¹ ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

¹Og Job vedblev at fremsætte sit Tankesprog:

² ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

²Ak, havde jeg det som tilforn, som dengang Gud tog sig af mig,

³ در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

³da hans Lampe lyste over mit Hoved, og jeg ved hans Lys vandt frem i Mørke,

⁴ آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

⁴som i mine modne År, da Guds Fortrolighed var over mit Telt,

⁵ خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

⁵da den Almægtige end var hos mig og mine Drenge var om mig,

⁶ پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

⁶da mine Fødder vaded i Fløde, og Olie strømmede, hvor jeg stod,

⁷ وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

⁷da jeg gik ud til Byens Port og rejste mit Sæde på Torvet.

⁸ جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

⁸Når Ungdommen så mig, gemte deo sig, Oldinge rejste sig op og stod,

⁹ رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

⁹Høvdinger standsed i Talen og lagde Hånd på Mund,

¹⁰ حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

¹⁰Stormænds Røst forstummed, deres Tunge klæbed til Ganen;

¹¹ هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

¹¹Øret hørte og priste mig lykkelig, Øjet så og tilkendte mig Ære.

¹² زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

¹²Thi jeg redded den arme, der skreg om Hjælp, den faderløse, der savned en Hjælper;

¹³ کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

¹³den, det gik skævt, velsignede mig, jeg frydede Enkens Hjerte;

¹⁴ کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

¹⁴jeg klædte mig i Retfærd, og den i mig, i Ret som Kappe og Hovedbind.

¹⁵ برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

¹⁵Jeg var den blindes Øje, jeg var den lammes Fod;

¹⁶ از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

¹⁶jeg var de fattiges Fader, udreded den mig ukendtes Sag;

¹⁷ دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

¹⁷den lovløses Tænder brød jeg, rev Byttet ud af hans Gab.

¹⁸ آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

¹⁸Så tænkte jeg da: "Jeg skal dø i min Rede, leve så længe som Føniksfuglen;

¹⁹ مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

¹⁹min Rod kan Vand komme til, Duggen har Nattely i mine Grene;

²⁰ همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

²⁰min Ære er altid ny, min Bue er altid ung i min Hånd!"

²¹ همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

²¹Mig hørte de på og bied, var tavse, mens jeg gav Råd;

²² وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

²²ingen tog Ordet, når jeg havde talt, mine Ord faldt kvægende på dem;

²³ آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

²³de bied på mig som på Regn, spærred Munden op efter Vårregn.

²⁴ وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم. در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

²⁴Mistrøstige smilte jeg til, mit Åsyns Lys fik de ej til at svinde.

²⁵ در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

²⁵Vejen valgte jeg for dem og sad som Høvding, troned som Konge blandt Hærmænd, som den, der gav sørgende Trøst.