¹Potem otworzył Ijob usta swoje, i złorzeczył dniowi swemu.

¹Kemudian Ayub mulai berbicara dan mengutuki hari kelahirannya, katanya,

²I zawołał Ijob, mówiąc:

²"Ya Allah, kutukilah hari kelahiranku, dan malam aku mulai dikandung ibuku!

³Bodaj był zginął dzieó, któregom się urodził! i noc, w którą rzeczono: Począł się mężczyzna!

³(3:2)

⁴Bodaj się był on dzieó obrócił w ciemność! By się był o nim nie pytał Bóg z wysokości, i nie był oświecony światłością!

⁴Ya Allah, jadikanlah hari itu gelap, hapuskan dari ingatan-Mu hingga lenyap; janganlah Engkau biarkan pula cahaya cerah menyinarinya.

⁵Bodaj go była zaćmiła ciemność i cieó śmierci! by go był ogarnął obłok, i ustraszyła go gorącość dzienna!

⁵Jadikanlah hari itu hitam kelam, gelap gulita, kabur dan suram; liputilah dengan awan dan mega, tudungilah dari sinar sang surya.

⁶Bodaj była noc onę osiadła ciemność, aby nie szła w liczbę dni rocznych, i w liczbę miesięcy nie przyszła!

⁶Hendaknya malam itu dihilangkan dari hitungan tahun dan bulan; jangan lagi dikenang, jangan pula dibilang.

⁷Bodaj noc ona była samotna, a śpiewania aby nie było w niej!

⁷Biarlah malam itu penuh kegelapan tiada kemesraan, tiada kegembiraan.

⁸Bodaj ją byli przeklęli, którzy przeklinają dzieó, którzy są gotowi, wzruszać płacz swój!

⁸Hai orang perdukunan dan pengendali Lewiatan, timpalah hari itu dengan sumpah dan kutukan;

⁹Bodaj się były zaćmiły gwiazdy przy zmierzkaniu jej! a czekając światła, aby się go była nie doczekała, ani nie oglądała zorzy porannej!

⁹jangan sampai bintang kejora bersinar, jangan biarkan sinar fajar memancar! Biarlah malam itu percuma menunggu datangnya hari dan harapan yang baru.

¹⁰Iż nie zawarła drzwi żywota mego, a nie skryła boleści od oczu moich.

¹⁰Terkutuklah malam celaka ketika aku dilahirkan bunda, dan dibiarkan menanggung sengsara.

¹¹Przeczżem w żywocie nie umarł, albo, gdym z żywota wyszedł, czemum nie zginął?

¹¹Mengapa aku tidak mati dalam rahim ibu, atau putus nyawa pada saat kelahiranku?

¹²Przeczże mię piastowano na kolanach? a przeczżem ssał piersi?

¹²Mengapa aku dipeluk ibuku dan dipangkunya, serta disusuinya pada buah dadanya?

¹³Albowiembym teraz leżał i odpoczywał; spałbym i miałbym pokój,

¹³Sekiranya pada saat itu aku berpulang, maka aku tidur dan mengaso dengan tenang,

¹⁴Z królmi i z radcami ziemi, którzy sobie budowali na miejscach pustych;

¹⁴seperti para raja dan penguasa dahulu kala, yang membangun kembali istana zaman purba.

¹⁵Albo z książętami, którzy mieli złoto, a napełniali domy swe srebrem,

¹⁵Aku tertidur seperti putra raja, yang mengisi rumahnya dengan perak kencana.

¹⁶Albo czemum się nie stał jako martwy płód skryty? albo jako niemowlątka, które nie oglądały światłości?

¹⁶Mengapa aku tidak lahir tanpa nyawa supaya tidurku lelap dan terlena?

¹⁷Tam niepobożni przestawają straszyć, i tam odpoczywają zwątleni w siłę.

¹⁷Di sana, di dalam kuburan, penjahat tidak melakukan kejahatan, dan buruh yang habis tenaga dapat melepaskan lelahnya.

¹⁸Tamże więźniowie sobie wydychają, a nie słyszą głosu trapiącego ich,

¹⁸Juga tawanan merasa lega, bebas dari hardik para penjaga.

¹⁹Mały i wielki tam sobie są równi a niewolnik wolny od pana swego.

¹⁹Di sana semua orang sama: yang tenar dan yang tidak ternama. Dan para budak bebas akhirnya.

²⁰Przecz nędznemu dana jest światłość, a żywot tym, którzy są utrapionego ducha?

²⁰Mengapa manusia dibiarkan terus hidup sengsara? Mengapa terang diberi kepada yang duka?

²¹Którzy czekają śmierci, a nie przychodzi, choć jej pilniej szukają niż skarbów skrytych;

²¹Mereka lebih suka kuburan daripada harta, menanti maut, tapi tak kunjung tiba.

²²Którzyby się z radością weselili, pląsając, gdyby znaleźli grób.

²²Kebahagiaan baru dapat dirasakan bila mereka mati dan dikuburkan.

²³Przecz dana jest światłość mężowi, którego droga skryta jest, a którego Bóg ciężkościami ogarnął?

²³Masa depan mereka diselubungi oleh Allah, mereka dikepung olehnya dari segala arah.

²⁴Albowiem kiedy mam jeść, wzdychanie moje przychodzi, a rozchodzi się jako woda ryczenie moje;

²⁴Gantinya makan aku mengeluh, tiada hentinya aku mengaduh.

²⁵Bo strach, któregom się lękał, przyszedł na mię, a czegom się obawiał, przydało mi się.

²⁵Segala yang kucemaskan, menimpa aku, segala yang kutakuti, melanda aku.

²⁶Nie byłem bezpieczny, anim się uspokoił, anim odpoczywał, a przecież na mię przyszła trwoga.

²⁶Bagiku tiada ketentraman, aku menderita tanpa kesudahan."