¹Canto dei pellegrinaggi. Di Davide. Se non fosse stato l’Eterno che fu per noi, lo dica pure ora Israele,

¹Hefði það ekki verið Drottinn sem var með oss, _ skal Ísrael segja _

²se non fosse stato l’Eterno che fu per noi, quando gli uomini si levarono contro noi,

²hefði það ekki verið Drottinn sem var með oss, þegar menn risu í móti oss,

³allora ci avrebbero inghiottiti tutti vivi, quando l’ira loro ardeva contro noi;

³þá hefðu þeir gleypt oss lifandi, þegar reiði þeirra bálaðist upp í móti oss.

⁴allora le acque ci avrebbero sommerso, il torrente sarebbe passato sull’anima nostra;

⁴Þá hefðu vötnin streymt yfir oss, elfur gengið yfir oss,

⁵allora le acque orgogliose sarebbero passate sull’anima nostra.

⁵þá hefðu gengið yfir oss hin beljandi vötn.

⁶Benedetto sia l’Eterno che non ci ha dato in preda ai loro denti!

⁶Lofaður sé Drottinn, er ekki gaf oss tönnum þeirra að bráð.

⁷L’anima nostra è scampata, come un uccello dal laccio degli uccellatori; il laccio è stato rotto, e noi siamo scampati.

⁷Sál vor slapp burt eins og fugl úr snöru fuglarans. Brast snaran, burt sluppum vér.Hjálp vor er í nafni Drottins, skapara himins og jarðar.

⁸Il nostro aiuto è nel nome dell’Eterno, che ha fatto il cielo e la terra.

⁸Hjálp vor er í nafni Drottins, skapara himins og jarðar.