¹ در کنار رودخانه‌های بابل نشستیم و به یاد صهیون گریه کردیم.

¹An den Strömen Babels saßen wir und weinten, wenn wir Zions gedachten.

² آلات موسیقی خود را بر شاخه‌های درختان بید آویختیم.

²An den Weiden, die dort sind, hängten wir unsre Harfen auf.

³ زیرا کسانی‌که ما را به اسارت برده بودند، از ما خواستند تا برایشان یکی از سرودهای صهیون را بخوانیم و آنها را سرگرم کنیم.

³Denn die uns daselbst gefangen hielten, forderten Lieder von uns, und unsre Peiniger, daß wir fröhlich seien: «Singet uns eines von den Zionsliedern!»

⁴ امّا چگونه می‌توانستیم سرود خداوند را در دیار بیگانه بسراییم؟

⁴Wie sollten wir des HERRN Lied singen auf fremdem Boden?

⁵ ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم، دست راستم خشک گردد تا دیگر نتوانم چنگ بنوازم.

⁵Vergesse ich deiner, Jerusalem, so verdorre meine Rechte!

⁶ اگر تو را ای اورشلیم، به یاد نیاورم و تو را بر همهٔ شادی‌ها ترجیح ندهم، زبانم به کامم بچسبد و لال شوم.

⁶Meine Zunge müsse an meinem Gaumen kleben, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich Jerusalem nicht über meine höchste Freude setze!

⁷ خداوندا، به یادآور، روزی را که اَدومیان اورشلیم را تسخیر کردند و فریاد می‌زدند: «آن را با خاک یکسان کنید.»

⁷Gedenke, HERR, den Kindern Edoms den Tag Jerusalems, wie sie sprachen: «Zerstöret, zerstöret sie bis auf den Grund!»

⁸ ای بابل، تو ویران خواهی شد. خوشا به حال کسی‌که آن چه تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بیاورد. خوشا به حال کسی‌که کودکان تو را بگیرد و آنها را به صخره‌ها بکوبد.

⁸Tochter Babel, du Verwüsterin! Wohl dem, der dir vergilt, was du uns angetan!

⁹ خوشا به حال کسی‌که کودکان تو را بگیرد و آنها را به صخره‌ها بکوبد.

⁹Wohl dem, der deine Kindlein nimmt und sie zerschmettert am Felsgestein!