¹ اگر غم و اندوهِ مرا در ترازو وزن کنید و مشکلات مرا بسنجید،

¹Da antwortete Hiob und sprach:

² برایتان معلوم می‌شود که از ریگهای دریا هم سنگین‌ترند. از همین سبب است که سخنان من بی‌پرواست.

²O daß mein Unmut und mein Unglück gegeneinander abgewogen und zugleich auf eine Waage gelegt würden!

³ زیرا خدای قادر مطلق مرا هدف تیرهای خود قرار داده است، و زهر آنها در بدنم پخش شده‌اند و ترس خدا مرا به وحشت انداخته است.

³Denn nun ist es schwerer als Meeressand; darum sind meine Reden so verwirrt.

⁴ الاغ اگر علف داشته باشد، عَرعَر نمی‌کند و گاو در وقت خوردن، بانگ نمی‌زند.

⁴Denn die Pfeile des Allmächtigen stecken in mir, mein Geist saugt ihr Gift; die Schrecken Gottes bestürmen mich.

⁵ غذای بی‌نمک مزه‌ای ندارد و همچنین در سفیدهٔ تخم‌مرغ طعمی نیست.

⁵Schreit auch ein Wildesel beim Gras, brüllt auch ein Ochse, wenn er Futter hat?

⁶ برای خوردن این‌گونه غذاها اشتها ندارم و از هر چیزی که می‌خورم، حالم به هم می‌خورد.

⁶Kann man auch Fades essen ohne Salz, findet man am Eiweiß irgendwelchen Geschmack?

⁷ ای کاش خدا آرزوی مرا برآورده سازد، خواهش مرا قبول فرماید و مرا بکشد و رشتهٔ زندگی مرا قطع کند.

⁷Was meine Seele zu berühren verschmähte, das ist jetzt mein täglich Brot!

⁸ اگر خواهش مرا بپذیرد، با همهٔ دردهایی که دارم، از خوشی ذوق خواهم کرد. من هرگز از احکام خدا نافرمانی نکرده‌ام، زیرا می‌دانم که او مقدّس است.

⁸O daß doch käme, was ich wünsche, und Gott meine Hoffnung erfüllte:

⁹ چه نیرویی در من باقیمانده است که زنده باشم؟ به چه امیدی به زندگی ادامه بدهم؟

⁹daß es doch Gott gefiele, mich zu zermalmen, seine Hand auszustrecken und mich abzuschneiden!

¹⁰ آیا من از سنگ ساخته شده‌ام؟ آیا بدن من از برنز است؟

¹⁰So bliebe mir noch der Trost (worüber ich frohlocken würde im schonungslosen Schmerz), daß ich von den Worten des Heiligen nicht abgefallen bin!

¹¹ قوّتی برای من باقی نمانده است تا خود را از وضعی که دارم، نجات بدهم و کسی هم نیست که به من کمک کند.

¹¹Wie groß ist denn meine Kraft, daß ich noch ausharren, und wann kommt mein Ende, daß meine Seele sich gedulden soll?

¹² کسی‌که به دوست خود رحم و شفقت ندارد، در واقع از قادر مطلق نمی‌ترسد.

¹²Ist mir denn der Steine Kraft gegeben, ist dies mein Fleisch etwa von Erz?

¹³ مثل نهری که در زمستان از یخ و برف پُر است و در تابستان آب آن در اثر حرارت بخار می‌شود و خشک می‌گردد، دوستان من هم قابل اعتماد نیستند.

¹³Bin ich denn nicht hilflos und des Heils beraubt?

¹⁴ کاروانیان برای آب به کنار جوی می‌روند، آن را خشک می‌یابند و در نتیجه از تشنگی هلاک می‌شوند.

¹⁴Dem Verzagten soll sein Freund Mitleid erzeigen, selbst wenn er von der Furcht des Allmächtigen lassen sollte.

¹⁵ وقتی کاروانهای تیما و سبا به سراغ آب می‌روند، با دیدن جوی خشک، ناامید می‌شوند.

¹⁵Meine Brüder trügen wie ein Wildbach, wie das Bett der Wildbäche, die überlaufen,

¹⁶ شما هم مانند همان جوی هستید، زیرا رنج و مصیبت مرا می‌بینید و از ترس به نزدیک من نمی‌آیید.

¹⁶welche trübe werden vom Eis, wenn der Schnee sich darin birgt,

¹⁷ آیا من از شما چیزی خواسته‌ام، یا گفته‌ام که هدیه‌ای به من بدهید

¹⁷die aber versiegen zur Zeit der Sommerglut und von ihrem Ort verschwinden, wenn es heiß wird.

¹⁸ و یا مرا از دست دشمنان و از چنگ ظالمان نجات بدهید؟

¹⁸Es biegen ab von ihrem Wege die Karawanen, ziehen in die Wüste und verirren sich;

¹⁹ به من راه چاره را نشان بدهید و بگویید که گناه من چیست، آنگاه خاموش می‌شوم و حرفی نمی‌زنم.

¹⁹es schauen sie die Karawanen Themas, die Reisegesellschaften Sebas hoffen auf sie.

²⁰ سخنِ راست، قانع کننده است، امّا ایراد شما بی‌جاست.

²⁰Aber sie werden in ihrer Hoffnung zuschanden; wenn sie dorthin kommen, sind sie enttäuscht.

²¹ آیا گمان می‌برید که سخنان من بیهوده و مثل بادِ هواست؟ پس چرا به سخنان مأیوس کنندهٔ من جواب می‌دهید؟

²¹So seid auch ihr mir jetzt geworden; ihr schauet Schreckliches und fürchtet euch davor!

²² شما حتّی به مال یتیم طمع دارید و از دوستانتان به نفع خود استفاده می‌کنید.

²²Habe ich gesagt: «Gebet mir etwas!» oder «Bringt mir etwas von eurem Vermögen her;

²³ حال وضع مرا ببینید و بگویید که آیا من دروغ می‌گویم؟

²³rettet mich aus der Hand des Feindes und erlöset mich von des Tyrannen Hand?»

²⁴ دیگر بس است و بی‌انصافی نکنید. محکومم نسازید، زیرا گناهی ندارم. آیا فکر می‌کنید که من حقیقت را نمی‌گویم، و خوب و بد را از هم تشخیص نمی‌دهم؟

²⁴Belehret mich, so will ich schweigen,

²⁵ آیا فکر می‌کنید که من حقیقت را نمی‌گویم، و خوب و بد را از هم تشخیص نمی‌دهم؟

²⁵weiset mir nach, wo ich gefehlt! O wie eindringlich sind die Reden der Wahrheit! Aber was bringen eure Zurechtweisungen zu-recht?

²⁶Gedenket ihr Worte zu bekritteln und haltet die Reden eines Verzweifelten für Wind?

²⁷Ja, ihr werfet das Los über eine Waise und verhandelt euren Freund!

²⁸Und nun seid doch so gefällig und schaut mich an, ob ich euch ins Angesicht lügen werde!

²⁹Kehret um, tut nicht Unrecht! Ja, kehret um! noch bin ich im Recht!

³⁰Ist denn Unrecht auf meiner Zunge, oder unterscheidet mein Gaumen nicht, was verderblich ist?