¹Da tok Job til orde og sa:

¹ヨブは答えて言った、

²Gid min gremmelse blev veid, og min ulykke samtidig lagt på vekten!

²「どうかわたしの憤りが正しく量られ、同時にわたしの災も、はかりにかけられるように。

³For nu er den tyngre enn havets sand; derfor var mine ord tankeløse.

³そうすれば、これは海の砂よりも重いに相違ない。それゆえ、わたしの言葉が軽率であったのだ。

⁴For den Allmektiges piler sitter i mig, og min ånd drikker deres gift; Guds redsler stiller sig op imot mig.

⁴全能者の矢が、わたしのうちにあり、わたしの霊はその毒を飲み、神の恐るべき軍勢が、わたしを襲い攻めている。

⁵Skriker vel et villesel midt i det grønne gress? Eller brøler en okse foran sitt fôr?

⁵野ろばは、青草のあるのに鳴くであろうか。牛は飼葉の上でうなるであろうか。

⁶Hvem vil ete det som det ingen smak er i, uten salt? Eller er det smak i eggehvite?

⁶味のない物は塩がなくて食べられようか。すべりひゆのしるは味があろうか。

⁷Det byr mig imot å røre ved det*; det er for mig som utskjemt mat. / {* d.e. ved mine lidelser.}

⁷わたしの食欲はこれに触れることを拒む。これは、わたしのきらう食物のようだ。

⁸Gid min bønn måtte bli hørt, og Gud vilde opfylle mitt håp!

⁸どうかわたしの求めるものが獲られるように。どうか神がわたしの望むものをくださるように。

⁹Og måtte det behage Gud å knuse mig, å slippe løs sin hånd og avskjære min livstråd!

⁹どうか神がわたしを打ち滅ぼすことをよしとし、み手を伸べてわたしを断たれるように。

¹⁰Da hadde jeg ennu en trøst, og jeg skulde springe av glede midt i den skånselløse smerte; for jeg har ikke fornektet den Helliges ord.

¹⁰そうすれば、わたしはなお慰めを得、激しい苦しみの中にあっても喜ぶであろう。わたしは聖なる者の言葉を否んだことがないからだ。

¹¹Hvad kraft har jeg, så jeg kunde holde ut, og hvad blir enden med mig, så jeg kunde være tålmodig?

¹¹わたしにどんな力があって、なお待たねばならないのか。わたしにどんな終りがあるので、なお耐え忍ばねばならないのか。

¹²Er da min kraft som stenens kraft? Eller er mitt kjøtt av kobber?

¹²わたしの力は石の力のようであるのか。わたしの肉は青銅のようであるのか。

¹³Er jeg da ikke aldeles hjelpeløs? Er ikke all utsikt til frelse fratatt mig?

¹³まことに、わたしのうちに助けはなく、救われる望みは、わたしから追いやられた。

¹⁴Den ulykkelige burde møte kjærlighet hos sin venn, selv om han opgir frykten for den Allmektige.

¹⁴その友に対するいつくしみをさし控える者は、全能者を恐れることをすてる。

¹⁵Men mine brødre har sviktet som en bekk, som strømmer hvis vann skyller over,

¹⁵わが兄弟たちは谷川のように、過ぎ去る出水のように欺く。

¹⁶som er grumset av is, og som det skjuler sig sne i;

¹⁶これは氷のために黒くなり、そのうちに雪が隠れる。

¹⁷men på den tid de treffes av solens glød, tørkes de ut; når det blir hett, svinner de bort.

¹⁷これは暖かになると消え去り、暑くなるとその所からなくなる。

¹⁸Karavaner som er på veien til dem, bøier av; de drar op i ørkenen og omkommer.

¹⁸隊商はその道を転じ、むなしい所へ行って滅びる。

¹⁹Temas karavaner speidet efter dem, Sjebas reisefølger satte sitt håp til dem;

¹⁹テマの隊商はこれを望み、シバの旅びとはこれを慕う。

²⁰de blev til skamme, fordi de stolte på dem; de kom dit og blev skuffet.

²⁰彼らはこれにたよったために失望し、そこに来てみて、あわてる。

²¹Således er I nu blitt til intet; I ser ulykken og blir redde.

²¹あなたがたは今わたしにはこのような者となった。あなたがたはわたしの災難を見て恐れた。

²²Har jeg vel bedt eder at I skulde gi mig noget eller bruke noget av eders gods til beste for mig,

²²わたしは言ったことがあるか、『わたしに与えよ』と、あるいは『あなたがたの財産のうちからわたしのために、まいないを贈れ』と、

²³at I skulde frelse mig av fiendens hånd og løskjøpe mig fra voldsmenn?

²³あるいは『あだの手からわたしを救い出せ』と、あるいは『しえたげる者の手からわたしをあがなえ』と。

²⁴Lær mig, så skal jeg tie, og vis mig hvori jeg har faret vill!

²⁴わたしに教えよ、そうすればわたしは黙るであろう。わたしの誤っている所をわたしに悟らせよ。

²⁵Hvor kraftige er ikke rettsindige ord! Men hvad gagn er det i en refselse fra eder?

²⁵正しい言葉はいかに力のあるものか。しかしあなたがたの戒めは何を戒めるのか。

²⁶Tenker I på å refse ord? Ord av en fortvilet mann hører jo vinden til.

²⁶あなたがたは言葉を戒めうると思うのか。望みの絶えた者の語ることは風のようなものだ。

²⁷Endog om en farløs kunde I kaste lodd og kjøpslå om eders venn.

²⁷あなたがたは、みなしごのためにくじをひき、あなたがたの友をさえ売り買いするであろう。

²⁸Men gjør nu så vel å se på mig! Skulde jeg vel ville lyve eder midt op i ansiktet?

²⁸今、どうぞわたしを見られよ、わたしはあなたがたの顔に向かって偽らない。

²⁹Vend om, la det ikke skje urett! Vend om, jeg har ennu rett i dette.

²⁹どうぞ、思いなおせ、まちがってはならない。さらに思いなおせ、わたしの義は、なおわたしのうちにある。わたしの舌に不義があるか。わたしの口は災をわきまえることができぬであろうか。

³⁰Er det urett på min tunge, eller skulde min gane ikke merke hvad som er ondt?

³⁰わたしの舌に不義があるか。わたしの口は災をわきまえることができぬであろうか。