¹Ved Babylons elver, der satt vi og gråt når vi kom Sion i hu.

¹Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

²På vidjene der hengte vi våre harper;

²Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

³for der krevde våre fangevoktere sanger av oss, våre plagere at vi skulde være glade: Syng for oss av Sions sanger!

³CXar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj gxojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

⁴Hvorledes skulde vi synge Herrens sang på fremmed jord?

⁴Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

⁵Glemmer jeg dig, Jerusalem, da glemme mig* min høire hånd! / {* nekte mig sin tjeneste.}

⁵Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesigxu mia dekstra mano;

⁶Min tunge henge fast ved min gane om jeg ikke kommer dig i hu, om jeg ikke setter Jerusalem over min høieste glede!

⁶Algluigxu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj gxojoj.

⁷Kom Jerusalems dag i hu, Herre, så du straffer Edoms barn, dem som sa: Riv ned, riv ned, like til grunnen i den!

⁷Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu gxis gxia fundamento.

⁸Babels datter, du ødelagte! Lykksalig er den som gir dig gjengjeld for den gjerning du gjorde mot oss.

⁸Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

⁹Lykksalig er den som griper og knuser dine spede barn imot klippen.

⁹Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur sxtono.