¹Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:

¹Tedy odpowiedział Elifas Temaóczyk, i rzekł:

²Om en prøvde å tale et ord til dig, vilde du da ta det ille op? Men hvem kan vel holde sine ord tilbake?

²Jeźli będziemy mówili z tobą, nie będzie ci to przykro? Ale któż się może od mówienia zatrzymać?

³Du har selv vist mange til rette, og maktløse hender styrket du;

³Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał.

⁴dine ord reiste den snublende op, og synkende knær gjorde du sterke.

⁴Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś.

⁵Men nu, når det gjelder dig selv, blir du utålmodig, når det rammer dig, blir du forferdet.

⁵A teraz, gdy to na cię przyszło, niecierpliwie znosisz, a iż cię dotknęło, trwożysz sobą.

⁶Er ikke din gudsfrykt din tillit, din ulastelige ferd ditt håp?

⁶Azaż pobożność twoja nie była ufnością twoją, a uprzejmość spraw twoich oczekiwaniem twojem?

⁷Tenk efter: Hvem omkom uskyldig, og hvor gikk rettskafne til grunne?

⁷Wspomnij proszę, kto kiedy niewinny zginął? albo gdzieby ludzie szczerzy zniszczeli?

⁸Efter det jeg har sett, har de som pløide urett og sådde nød, også høstet det.

⁸Jakom widał, że ci, którzy orali złość, i rozsiewali przewrotność, toż też zasię żęli.

⁹De omkom for Guds ånde, og for hans vredes pust blev de til intet.

⁹Bo tchnieniem Bożem giną, a od ducha gniewu jego niszczeją.

¹⁰Løvens brøl og dens fryktelige røst hørtes ikke lenger, og ungløvenes tenner blev knust.

¹⁰Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają.

¹¹Løven omkom av mangel på rov, og løvinnens unger blev adspredt.

¹¹Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają.

¹²Og til mig stjal sig et ord; det lød for mitt øre som en hvisken,

¹²Nadto doszło mię słowo potajemnie, i pojęło ucho moje cokolwiek z niego.

¹³under skiftende tanker ved nattlige syner, når dyp søvn faller på menneskene.

¹³W rozmyślaniu widzenia nocnego, gdy przypada twardy sen na ludzi,

¹⁴Frykt og beven kom over mig, så alle mine ben tok til å skjelve.

¹⁴Zdjął mię strach i lękanie, które wszystkie kości moje przestraszyło.

¹⁵Og en ånd fór forbi mitt åsyn; hårene på mitt legeme reiste sig.

¹⁵A duch szedł przed twarzą moją, tak, iż włosy wstały na ciele mojem.

¹⁶Den blev stående, men jeg skjelnet ikke klart hvorledes den så ut - det var en skikkelse som stod der for mine øine; jeg hørte en stille susen og en røst:

¹⁶Stanął, a nie znałem twarzy jego, kształt tylko jakiś był przed oczyma memi; uciszyłem się, i słyszałem głos mówiący:

¹⁷Er et menneske rettferdig for Gud, eller en mann ren for sin skaper?

¹⁷Izali człowiek może być sprawiedliwszy niżeli Bóg; albo mąż czystszy niż Stworzyciel jego?

¹⁸Se, på sine tjenere stoler han ikke, og hos sine engler finner han feil*, / {* d.e. ufullkommenhet.}

¹⁸Oto w sługach jego niemasz doskonałości, a w Aniołach swoich znalazł niedostatek;

¹⁹hvor meget mere da hos dem som bor i hus av ler, og som har sin grunnvoll i støvet - de som knuses lettere enn møll.

¹⁹Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól.

²⁰Fra morgen til aften - så er de sønderslått; uten at nogen akter på det, går de til grunne for alltid.

²⁰Od poranku aż do wieczora bywają starci; a iż tego nie uważają, na wieki zginą.

²¹Blir ikke teltsnoren dradd ut* hos dem? De dør, men ikke i visdom. / {* så deres jordiske telt (2KO 5, 1.) faller sammen.}

²¹Azaż zacność ich nie pomija z nimi? umierają, ale nie w mądrości.