1Min ånd* er brutt, mine dager utslukket; bare graver har jeg for mig. {* livskraft.}
1Andi minn er bugaður, dagar mínir þrotnir, gröfin bíður mín.
2Sannelig, spott omgir mig på alle kanter, og mitt øie må dvele ved deres trettekjære ferd.
2Vissulega eru þeir enn að gjöra gys að mér! Auga mitt verður að horfa upp á móðganir þeirra!
3Så sett nu et pant, gå i borgen for mig hos dig selv! Hvem skulde ellers gi mig håndslag*? / {* d.e. gå i borgen for mig, OSP 6, 1; 11, 15.}
3Set veð, gakk í ábyrgð fyrir mig hjá þér, Guð, hver mun annars taka í hönd mér?
4Du har jo lukket deres hjerte for innsikt; derfor vil du ikke la dem vinne.
4Því að hjörtum þeirra hefir þú varnað vits, fyrir því munt þú ekki láta þá sigri hrósa.
5Den som forråder venner, så de blir til bytte*, hans barns øine skal tæres bort. / {* for sine forfølgere.}
5Hver sem með svikum framselur vini sína að herfangi, _ augu barna hans munu daprast.
6Jeg er satt til et ordsprog for folk; jeg er en mann som blir spyttet i ansiktet.
6Hann hefir gjört mig að orðskviði meðal manna, og ég verð að láta hrækja í andlit mitt.
7Mitt øie er sløvt av gremmelse, og alle mine lemmer er som en skygge.
7Fyrir því dapraðist auga mitt af harmi, og limir mínir eru allir orðnir sem skuggi.
8Rettskafne forferdes over dette, og den skyldfrie harmes over den gudløse;
8Réttvísir menn skelfast yfir því, og hinn saklausi fárast yfir hinum óguðlega.
9men den rettferdige holder fast ved sin vei, og den som har rene hender, får enn mere kraft.
9En hinn réttláti heldur fast við sína leið, og sá sem hefir hreinar hendur, verður enn styrkari.
10Men I - kom bare igjen alle sammen! Jeg finner dog ikke nogen vismann blandt eder.
10En komið þér allir hingað aftur, og ég mun ekki finna neinn vitran mann meðal yðar.
11Mine dager er faret forbi, mine planer sønderrevet - mitt hjertes eiendom!
11Dagar mínir eru liðnir, fyrirætlanir mínar sundurtættar, _ hin dýrasta eign hjarta míns.
12Natt gjør de til dag, lyset, sier de, er nærmere enn det mørke som ligger like for mig.
12Nóttina gjöra þeir að degi, ljósið á að vera nær mér en myrkrið.
13Når jeg håper på dødsriket som mitt hus, reder i mørket mitt leie,
13Þegar ég vonast eftir að dánarheimar verði híbýli mitt, bý mér hvílu í myrkrinu,
14roper til graven: Du er min far, til makken: Du er min mor og min søster,
14þegar ég kalla gröfina ,,föður minn``, ormana ,,móður mína og systur`` _
15hvor er da mitt håp? Mitt håp - hvem øiner det?
15hvar er þá von mín, já, von mín _ hver eygir hana?Að slagbröndum Heljar stígur hún niður, þá er ég um leið fæ hvíld í moldu.
16Til dødsrikets bommer farer de* ned, på samme tid som jeg går til hvile i støvet. / {* mine forhåpninger.}
16Að slagbröndum Heljar stígur hún niður, þá er ég um leið fæ hvíld í moldu.