¹Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:

¹その時、テマンびとエリパズが答えて言った、

²Om en prøvde å tale et ord til dig, vilde du da ta det ille op? Men hvem kan vel holde sine ord tilbake?

²「もし人があなたにむかって意見を述べるならば、あなたは腹を立てるでしょうか。しかしだれが黙っておれましょう。

³Du har selv vist mange til rette, og maktløse hender styrket du;

³見よ、あなたは多くの人を教えさとし、衰えた手を強くした。

⁴dine ord reiste den snublende op, og synkende knær gjorde du sterke.

⁴あなたの言葉はつまずく者をたすけ起し、かよわいひざを強くした。

⁵Men nu, når det gjelder dig selv, blir du utålmodig, når det rammer dig, blir du forferdet.

⁵ところが今、この事があなたに臨むと、あなたは耐え得ない。この事があなたに触れると、あなたはおじ惑う。

⁶Er ikke din gudsfrykt din tillit, din ulastelige ferd ditt håp?

⁶あなたが神を恐れていることは、あなたのよりどころではないか。あなたの道の全きことは、あなたの望みではないか。

⁷Tenk efter: Hvem omkom uskyldig, og hvor gikk rettskafne til grunne?

⁷考えてみよ、だれが罪のないのに、滅ぼされた者があるか。どこに正しい者で、断ち滅ぼされた者があるか。

⁸Efter det jeg har sett, har de som pløide urett og sådde nød, også høstet det.

⁸わたしの見た所によれば、不義を耕し、害悪をまく者は、それを刈り取っている。

⁹De omkom for Guds ånde, og for hans vredes pust blev de til intet.

⁹彼らは神のいぶきによって滅び、その怒りの息によって消えうせる。

¹⁰Løvens brøl og dens fryktelige røst hørtes ikke lenger, og ungløvenes tenner blev knust.

¹⁰ししのほえる声、たけきししの声はともにやみ、若きししのきばは折られ、

¹¹Løven omkom av mangel på rov, og løvinnens unger blev adspredt.

¹¹雄じしは獲物を得ずに滅び、雌じしの子は散らされる。

¹²Og til mig stjal sig et ord; det lød for mitt øre som en hvisken,

¹²さて、わたしに、言葉がひそかに臨んだ、わたしの耳はそのささやきを聞いた。

¹³under skiftende tanker ved nattlige syner, når dyp søvn faller på menneskene.

¹³すなわち人の熟睡するころ、夜の幻によって思い乱れている時、

¹⁴Frykt og beven kom over mig, så alle mine ben tok til å skjelve.

¹⁴恐れがわたしに臨んだので、おののき、わたしの骨はことごとく震えた。

¹⁵Og en ånd fór forbi mitt åsyn; hårene på mitt legeme reiste sig.

¹⁵時に、霊があって、わたしの顔の前を過ぎたので、わたしの身の毛はよだった。

¹⁶Den blev stående, men jeg skjelnet ikke klart hvorledes den så ut - det var en skikkelse som stod der for mine øine; jeg hørte en stille susen og en røst:

¹⁶そのものは立ちどまったが、わたしはその姿を見わけることができなかった。一つのかたちが、わたしの目の前にあった。わたしは静かな声を聞いた、

¹⁷Er et menneske rettferdig for Gud, eller en mann ren for sin skaper?

¹⁷『人は神の前に正しくありえようか。人はその造り主の前に清くありえようか。

¹⁸Se, på sine tjenere stoler han ikke, og hos sine engler finner han feil*, / {* d.e. ufullkommenhet.}

¹⁸見よ、彼はそのしもべをさえ頼みとせず、その天使をも誤れる者とみなされる。

¹⁹hvor meget mere da hos dem som bor i hus av ler, og som har sin grunnvoll i støvet - de som knuses lettere enn møll.

¹⁹まして、泥の家に住む者、ちりをその基とする者、しみのようにつぶされる者。

²⁰Fra morgen til aften - så er de sønderslått; uten at nogen akter på det, går de til grunne for alltid.

²⁰彼らは朝から夕までの間に打ち砕かれ、顧みる者もなく、永遠に滅びる。もしその天幕の綱が彼らのうちに取り去られるなら、ついに悟ることもなく、死にうせるではないか』。

²¹Blir ikke teltsnoren dradd ut* hos dem? De dør, men ikke i visdom. / {* så deres jordiske telt (2KO 5, 1.) faller sammen.}

²¹もしその天幕の綱が彼らのうちに取り去られるなら、ついに悟ることもなく、死にうせるではないか』。