1Mać w prawdzie srebro początki żył swoich, a złoto miejsce, kędy bywa pławione.
1¶ He rua hoki to te hiriwa e puta mai ai, he wahi ano to te koura e whakarewaina ai.
2Żelazo z ziemi biorą, a z kamienia zlewają miedź.
2He mea tango mai te rino no roto i te whenua; no te kamaka te parahi, he mea whakarewa.
3Celu ciemnościom ułożonego i koóca wszystkich rzeczy on dochodzi, i kamieni, które w ciemności i cieniu śmierci leżą.
3E whakatakotoria ana e te tangata he mutunga mai mo te pouri, e rapua ana e ia ki te tino tutukitanga atu nga kohatu o te pouri, o te atarangi o te mate.
4Wyleje rzeka z miejsca swojego, tak, iż jej nikt przebyć nie może, bywa jednak zahamowana przemysłem nędznego człowieka, i odchodzi.
4E pakaruhia mai ana e ia he rua i ko ake o nga nohoanga tangata; kua wareware ratou i te waewae e haere ana; he tawhiti i te tangata to ratou tarenga, e piu atu ana, e piu ana mai.
5Z ziemi wychodzi chleb, chociaż pod nią coś różnego, podobnego ogniowi.
5Ko te whenua, e puta mai ana he taro i roto i a ia: a e hurihia ake ana a raro iho ano he ahi.
6W niektórych miejscach jest kamieó Safir, i piasek złoty;
6Hei wahi mo nga hapira ona kohatu, he puehu koura ano tona.
7A tej ścieszki ani ptak nie wie, ani jej widzało oko sępie.
7He ara tena kahore i mohiotia e te manu, kiano i kitea e te kanohi o te whatura.
8Nie depczą po niej zwierzęta srogie, ani lew przeszedł przez nię.
8Kahore nga kirehe whakahi kia takahi i taua ara kahore hoki a reira kia haerea e te raiona tutu.
9Na krzemieó ściągnął rękę swoję, wywrócił góry z korzenia;
9E pa atu ana tona ringa ki te kiripaka; hurihia ake e ia nga take o nga maunga.
10Z skał wywodzi strumienie, a każdą rzecz kosztowną widzi oko jego.
10E tapahia ana e ia he awa i roto i nga kamaka, a e kite ana tona kanohi i nga mea utu nui katoa.
11Wylewać się rzekom nie dopuszcza, a rzeczy skryte wywodzi na jaśnię.
11E herea ana e ia nga awa kei maturuturu; e whakaputa mai ana hoki i nga mea ngaro ki te marama.
12Ale mądrość gdzież może być znaleziona? a kędy jest miejsce roztropności?
12E kitea ia ki hea te whakaaro nui? kei hea hoki te wahi o te mohio?
13Nie wie człowiek śmiertelny ceny jej, ani bywa znaleziona w ziemi żyjących.
13E kore te tangata e mohio ki tona utu, e kore ano taua hanga e kitea ki te whenua o te ora.
14Przepaść mówi: Niemasz jej we mnie; i morze też powiada: Niemasz jej u mnie.
14¶ E ki ake ana te rire, Kahore i ahau; e ki mai ana hoki te moana, Kahore i ahau.
15Nie dawają szczerego złota za nię; ani odważają srebra, za odmianę jej.
15E kore e hokona ki te koura, e kore ano hoki e taea te pauna te hiriwa hei utu mona.
16Nie może być oszacowana za złoto Ofir, ani za Onychyn drogi, ani za Safir.
16E kore e taea te whakarite ki te koura o Opira, ki te onika utu nui, ki te hapira.
17Nie porówna z nią złoto, ani kryształ, ani odmiana jej może być za klejnot złota szczerego.
17E kore e rite te koura, te kohatu piata ki a ia: e kore e hokona ki nga oko koura parakore.
18Koralów i pereł nie wspomina, bo nabycie mądrości kosztowniejsze jest nad perły.
18E kore e whakahuatia te kaoa, nga peara ranei; hira ake hoki te utu o te whakaaro nui i to te rupi.
19Nie zrówna z nią i szmaragd z ziemi etyjopskiej; ani za złoto najczystsze szacowana być może.
19E kore te topaha o Etiopia e rite ki a ia, e kore e tau te koura parakore hei utu.
20Skądże tedy mądrość pochodzi? albo gdzie jest miejsce rozumu?
20¶ Ka haere mai ra i hea te whakaaro nui? Kei hea te wahi o te matau?
21Gdyż zakryta jest od oczu wszystkich żyjących, i przed ptastwem niebieskim zatajona jest.
21He mea huna atu na hoki i nga kanohi o nga mea ora katoa, ngaro rawa i nga manu o te rangi.
22Zginienie i śmierć rzekły: Uszyma swemi słyszałyśmy sławę jej.
22E ki ake ana te whakangaromanga raua ko te mate, i hakiri o maua taringa ki tona rongo.
23Bóg sam rozumie drogę jej, a on wie miejsce jej.
23E mohio ana te Atua ki tona ara, kua kite ano ia i tona wahi.
24Bo on na koóczyny ziemi patrzy, a wszystko, co jest pod niebem, widzi.
24E titiro ana hoki ia ki nga pito o te whenua, e kite ana ia i nga mea i raro i te rangi, a puta noa;
25Wiatrom uczynił wagę, a wody odważył pod miarą.
25E mea ana i te whakataimaha mo te hau; ae, e mehua ana ia i nga wai ki te mehua.
26On też prawo dżdżom postanowił, a drogę błyskawicom gromów.
26I a ia e whakatakoto ana i te tikanga mo te ua, i te huarahi mo te uira o te whatitiri,
27W ten czas ją widział, i głosił ją: zgotował ją, i doszedł jej.
27Ka kitea e ia i reira, a whakapuakina mai ana; i whakaukia e ia, a ata rapua ana e ia.
28Ale człowiekowi rzekł: Oto bojaźó Paóska jest mądrością, a warować się złego, jest rozumem.
28A ka mea ia ki te tangata, Na, ko te wehi ki te Ariki, ko te whakaaro nui tena; a ko te mawehe atu i te kino, koia te matauranga.