1Da tok Job til orde og sa:
1Ale odpowiedział Ijob, i rzekł:
2Jeg har hørt meget som dette; I er plagsomme trøstere alle sammen.
2Słyszałem takowych rzeczy wiele; przykrymi cieszycielami wy wszyscy jesteście.
3Blir det aldri ende på de vindige ord? Eller hvad egger dig til å svare?
3I kiedyż będzie koniec tym próżnym słowom? albo co cię przymusza, że tak odpowiadasz?
4Også jeg kunde tale som I; om I var i mitt sted, kunde jeg sette ord sammen mot eder, og jeg kunde ryste på hodet over eder;
4Azażbym ja tak mówił, jako wy, gdybyście wy byli na miejscu mojem? azażbym zbierał przeciwko wam słowa, i kiwałlibym nad wami głową swoją?
5jeg kunde styrke eder med min munn*, og mine lebers medynk kunde stille eders smerte. / {* d.e. med tomme ord.}
5Owszembym was posilał ustami memi, a ruchanie warg moich ulżyłoby boleści waszych.
6Om jeg taler, stilles ikke min smerte, og lar jeg det være, hvad lindring får jeg da?
6Ale jeźli będę mówił, przecież się nie ukoi boleść moja; a jeźli też przestanę, izaż odejdzie odemnie?
7Ja, nu har han trettet mig ut; du har ødelagt hele mitt hus.
7A teraz zemdlił mię; spustoszyłeś, o Boże! wszystko zgromadzenie moje.
8Og du grep mig fatt - det blev et vidne mot mig; min magerhet stod op imot mig, like i mitt åsyn vidnet den mot mig.
8Pomarszczyłeś mię na świadectwo, a znaczne na mnie schudzenie moje na twarzy mojej, jawnie świadczy przeciwko mnie.
9Hans vrede sønderrev mig og forfulgte mig; han skar tenner imot mig; som min motstander hvesset han sine øine mot mig.
9Popędliwość jego porwała mię, i wziął nienawiść przeciwko mnie; a zgrzytając na mię zębami swemi, jako nieprzyjaciel mój, bystremi oczyma swemi spojrzał na mię.
10De* spilet op sin munn mot mig, med hån slo de mine kinnben; alle slo de sig sammen mot mig. / {* mine fiender, JBS 16, 11.}
10Rozdzierają na mię usta swe, i sromotnie mię policzkowali, zebrawszy się społu przeciwko mnie.
11Gud gir mig i urettferdige folks vold og styrter mig i ugudelige menneskers hender.
11Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię.
12Jeg levde i ro; da sønderbrøt han mig, han grep mig i nakken og sønderknuste mig, han satte mig op til skive for sig.
12Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel.
13Hans skyttere kringsatte mig, han kløvde mine nyrer uten barmhjertighet; han øste ut min galle på jorden.
13Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję.
14Han rev i mig rift på rift; han stormet mot mig som en kjempe.
14Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.
15Jeg har sydd sekk om min hud og stukket mitt horn i støvet*; / {* d.e. opgitt min makt og høihet.}
15Uszyłem wór na zsiniałą skórę moję, a oszpeciłem prochem głowę moję.
16mitt ansikt er rødt av gråt, og over mine øielokk ligger det dødsskygge.
16Twarz moja płaczem oszpecona, a na powiekach moich jest cieó śmierci.
17Og dog er det ingen urett i mine hender, og min bønn er ren.
17Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak,)
18Å jord, dekk ikke mitt blod*, og måtte det ikke være noget sted hvor mitt skrik stanser! / {* JES 26, 21. 1MO 4, 10.}
18O ziemio! nie zakrywajże krwi mojej, a niech nie ma miejsca wołanie moje!
19Selv nu har jeg mitt vidne i himmelen og i det høie en som kan stadfeste mine ord.
19Otoć i teraz w niebie jest świadek mój, jest świadek mój na wysokości.
20Stadig spotter mine venner mig; mot Gud skuer gråtende mitt øie,
20O krasomówcy moi, przyjaciele moi! wylewa łzy do Boga oko moje.
21at han må la mannen få rett i hans strid med Gud og menneskebarnet rett mot hans næste;
21Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!
22for få år vil det gå før jeg vandrer den vei som jeg ikke vender tilbake.
22Bo lata zamierzone nadchodzą, a ścieszką, którą się nie wrócę, już idą.