1En sang ved festreisene. Av det dype kaller jeg på dig, Herre!
1Gikan sa mga kahiladman, nagtuaw ako kanimo, Oh Jehova.
2Herre, hør min røst, la dine ører akte på mine inderlige bønners røst!
2Ginoo, patalinghugi ang akong tingog: Papatalinghugi sa imong mga igdulungog Ang tingog sa akong mga pagpangaliyupo.
3Dersom du, Herre, vil gjemme på misgjerninger, Herre, hvem kan da bli stående?
3Kong ikaw, Jehova, magatimaan pa unta sa mga kasal-anan, Oh Ginoo, kinsa ba ang arang makabarug?
4For hos dig er forlatelsen, forat du må fryktes.
4Apan adunay pagpasaylo diha kanimo, Aron ikaw takus gayud nga kahadlokan.
5Jeg bier efter Herren, min sjel bier, og jeg venter på hans ord.
5Nagahulat ako kang Jehova, ang akong kalag nagahulat, Ug sa iyang pulong milaum ako.
6Min sjel venter på Herren mere enn vektere på morgenen, vektere på morgenen.
6Ang akong kalag nagahulat sa Ginoo Labaw niadtong mga magbalantay nga nanagpaabut sa kabuntagon; Oo, labaw kay sa mga tawong-magbalantay nga nagapaabut sa kabuntagon.
7Vent på Herren, Israel! For hos Herren er miskunnheten, og megen forløsning er hos ham,
7Oh Israel, lumaum ka kang Jehova; Kay kang Jehova anaa ang mahigugmaong-kalolot, Ug kaniya anaa ang madagayaong pagtubos.
8og han skal forløse Israel fra alle dets misgjerninger.
8Ug siya magatubos sa Israel Gikan sa tanan niyang mga kasal-anan.