¹ در کنار رودخانه‌های بابل نشستیم و به یاد صهیون گریه کردیم.

¹Ved Babels Floder, der sad vi og græd, når Zion randt os i hu.

² آلات موسیقی خود را بر شاخه‌های درختان بید آویختیم.

²Vi hængte vore Harper i Landets Pile.

³ زیرا کسانی‌که ما را به اسارت برده بودند، از ما خواستند تا برایشان یکی از سرودهای صهیون را بخوانیم و آنها را سرگرم کنیم.

³Thi de, der havde bortført os, bad os synge, vore Bødler bad os være glade: "Syng os af Zions Sange!"

⁴ امّا چگونه می‌توانستیم سرود خداوند را در دیار بیگانه بسراییم؟

⁴Hvor kan vi synge HERRENs Sange på fremmed Grund?

⁵ ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم، دست راستم خشک گردد تا دیگر نتوانم چنگ بنوازم.

⁵Jerusalem, glemmer jeg dig, da visne min højre!

⁶ اگر تو را ای اورشلیم، به یاد نیاورم و تو را بر همهٔ شادی‌ها ترجیح ندهم، زبانم به کامم بچسبد و لال شوم.

⁶Min Tunge hænge ved Ganen, om ikke jeg ihukommer dig, om ikke jeg sætter Jerusalem over min højeste Glæde!

⁷ خداوندا، به یادآور، روزی را که اَدومیان اورشلیم را تسخیر کردند و فریاد می‌زدند: «آن را با خاک یکسان کنید.»

⁷HERRE, ihukom Edoms Sønner for Jerusalems Dag, at de råbte: "Nedbryd, nedbryd lige til Grunden!"

⁸ ای بابل، تو ویران خواهی شد. خوشا به حال کسی‌که آن چه تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بیاورد. خوشا به حال کسی‌که کودکان تو را بگیرد و آنها را به صخره‌ها بکوبد.

⁸Du Babels Datter, du Ødelægger! Salig den, der gengælder dig, hvad du gjorde imod os!

⁹ خوشا به حال کسی‌که کودکان تو را بگیرد و آنها را به صخره‌ها بکوبد.

⁹Salig den, der griber dine spæde og knuser dem mod Klippen!