¹Ingen er så djerv at han tør tirre den; hvem tør da sette sig op imot mig?

¹Makuha ba nimo ang leviathan sa taga sa isda? Kun magapus ba ang iyang dila sa lubid?

²Hvem gav mig noget først, så jeg skulde gi ham vederlag? Alt under himmelen hører mig til.

²Matuhog mo ba ug pisi ang iyang ilong? Kun kapalapsan kanimo ang iyang apapangig sa usa ka taga?

³Jeg vil ikke tie om dens lemmer, om dens store styrke og dens fagre bygning.

³Maghimo ba siya ug daghanan nga pangamuyo kanimo? Kun mosulti ba siya kanimo ug mga pulong malomo?

⁴Hvem har dradd dens klædning av? Hvem tør komme innenfor dens dobbelte rad av tenner?

⁴Magabuhat ba siya ug pakigsaad kanimo, Aron ikaw isipon niya nga sulogoon sa walay katapusan?

⁵Hvem har åpnet dens kjevers dør? Rundt om dens tenner er redsel.

⁵Makigdula ba ikaw kaniya ingon sa usa ka langgam? Kun gapuson ba nimo siya alang sa imong mga kadalagahan?

⁶Stolte er skjoldenes rader; hvert av dem er tillukket som med et fast segl.

⁶Ang katiguman sa mga mangingisda , maghimo ba kaniya nga igbabaligya? Ibahinbahin ba siya nila sa mga magbabaligya?

⁷De ligger tett innpå hverandre, og ingen luft trenger inn imellem dem.

⁷Mapalapsan ba nimo ang iyang panit sa mga puthaw nga tinalinsan, Kun mapalapsan ba ang iyang ulo sa salapang?

⁸Det ene skjold henger fast ved det andre; de griper inn i hverandre og skilles ikke at.

⁸Itapion ang imong kamot kaniya; Hinumdumi ang gubat, ug ayaw na kana pagbuhata.

⁹Når den nyser, stråler det frem lys, og dens øine er som morgenrødens øielokk.

⁹Ania karon, kawang lamang ang paglaum tungod kaniya; Dili ba kita matumba bisan na lamang sa pagtan-aw kaniya?

¹⁰Bluss farer ut av dens gap, gnister spruter frem.

¹⁰Walay bisan kinsa nga mabangis nga mangahas sa pagpalihok kaniya; Nan kinsa man ang makapangatubang kanako?

¹¹Fra dens nesebor kommer røk som av en gryte som koker over siv.

¹¹Kinsa ba ang unang nakahatag kanako, aron unta ako magabalus kaniya? Bisan unsang butanga nga ania sa ilalum sa tibook langit, ako man.

¹²Dens ånde tender kull i brand, og luer går ut av dens gap.

¹²Ako dili magahilum mahitungod sa iyang bukton, Ni sa iyang daku nga kakusog, ni sa iyang matahum nga panagway.

¹³På dens hals har styrken sin bolig, og angsten springer foran den.

¹³Kinsa ba ang makakuha sa iyang labing gawas nga saput? Kinsa ba ang mopaduol sa sulod sa iyang mga apapangig?

¹⁴Dens doglapper sitter fast; de er som støpt på den og rører sig ikke.

¹⁴Kinsa ba ang makaabli sa mga pultahan sa iyang nawong? Makalilisang ang ginalibutan sa iyang ngipon.

¹⁵Dens hjerte er fast som sten, fast som den underste kvernsten.

¹⁵Ang iyang mabaga nga mga hingbis maoy iyang garbo, Maayong pagkatapot, sama sa sello nga gipapilit.

¹⁶Når den hever sig, gruer helter; av redsel mister de sans og samling.

¹⁶Ang usa ug ang usa haduol kaayo, Sa ingon nga paagi, nga sa taliwala kanila walay hangin nga makasulod.

¹⁷Rammes den med sverd, så biter det ikke på den, heller ikke lanse, pil eller kastespyd.

¹⁷Sila ginahiusa ang usa ug usa; Sila nanag-ipon, ug dili na mabulag.

¹⁸Den akter jern som strå, kobber som ormstukket tre.

¹⁸Sa iyang pagbugwak may kahayag nga mokidlap, Ug ang iyang mga mata ingon sa mga tabontabon sa kabuntagon.

¹⁹Buens sønn* jager den ikke på flukt; slyngens stener blir som halm for den. / {* pilen.}

¹⁹Gikan sa iyang baba, mga sulo nga nagadilaab manggula, Ug mga aligato sa kalayo managtulasik.

²⁰Stridsklubber aktes som halm, og den ler av det susende spyd.

²⁰Gikan sa iyang ilong may aso nga magagula, Ingon sa kolon nga magabukal, ug mga tangbo nga mangasunog.

²¹På dens buk sitter skarpe skår, den gjør spor i dyndet som efter en treskeslede.

²¹Ang iyang gininhawa makapasiga sa mga uling, Ug usa ka kalayo nagagula gikan sa iyang baba.

²²Den får dypet til å koke som en gryte; den får havet til å skumme som en salvekokers kjele.

²²Sa iyang liog nagapuyo ang kusog, Ug sa iyang atubangan ang kahadlok nagasayaw.

²³Efter den lyser dens sti; dypet synes å ha sølvhår.

²³Ang mga bahin sa iyang unod nagatapot: Sila mga malig-on sa ibabaw niya; sila dili magango.

²⁴Det er intet på jorden som er herre over den; den er skapt til ikke å reddes.

²⁴Ang iyang kasingkasing malig-on sama sa usa ka bato; Oo, malig-on sama sa bato sa galingan nga sa ilalum.

²⁵Alt som er høit, ser den i øiet; den er en konge over alle stolte dyr.

²⁵Sa diha nga siya motindog, ang mga gamhanan mangahadlok: Tungod sa dakung kakugang sila kawad-an sa buot.

²⁶Ang pinuti niadtong motigbas kaniya dili makadulot; Ni makadulot ang bangkaw, kun balaraw kun salapang.

²⁷Ginaisip niya ang puthaw ingon sa uhot, Ug ang tumbaga ingon sa kahoy nga gabok.

²⁸Ang pana dili makapadalagan kaniya: Kaniya ang mga bato sa lambuyog mabalhin nga mga dagami:

²⁹Ang mga puspus ginaila nga mga tuod sa balili; Ang hinadyong sa bangkaw iyang ginakataw-an.

³⁰Ang mga dapit sa ilalum niya ingon sa mga bika nga talinis: Sa ibabaw sa lapok iyang gipahaluna ang mga butang nga tinalinsan.

³¹Ang kahiladman iyang gipabukal ingon sa usa ka kolon: Ang dagat iyang gihimo nga ingon sa kolon nga haplas.

³²Sa iyang likod nagapadan-ag siya ug usa ka dalan; Bisan kinsa makahunahuna nga ang kahiladman sa dagat ubanon.

³³Sa ibabaw sa yuta walay mahisama kaniya, Nga usa ka binuhat walay kahadlok.

³⁴Siya nagatan-aw sa bisan unsa nga butang nga hataas: Hari man siya sa mga anak sa mapahitas-on.