¹Ale odpowiedział Ijob, i rzekł:

¹¶ Katahi a Hopa ka whakautu, ka mea,

²Słyszałem takowych rzeczy wiele; przykrymi cieszycielami wy wszyscy jesteście.

²Ka maha nga mea pena kua rangona nei e ahau: he kaiwhakamarie haumaruru rawa koutou katoa.

³I kiedyż będzie koniec tym próżnym słowom? albo co cię przymusza, że tak odpowiadasz?

³E whai mutunga ranei nga kupu tikangakore? Na te aha ranei koe i whakaoho ki te whakahoki kupu mai?

⁴Azażbym ja tak mówił, jako wy, gdybyście wy byli na miejscu mojem? azażbym zbierał przeciwko wam słowa, i kiwałlibym nad wami głową swoją?

⁴E taea ano e ahau te korero pena i a koutou; me i penei to koutou wairua me toku wairua, hono tonu aku kupu ki a koutou, ka ruru ano toku upoko ki a koutou.

⁵Owszembym was posilał ustami memi, a ruchanie warg moich ulżyłoby boleści waszych.

⁵E whakakaha ano ia toku mangai i a koutou, ka ai ano hoki te whakamarie a oku ngutu hei pehi i to koutou mamae.

⁶Ale jeźli będę mówił, przecież się nie ukoi boleść moja; a jeźli też przestanę, izaż odejdzie odemnie?

⁶¶ Ahakoa korero ahau, kahore toku pouri e iti iho; ki te mutu taku, ko tehea wahi o toku mamae ka taharahara iho.

⁷A teraz zemdlił mię; spustoszyłeś, o Boże! wszystko zgromadzenie moje.

⁷Inaianei ano kua meinga ahau e ia kia ruha: moti iho i a koe toku whakaminenga katoa.

⁸Pomarszczyłeś mię na świadectwo, a znaczne na mnie schudzenie moje na twarzy mojej, jawnie świadczy przeciwko mnie.

⁸Na kua mau kita koe ki ahau, hei kaiwhakaatu i toku he: e whakatika ana mai hoki toku hirokitanga ki ahau, hei whakapuaki i toku he: e whakatika ana mai hoki toku hirokitanga ki ahau hei whakapuaki i toku he.

⁹Popędliwość jego porwała mię, i wziął nienawiść przeciwko mnie; a zgrzytając na mię zębami swemi, jako nieprzyjaciel mój, bystremi oczyma swemi spojrzał na mię.

⁹Haehaea ana ahau e ia i a ia e riri ana, e tukino ana ia i ahau; pakiri ana ona niho ki ahau; e whakakoi mai ana toku hoariri i ona kanohi ki ahau.

¹⁰Rozdzierają na mię usta swe, i sromotnie mię policzkowali, zebrawszy się społu przeciwko mnie.

¹⁰Hamama mai ana o ratou mangai ki ahau; whakahewea mai ana, kei te papaki ratou i toku paparinga; huihui ana ratou kia kotahi hei whawhai ki ahau.

¹¹Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię.

¹¹Kua tukua ahau e te Atua ki te hunga he, whakarerea putia ana ahau ki nga ringa o te hunga kino.

¹²Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel.

¹²Humarie ana taku noho, heoi kua wawahi ia i ahau; kua mau ia ki toku kaki, tatatia ake ahau kia pakaru rikiriki; whakaturia ana ahau e ia hei koperenga pere mana.

¹³Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję.

¹³Karapotia ana ahau e ana kaikopere, motumotuhia ana e ia oku whatumanawa, kahore hoki e tohungia; ringihia ana e ia toku au ki te whenua.

¹⁴Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.

¹⁴He mea wawahi ahau nana, he wahanga, he wahanga; ano he tangata kaha ia e rere mai ana ki runga ki ahau.

¹⁵Uszyłem wór na zsiniałą skórę moję, a oszpeciłem prochem głowę moję.

¹⁵Tuituia ana e ahau he kakahu taratara mo toku kiri, whakaititia iho e ahau toku haona ki te puehu.

¹⁶Twarz moja płaczem oszpecona, a na powiekach moich jest cieó śmierci.

¹⁶Paruparu noa iho toku mata i te tangihanga, kei runga i oku kamo te atarangi o te mate;

¹⁷Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak,)

¹⁷¶ Ahakoa kahore he tutu i oku ringa, a he ma taku inoi.

¹⁸O ziemio! nie zakrywajże krwi mojej, a niech nie ma miejsca wołanie moje!

¹⁸Kaua, e te whenua, e hipokina oku toto, kei whai wahi tanga ano hoki taku karanga.

¹⁹Otoć i teraz w niebie jest świadek mój, jest świadek mój na wysokości.

¹⁹Kei te rangi nei ano inaianei te kaiwhakaatu o taku, kei te wahi i runga toku kaititiro.

²⁰O krasomówcy moi, przyjaciele moi! wylewa łzy do Boga oko moje.

²⁰E tawai mai ana oku hoa ki ahau, maturuturu tonu ia nga roimata o toku kanohi ki te Atua.

²¹Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!

²¹Kia tohe koa ia i to te tangata tika ki te Atua, i to te tama hoki a te tangata ki tona hoa!

²²Bo lata zamierzone nadchodzą, a ścieszką, którą się nie wrócę, już idą.

²²Kia taka mai hoki nga tau torutoru nei, ka haere ahau i te ara e kore ai ahau e hoki mai ano.