¹“Žmogus, gimęs iš moters, gyvena trumpai, bet daug vargsta.

¹‹‹İnsanı kadın doğurur,Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

²Jis kaip gėlė auga ir nuvysta. Jis dingsta kaip šešėlis ir nepasilieka.

²Çiçek gibi açıp solar,Gölge gibi gelip geçer.

³Ar Tu atversi savo akis į tokį ir nusivesi mane į teismą su savimi?

³Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun,Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

⁴Kas gali iš netyro padaryti tyrą? Niekas!

⁴Kim temizi kirliden çıkarabilir?Hiç kimse!

⁵Jo dienos yra tiksliai nustatytos ir mėnesiai suskaičiuoti. Tu nustatai jam ribą, ir jis jos neperžengs.

⁵Madem insanın günleri belirlenmiş,Aylarının sayısı saptanmış,Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

⁶Atsitrauk nuo jo, kad jis pailsėtų, kol kaip samdinys sulauks savo dienos.

⁶Gözünü ondan ayır da,Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

⁷Medžiui yra viltis, kad ir nukirstas atžels ir iš kelmo išaugs atžalos.

⁷‹‹Oysa bir ağaç için umut vardır,Kesilse, yeniden sürgün verir,Eksilmez filizleri.

⁸Nors žemėje jo šaknys pasensta ir jo kelmas apmiršta dulkėse,

⁸Kökü yerde kocasa,Kütüğü toprakta ölse bile,

⁹bet, gavęs vandens, jis atželia, krauna pumpurus ir išleidžia šakeles kaip jaunas augalas.

⁹Su kokusu alır almaz filizlenir,Bir fidan gibi dal budak salar.

¹⁰O žmogus miršta, ir nebėra jo; atiduoda žmogus savo dvasią, kur jis yra?

¹⁰İnsan ise ölüp yok olur,Son soluğunu verir ve her şey biter.

¹¹Kaip vanduo išgaruoja iš jūrų, upės nusenka ir išdžiūsta,

¹¹Suyu akıp giden gölYa da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

¹²taip žmogus atsigula ir nebeatsikelia. Kol dangūs pasibaigs, jis neatsibus; niekas jo nepažadins iš miego.

¹²İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz,Gökler yok oluncaya dek uyanmaz,Uyandırılmaz.

¹³O kad paslėptum mane kape ir laikytum paslėpęs, kol praeis Tavo rūstybė; nustatytam laikui praėjus, vėl mane atsimintum.

¹³‹‹Keşke beni ölüler diyarına gizlesen,Öfken geçinceye dek saklasan,Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

¹⁴Ar miręs žmogus prisikels? Per visas man skirtas dienas aš lauksiu permainos.

¹⁴İnsan ölür de dirilir mi?Başka biri nöbetimi devralıncaya dekSavaş boyunca umutla beklerdim.

¹⁵Tu šauksi, ir aš atsiliepsiu; Tu ilgėsiesi savo rankų kūrinio.

¹⁵Sen çağırırdın, ben yanıtlardım,Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

¹⁶Tu skaičiuoji mano žingsnius, bet neįskaityk mano nuodėmės.

¹⁶O zaman adımlarımı sayar,Günahımın hesabını tutmazdın.

¹⁷Mano nusikaltimas paslėptas maišelyje ir mano kaltė užrišta.

¹⁷İsyanımı torbaya koyup mühürler,Suçumu örterdin.

¹⁸Kaip kalnas krisdamas subyra ir uola pajuda iš savo vietos,

¹⁸‹‹Ama dağın yıkılıp çöktüğü,Kayanın yerinden taşındığı,

¹⁹kaip vanduo nuneša akmenis ir liūtys nuplauna dirvožemį, taip Tu sunaikini žmogaus viltį.

¹⁹Suyun taşı aşındırdığı,Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi,İnsanın umudunu yok ediyorsun.

²⁰Tu nugali jį nuolat, ir jo nebelieka, Tu pakeiti jo veidą ir pavarai jį.

²⁰Onu hep yenersin, yok olup gider,Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

²¹Jei jo sūnūs gerbiami, jis nežino; jei jie niekinami, jis nepastebi.

²¹Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz,Aşağılanırlar, anlamaz.

²²Jis jaučia savo kūno skausmus, ir jo siela kenčia”.

²²Ancak kendi canının acısını duyar,Yalnız kendisi için yas tutar.››