi-mă să înţeleg în ce am păcătuit.
25Hversu áhrifamikil eru einlægninnar orð, en hvað sanna átölur yðar?
25O cît de înduplecătoare sînt cuvintele adevărului! Dar ce dovedesc mustrările voastre?
26Hafið þér í hyggju að ásaka orð? Ummæli örvilnaðs manns hverfa út í vindinn.
26Vreţi să mă mustraţi pentru tot ce am zis, şi să nu vedeţi decît vînt în cuvintele unui desnădăjduit?
27Þér munduð jafnvel hluta um föðurleysingjann og selja vin yðar.
27Voi năpăstuiţi pe orfan, prigoniţi pe prietenul vostru.
28Og nú _ ó að yður mætti þóknast að líta á mig, ég mun vissulega ekki ljúga upp í opið geðið á yður.
28Uitaţi-vă la mine, vă rog! Doar nu voi minţi în faţă!
29Snúið við, fremjið eigi ranglæti, já, snúið við, enn þá hefi ég rétt fyrir mér.Er ranglæti á minni tungu, eða ætli gómur minn greini ekki hvað illt er?
29Întoarceţi-vă, nu fiţi nedrepţi; întoarceţi-vă, şi mărturisiţi că sînt nevinovat!
30Er ranglæti á minni tungu, eða ætli gómur minn greini ekki hvað illt er?
30Este vreo nelegiuire pe limba mea, şi nu deosebeşte gura mea ce este rău?