¹(Przedniejszemu śpiewakowi Jedytunowi psalm Dawidowy.)

¹Zborovođi. Jedutunu. Psalam. Davidov.

²Rzekłem: Będę strzegł dróg moich, abym nie zgrzeszył językiem swym; włożę munsztuk w usta moje, póki niepobożny będzie przedemną.

²Odlučio sam: "Čuvat ću put svoj da ne zgriješim jezikom; usta ću svoja zauzdati dokle god preda mnom bude bezbožnik."

³Zaniemiałem milcząc; zamilknąłem i w dobrej sprawie; ale boleść moja bardziej się wzmagała.

³Zamukoh, zanijemjeh, glasa ne puštah, ali uzalud - bol mi postade gorča.

⁴Rozpaliło się serce moje we wnętrznościach moich; w rozmyślaniu mojem rozżarzył się ogieó, ażem tak rzekł językiem swoim:

⁴U meni srce je gorjelo, na samu pomisao buknuo bi oganj; tad progovorih svojim jezikom:

⁵Daj mi poznać, Panie! dokoóczenie moje, i wymiar dni moich jaki jest, abym wiedział, jak długo trwać będę.

⁵"Objavi mi, Jahve, moj svršetak i kolika je mjera mojih dana, da znam kako sam ništavan.

⁶Otoś na dłoni wymierzył dni moje, a wiek mój jest jako nic przed tobą; zaprawdę szczerą marnością jest wszelki człowiek, choć najduższy. Sela.

⁶Evo, pedljem si mi dane izmjerio, život moj je kao ništa pred tobom: tek dašak je svaki čovjek.

⁷Zaprawdę pomija człowiek jako cieó; zaprawdę próżno się kłopocze, zgromadza, a nie wie, kto to pobierze.

⁷Poput sjene čovjek prolazi tek dašak je sve bogatstvo njegovo: zgrće, a ne zna tko će ga pokupiti."

⁸A teraz na cóż oczekuję, Panie? Tyś jest sam oczekiwaniem mojem.

⁸A sada, čemu da se nadam, Gospode? Sva je nada moja u tebi!

⁹Przetoż od wszystkich przestępstw moich wybaw mię; na pośmiech głupiemu nie dawaj mię.

⁹Izbavi me svih mojih bezakonja, ne daj da ruglo budem luđaku!

¹⁰Zaniemiałem, i nie otworzyłem ust moich, przeto, żeś to ty uczynił.

¹⁰Šutim i usta ne otvaram, jer tako si ti učinio.

¹¹Odejmij odemnie karanie twoje; bom od smagania ręki twojej ustał.

¹¹Bič svoj otkloni od mene, jer izdišem pod težinom ruke tvoje.

¹²Gdy ty gromiąc karzesz człowieka dla nieprawości, wnet niszczysz jako mól grzeczność jego; zaisteć marnością jest wszelki człowiek. Sela.

¹²Ti kaznama popravljaš čovjeka i sve mu najdraže kao moljac rastačeš: tek dašak je svaki čovjek.

¹³Wysłuchajże modlitwę moję, Panie! a wołanie moje przyjmij w uszy swoje, nie milcz na łzy moje; bomci ja przychodniem u ciebie, i komornikiem, jako wszyscy ojcowie moi.

¹³Čuj, o Jahve, molitvu moju, vapaje mi poslušaj, na suze se moje ne ogluši! Jer u tebe ja sam došljak, pridošlica kao svi oci moji.

¹⁴Sfolguj mi, abym się posilił, pierwej niżeli odejdę, a nie będzie mię.

¹⁴Odvrati pogled od mene, da odahnem prije nego odem i više ne budem!