¹L’uomo che, essendo spesso ripreso, irrigidisce il collo, sarà di subito fiaccato, senza rimedio.

¹Sá sem oftlega hefir ávítaður verið, en þverskallast þó, mun skyndilega knosaður verða, og engin lækning fást.

²Quando i giusti son numerosi, il popolo si rallegra: ma quando domina l’empio, il popolo geme.

²Þegar réttlátum fjölgar, gleðst þjóðin, en þegar óguðlegir drottna, andvarpar þjóðin.

³L’uomo che ama la sapienza, rallegra suo padre; ma chi frequenta le meretrici dissipa i suoi beni.

³Sá sem elskar visku, gleður föður sinn, en sá sem leggur lag sitt við skækjur, glatar eigum sínum.

⁴Il re, con la giustizia, rende stabile il paese; ma chi pensa solo a imporre tasse, lo rovina.

⁴Konungurinn eflir landið með rétti, en sá sem þiggur mútur, eyðir það.

⁵L’uomo che lusinga il prossimo, gli tende una rete davanti ai piedi.

⁵Sá maður, sem smjaðrar fyrir náunga sínum, hann leggur net fyrir fætur hans.

⁶Nella trasgressione del malvagio v’è un’insidia; ma il giusto canta e si rallegra.

⁶Í misgjörð vonds manns er fólgin snara, en réttlátur maður fagnar og gleðst.

⁷Il giusto prende conoscenza della causa de’ miseri, ma l’empio non ha intendimento né conoscenza.

⁷Réttlátur maður kynnir sér málefni hinna lítilmótlegu, en óguðlegur maður hirðir ekkert um að kynna sér það.

⁸I beffardi soffian nel fuoco delle discordie cittadine, ma i savi calmano le ire.

⁸Spottarar æsa upp borgina, en vitrir menn lægja reiðina.

⁹Se un savio viene a contesa con uno stolto, quello va in collera e ride, e non c’è da intendersi.

⁹Þegar vitur maður á í þrætumáli við afglapa, þá reiðist hann og hlær, en hvíld fæst engin.

¹⁰Gli uomini di sangue odiano chi è integro, ma gli uomini retti ne proteggono la vita.

¹⁰Blóðvargarnir hata hinn ráðvanda, en réttvísir menn láta sér annt um líf hans.

¹¹Lo stolto dà sfogo a tutta la sua ira, ma il savio rattiene la propria.

¹¹Heimskinginn úthellir allri reiði sinni, en vitur maður sefar hana að lokum.

¹²Quando il sovrano dà retta alle parole menzognere, tutti i suoi ministri sono empi.

¹²Þegar drottnarinn hlýðir á lygaorð, verða allir þjónar hans bófar.

¹³Il povero e l’oppressore s’incontrano; l’Eterno illumina gli occhi d’ambedue.

¹³Fátæklingurinn og kúgarinn mætast, Drottinn ljær ljós augum beggja.

¹⁴Il re che fa ragione ai miseri secondo verità, avrà il trono stabilito in perpetuo.

¹⁴Sá konungur, sem dæmir hina lítilmótlegu með réttvísi, hásæti hans mun stöðugt standa að eilífu.

¹⁵La verga e la riprensione dànno sapienza; ma il fanciullo lasciato a sé stesso, fa vergogna a sua madre.

¹⁵Vöndur og umvöndun veita speki, en agalaus sveinn gjörir móður sinni skömm.

¹⁶Quando abbondano gli empi, abbondano le trasgressioni; ma i giusti ne vedranno la ruina.

¹⁶Þegar óguðlegum fjölgar, fjölgar og misgjörðum, en réttlátir munu horfa á fall þeirra.

¹⁷Correggi il tuo figliuolo; egli ti darà conforto, e procurerà delizie all’anima tua.

¹⁷Aga þú son þinn, þá mun hann láta þig hafa ró og veita unað sálu þinni.

¹⁸Quando non c’è visioni, il popolo è senza freno; ma beato colui che osserva la legge!

¹⁸Þar sem engar vitranir eru, kemst fólkið á glapstigu, en sá sem varðveitir lögmálið, er sæll.

¹⁹Uno schiavo non si corregge a parole; anche se comprende, non ubbidisce.

¹⁹Þræll verður eigi agaður með orðum, því að hann skilur þau að vísu, en fer ekki eftir þeim.

²⁰Hai tu visto un uomo precipitoso nel suo parlare? C’è più da sperare da uno stolto che da lui.

²⁰Sjáir þú mann, sem er fljótfær í orðum, þá er meiri von um heimskingja en hann.

²¹Se uno alleva delicatamente da fanciullo il suo servo, questo finirà per voler essere figliuolo.

²¹Dekri maður við þræl sinn frá barnæsku, vill hann að lokum verða ungherra.

²²L’uomo iracondo fa nascere contese, e l’uomo collerico abbonda in trasgressioni.

²²Reiðigjarn maður vekur deilur, og bráðlyndur maður drýgir marga synd.

²³L’orgoglio abbassa l’uomo, ma chi è umile di spirito ottiene gloria.

²³Hroki mannsins lægir hann, en hinn lítilláti mun virðing hljóta.

²⁴Chi fa società col ladro odia l’anima sua; egli ode la esecrazione e non dice nulla.

²⁴Þjófsnauturinn hatar líf sitt, hann hlýðir á bölvunina, en segir þó ekki frá.

²⁵La paura degli uomini costituisce un laccio, ma chi confida nell’Eterno è al sicuro.

²⁵Ótti við menn leiðir í snöru, en þeim er borgið, sem treystir Drottni.

²⁶Molti cercano il favore del principe, ma l’Eterno fa giustizia ad ognuno.

²⁶Margir leita hylli drottnarans, en réttur mannsins kemur frá Drottni.Andstyggð réttlátra er sá, sem ranglæti fremur, og andstyggð óguðlegra sá, sem ráðvandlega breytir.

²⁷L’uomo iniquo è un abominio per i giusti, e colui che cammina rettamente è un abominio per gli empi.

²⁷Andstyggð réttlátra er sá, sem ranglæti fremur, og andstyggð óguðlegra sá, sem ráðvandlega breytir.