¹ امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

¹Nu derimod ler de ad mig, Folk, der er yngre end jeg, hvis Fædre jeg fandt for ringe at sætte iblandt mine Hyrdehunde.

² آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

²Og hvad skulde jeg med deres Hænders Kraft? Deres Ungdomskraft har de mistet,

³ آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

³tørrede hen af Trang og Sult. De afgnaver Ørk og Ødemark

⁴ از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

⁴og plukker Melde ved Krattet, Gyvelrødder er deres Brød.

⁵ در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

⁵Fra Samfundet drives de bort, som ad Tyve råbes der efter dem.

⁶ مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

⁶De bor i Kløfter, fulde af Rædsler, i Jordens og Klippernes Huler.

⁷ گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

⁷De brøler imellem Buske, i Tornekrat kommer de sammen,

⁸ اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

⁸en dum og navnløs Æt, de joges med Hug af Lande.

⁹ آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

⁹Men nu er jeg Hånsang for dem, jeg er dem et Samtaleemne;

¹⁰ چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

¹⁰de afskyr mig, holder sig fra mig, nægter sig ikke af spytte ad mig.

¹¹ فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

¹¹Thi han løste min Buestreng, ydmyged mig, og foran mig kasted de Tøjlerne af.

¹² راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

¹²Til højre rejser sig Ynglen, Fødderne slår de fra mig, bygger sig Ulykkesveje imod mig

¹³ ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

¹³min Sti har de opbrudt, de hjælper med til mit Fald, og ingen hindrer dem i det;

¹⁴ ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

¹⁴de kommer som gennem et gabende Murbrud, vælter sig frem under Ruiner,

¹⁵ اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

¹⁵Rædsler har vendt sig imod mig; min Værdighed joges bort som af Storm, min Lykke svandt som en Sky.

¹⁶ شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

¹⁶Min Sjæl opløser sig i mig; Elendigheds Dage har ramt mig:

¹⁷ خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

¹⁷Natten borer i mine Knogler, aldrig blunder de nagende Smerter.

¹⁸ خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

¹⁸Med vældig Kraft vanskabes mit Kød, det hænger om mig, som var det min Kjortel.

¹⁹ پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

¹⁹Han kasted mig ud i Dynd, jeg er blevet som Støv og Aske.

²⁰ تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

²⁰Jeg skriger til dig, du svarer mig ikke, du står der og ænser mig ikke;

²¹ مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

²¹grum er du blevet imod mig, forfølger mig med din vældige Hånd.

²² می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

²²Du løfter og vejrer mig hen i Stormen, og dens Brusen gennemryster mig;

²³ چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

²³thi jeg ved, du fører mig hjem til Døden, til det Hus, hvor alt levende samles.

²⁴ آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

²⁴Dog, mon den druknende ej rækker Hånden ud og råber om Hjælp, når han går under?

²⁵ امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

²⁵Mon ikke jeg græder over den, som havde det hårdt, sørgede ikke min Sjæl for den fattiges Skyld?

²⁶ دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

²⁶Jeg biede på Lykke, men Ulykke kom, jeg håbed på Lys, men Mørke kom;

²⁷ ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

²⁷ustandseligt koger det i mig, Elendigheds Dage traf mig;

²⁸ همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

²⁸trøstesløs går jeg i Sorg, i Forsamlingen rejser jeg mig og råber;

²⁹ پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند. آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

²⁹Sjakalernes Broder blev jeg, Strudsenes Fælle.

³⁰ آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

³⁰Min Hud er sort, falder af, mine Knogler brænder af Hede;

³¹min Citer er blevet til Sorg, min Fløjte til hulkende Gråd!