¹Oto nadzieja ułowienia jego omylna jest; izali i wejrzawszy naó człowiek nie upada?

¹Zalud je nadu u njega gojiti, na pogled njegov čovjek već pogiba.

²Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

²Junaka nema da njega razdraži, tko će mu se u lice suprotstavit'?

³Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

³Tko se sukobi s njim i živ ostade? Pod nebesima tog čovjeka nema!

⁴Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

⁴Prešutjet neću njegove udove, ni silnu snagu, ni ljepotu stasa.

⁵Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

⁵Tko mu smije razodjenut' odjeću, tko li kroz dvostruk prodrijeti mu oklop?

⁶Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

⁶Tko će mu ralje rastvorit' dvokrilne kad strah vlada oko zubi njegovih?

⁷Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

⁷Hrbat mu je od ljuskavih štitova, zapečaćenih pečatom kamenim.

⁸Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

⁸Jedni uz druge tako se sljubiše da među njima dah ne bi prošao.

⁹Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

⁹Tako su čvrsto slijepljeni zajedno: priljubljeni, razdvojit' se ne mogu.

¹⁰Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

¹⁰Kad kihne, svjetlost iz njega zapršti, poput zorinih vjeđa oči su mu.

¹¹Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

¹¹Zublje plamsaju iz njegovih ralja, iskre ognjene iz njih se prosiplju.

¹²Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

¹²Iz nozdrva mu sukljaju dimovi kao iz kotla što kipi na vatri.

¹³Dech jego węgle rozpala, a płomieó z ust jego wychodzi.

¹³Dah bi njegov zapalio ugljevlje, jer mu iz ralja plamenovi suču.

¹⁴W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

¹⁴U šiji leži sva snaga njegova, a ispred njega užas se prostire.

¹⁵Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

¹⁵Kad se ispravi, zastrepe valovi i prema morskoj uzmiču pučini.

¹⁶Serce jego twarde jako kamieó, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyóskiego.

¹⁶Poput pećine srce mu je tvrdo, poput mlinskoga kamena otporno.

¹⁷Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

¹⁷Pregibi tusta mesa srasli su mu, čvrsti su kao da su saliveni.

¹⁸Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

¹⁸Zgodi li ga mač, od njeg se odbije, tako i koplje, sulica i strijela.

¹⁹Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

¹⁹Poput slame je za njega željezo, mjed je k'o drvo iscrvotočeno.

²⁰Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

²⁰On ne uzmiče od strelice s luka, stijenje iz praćke na nj k'o pljeva pada.

²¹Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

²¹K'o slamčica je toljaga za njega, koplju se smije kad zazviždi nad njim.

²²Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

²²Crepovlje oštro ima na trbuhu i blato njime ore k'o drljačom.

²³Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

²³Pod njim vrtlog sav k'o lonac uskipi, uspjeni more k'o pomast u kotlu.

²⁴Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

²⁴Za sobom svijetlu ostavlja on brazdu, regbi, bijelo runo bezdan prekriva.

²⁵Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

²⁵Ništa slično na zemlji ne postoji i niti je tko tako neustrašiv.

²⁶Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.

²⁶I na najviše on s visoka gleda, kralj je svakome, i najponosnijim."