1Il cuore del re, nella mano dell’Eterno, è come un corso d’acqua; egli lo volge dovunque gli piace.
1¶ Kei roto te ngakau o te kingi i te ringa o Ihowa ano he awa rerenga wai; e whakaangahia ana e ia ki nga wahi katoa e pai ai ia.
2Tutte le vie dell’uomo gli paion diritte, ma l’Eterno pesa i cuori.
2¶ Ko nga ara katoa o te tangata, tika kau ki ona kanohi ake: ko Ihowa ia hei pauna i nga ngakau.
3Praticare la giustizia e l’equità è cosa che l’Eterno preferisce ai sacrifizi.
3¶ Ko te mahi i te tika, i te whakawa, ki ta Ihowa, pai atu i te patunga tapu.
4Gli occhi alteri e il cuor gonfio, lucerna degli empi, sono peccato.
4¶ He kanohi whakakake, he ngakau whakapehapeha, a ko te rama hoki o te hunga kino, he hara kau.
5I disegni dell’uomo diligente menano sicuramente all’abbondanza, ma chi troppo s’affretta non fa che cader nella miseria.
5¶ Ko nga whakaaro o te tangata uaua e ahu anake ana ki te hua o te taonga: ko te hunga takare katoa ia e whawhai kau ana ki te muhore.
6I tesori acquistati con lingua bugiarda sono un soffio fugace di gente che cerca la morte.
6¶ E rite ana ta te arero teka ami i te taonga ki te mamaoa e aia noatia ana; ko te hunga e rapu ana i era e rapu ana i te mate.
7La violenza degli empi li porta via, perché rifiutano di praticare l’equità.
7¶ Ma te pahua a te hunga kino e tahi atu ratou; mo ratou kahore e pai ki te whakawa.
8La via del colpevole è tortuosa, ma l’innocente opera con rettitudine.
8¶ He ara tino kopikopiko to te tangata e waha ana i te hara: tena ko te tangata ma, he tika tana mahi.
9Meglio abitare sul canto d’un tetto, che una gran casa con una moglie rissosa.
9¶ He pai ke te noho i te kokonga o te tuanui, i te noho tahi me te wahine ngangare i roto i te whare mahorahora.
10L’anima dell’empio desidera il male; il suo amico stesso non trova pietà agli occhi di lui.
10¶ Ko ta te wairua o te tangata kino he hiahia ki te kino; e kore ona kanohi e manako ki tona hoa.
11Quando il beffardo è punito, il semplice diventa savio; e quando s’istruisce il savio, egli acquista scienza.
11¶ Ki te whiua te tangata whakahi, ka whai whakaaro te kuware: a, ki te whakaakona te tangata whakaaro nui, ka whiwhi ia ki te matauranga.
12Il Giusto tien d’occhio la casa dell’empio, e precipita gli empi nelle sciagure.
12¶ Ka ata whakaaroa e te tangata tika te whare o te tangata kino; te peheatanga e whakataka ai te hunga kino ki te mate mo ratou.
13Chi chiude l’orecchio al grido del povero, griderà anch’egli, e non gli sarà risposto.
13¶ Ko te tangata e puru ana i ona taringa ki te karanga a te rawakore, tera hoki ia e karanga, heoi e kore e whakarangona.
14Un dono fatto in segreto placa la collera, e un regalo dato di sottomano, l’ira violenta.
14¶ Ma te mea homai puku ka marie ai te riri, ma te moni whakapati hoki i roto i te uma ka marie ai te aritarita kaha.
15Far ciò ch’è retto è una gioia per il giusto, ma è una rovina per gli artefici d’iniquità.
15¶ He mahi koa na te tangata tika te whakawa; mo nga kaimahi ia i te kino, ko te whakangaromanga.
16L’uomo che erra lungi dalle vie del buon senso, riposerà nell’assemblea dei trapassati.
16¶ Ko te tangata e kotiti ke ana i te huarahi o te mahara, ka noho ia i te whakaminenga o nga tupapaku.
17Chi ama godere sarà bisognoso, chi ama il vino e l’olio non arricchirà.
17¶ Ko te tangata matenui ki nga ahuareka, ka rawakore: a, ko te tangata e matenui ana ki te waina, ki te hinu, e kore e whai taonga.
18L’empio serve di riscatto al giusto; e il perfido, agli uomini retti.
18¶ Hei utu te tangata kino mo te tangata tika; a ka haere mai te tangata kopeka hei whakakapi mo te tangata tu tika.
19Meglio abitare in un deserto, che con una donna rissosa e stizzosa.
19¶ He pai ke te noho i te koraha, i te noho tahi me te wahine tohetohe, wahine pukukino.
20In casa del savio c’è dei tesori preziosi e dell’olio, ma l’uomo stolto dà fondo a tutto.
20¶ Kei te nohoanga o te tangata whakaaro nui te taonga momohanga me te hinu; heoi maumauria ake e te wairangi.
21Chi ricerca la giustizia e la bontà troverà vita, giustizia e gloria.
21¶ Ko te tangata e whai ana i te tika, i te atawhai, ka whiwhi ki te ora, ki te tika, ki te honore.
22Il savio dà la scalata alla città dei forti, e abbatte il baluardo in cui essa confidava.
22¶ Ka pikitia e te tangata whakaaro nui te pa o nga marohirohi, ka taka hoki i a ia te kaha i whakawhirinaki ai ratou.
23Chi custodisce la sua bocca e la sua lingua preserva l’anima sua dalle distrette.
23¶ Ko te tangata e tiaki ana i tona mangai, i tona arero, e tiaki ana i tona wairua kei raru.
24Il nome del superbo insolente è: beffardo; egli fa ogni cosa con furore di superbia.
24¶ Ko te tangata whakakake, whakapehapeha, ko te tangata whakahi tona ingoa, e mahi ana ia i runga i te whakahirahira o tona whakamanamana.
25I desideri del pigro l’uccidono perché le sue mani rifiutano di lavorare.
25¶ Ka mate te tangata mangere i tona hiahia ano; e kore hoki ona ringa e pai ki te mahi.
26C’è chi da mane a sera brama avidamente, ma il giusto dona senza mai rifiutare.
26Tera te hanga he kaiapo tonu a pau noa te ra: ko ta te tangata tika ia he homai, kahore hoki ana kaiponu.
27Il sacrifizio dell’empio è cosa abominevole; quanto più se l’offre con intento malvagio!
27¶ He mea whakarihariha te whakahere a te tangata kino; tera noa ake ina he te whakaaro i kawea mai ai e ia.
28Il testimonio bugiardo perirà, ma l’uomo che ascolta potrà sempre parlare.
28¶ Ka mate te kaiwhakaatu teka; na, ko te tangata whakarongo, ka korero, kahore he kaiwhakahe.
29L’empio fa la faccia tosta, ma l’uomo retto rende ferma la sua condotta.
29¶ Ka whakamaro te tangata kino i tona mata: tena ko te tangata tika, ka whakapai i ona ara.
30Non c’è sapienza, non intelligenza, non consiglio che valga contro l’Eterno.
30¶ I to Ihowa aroaro kahore he whakaaro nui, kahore he matauranga, kahore he kupu mohio, e tu.
31Il cavallo è pronto per il dì della battaglia, ma la vittoria appartiene all’Eterno.
31Kua rite noa ake he hoiho mo te ra o te whawhai; kei a Ihowa ia te whakaoranga.