1
بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد:
ایّوب
1Darnach tat Hiob seinen Mund auf und verfluchte den Tag seiner Geburt.
2
لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم
و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.
2Hiob hob an und sprach:
3
آن روز تاریک شود،
خدا آن را به یاد نیاورد
و نور در آن ندرخشد.
3Verloren gehe der Tag, da ich geboren bin, die Nacht, da es hieß: Ein Knabe ist gezeugt!
4
در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛
ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.
4Verfinstert werde dieser Tag; Gott in der Höhe frage nicht nach ihm, und niemals falle ein Lichtstrahl darauf!
5
آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد،
در خوشی با روزهای سال شریک نشود،
و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.
5Finsternis und Todesschatten nehme ihn ein, Gewölk umhülle ihn und überfalle diesen trüben Tag!
6
آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.
6Und jene Nacht; Das Dunkel raffe sie weg, sie freue sich in des Jahres Tagen nie und komme nicht in die Zahl der Monde.
7
آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند،
آن شب را نفرین کنند.
7Ja, jene Nacht sei unfruchtbar, kein Jubel ertöne in ihr!
8
در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد،
امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،
8Die, so den Tagen Böses losen und imstande sind, den Drachen aufzuwecken, sollen sie verfluchen.
9
زیرا رحم مادرم را نبست
و مرا به این بلاها دچار کرد.
9Verfinstert müssen ihrer Dämmerung Sterne sein, sie warte auf Licht und es bleibe aus; sie schaue auch die Wimpern der Morgenröte nicht!
10
چرا در وقت تولّدم نمردم
و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟
10Weil sie den Mutterleib mir nicht verschloß und den Jammer nicht vor meinen Augen verbarg.
11
چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت
و پستان به دهنم نهاد؟
11Warum starb ich nicht gleich bei der Geburt und kam nicht um, sobald ich aus Mutterschoße ging?
12
اگر در آن وقت می‌مردم،
اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند،
و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.
12Warum kamen mir Knie entgegen und wozu Brüste, daß ich sog?
13
چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.
13Denn jetzt läge ich da und wäre stille; wäre ich entschlafen, so hätte ich nun Ruhe
14
زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند
و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.
14mit Königen und Landesräten, die sich Steinhaufen erbaut haben,
15
در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند
و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.
15oder mit Fürsten, reich an Gold, die in ihren Häusern Silber häuften.
16
کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.
16Oder wäre ich gar niemals dagewesen, wie eine verborgene Fehlgeburt, den Kindlein gleich, die nie das Licht gesehen haben!
17
چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند
در روشنی به سر می‌برند؟
17Dort hört der Frevler Toben auf, dort finden die Erschöpften Ruh;
18
آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید
و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند
18alle Gefangenen sind dort in Frieden, sie hören die Stimme des Treibers nicht mehr;
19
و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.
19Kleine und Große sind daselbst, und der Knecht ist frei von seinem Herrn!
20
چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند
و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟
20Warum läßt er Lebensmüde noch die Sonne sehen und zwingt er betrübte Seelen noch zu leben?
21
به جای غذا، غم می‌خورم
و اشک و زاریم مانند آب جاری است.
21die auf den Tod harren, und er kommt nicht, die nach ihm graben, mehr als nach Schätzen;
22
از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.
آرام و قرار ندارم
و رنج و غم من روزافزون است.
22die sich freuen würden und jubelten, die frohlockten, wenn sie ein Grab fänden.
23
آرام و قرار ندارم
و رنج و غم من روزافزون است.
23Was soll das Leben dem Manne, dem sein Weg verborgen ist, den Gott rings umzäunt hat?
24Denn statt zu essen, seufze ich, und meine Klage ergießt sich wie ein Wasserstrom.
25Denn was ich gefürchtet habe, das ist über mich gekommen, und wovor mir graute, das hat mich getroffen.
26Ich kann nicht ruhen und nicht rasten, und kaum habe ich mich erholt, so kommt ein neuer Sturm über mich.