¹Tedy się stało słowo Paóskie do Jonasza powtóre, mówiąc:

¹A Hospodin nastrojil veľkú rybu, aby pohltila Jonáša, a tak bol Jonáš vo vnútornostiach ryby tri dni a tri noci.

²Wstaó, idź do Niniwy, tego miasta wielkiego, a każ przeciwko niemu to, coć rozkazuję.

²A Jonáš sa modlil Hospodinovi, svojmu Bohu, z vnútorností ryby

³Wstał tedy Jonasz, i poszedł do Niniwy według słowa Paóskiego. (A Niniwe było miasto bardzo wielkie na trzy dni drogi.)

³a riekol: Volal som zo svojho súženia Hospodinovi, a vyslyšal ma; z lona pekla som pokorne volal o pomoc, a počul si môj hlas.

⁴Tedy Jonasz począł chodzić po mieście, ile mógł za jeden dzieó ujść, i wołał mówiąc: Po czterdziestu dniach Niniwe będzie wywrócone.

⁴Hodil si ma do hlbiny, do srdca morí, a obkľúčil ma prúd; všetko tvoje vlnobitie a tvoje vlny valily sa cezo mňa.

⁵I uwierzyli Niniwczycy Bogu; a zapowiedziawszy post oblekli się w wory, od największego z nich aż do najmniejszego z nich.

⁵A ja som povedal: Zahnaný som zpred tvojich očí, ale zase len budem hľadieť smerom ku chrámu tvojej svätosti.

⁶Bo gdy ta rzecz przyszła do króla Niniwskiego, powstawszy z stolicy swojej złożył z siebie odzienie swoje, a oblekłszy się w wór, siedział w popiele.

⁶Obňaly ma vody až po dušu, priepasť ma obkľúčila, morská tráva bola ovinutá okolo mojej hlavy.

⁷I rozkazał wywołać i opowiadać w Niniwie z dekretu królewskiego, i książąt swoich, tak mówiąc: Ludzie i bydło, woły i owce niech nic nie ukuszają, i niech się nie pasą, i wody nie piją;

⁷Sostúpil som k najspodnejším základom vrchov, zem bola svojimi závorami zavrela za mnou na veky. Ale si vytiahol môj život z jamy, Hospodine, môj Bože.

⁸Ale się niech okryją worami ludzie i bydło, a niech do Boga gorliwie wołają, a niech się odwróci każdy od złej drogi swojej i od łupiestwa, które jest w ręku jego.

⁸Keď práhnuc svíjala sa vo mne moja duša, rozpomínal som sa na Hospodina, a moja modlitba prišla k tebe do chrámu tvojej svätosti.

⁹Kto wie, jeźli się nie obróci Bóg, a nie użali się tego, nie odwrócili się, mówię, od popędliwości gniewu swego, abyśmy nie zginęli.

⁹Tí, ktorí pozorujú na klamné márnosti, opúšťajú svoju milosť.

¹⁰I widział Bóg sprawy ich, iż się odwrócili od złej drogi swej i użalił się Bóg nad tem złem, które rzekł, że im miał uczynić, a nie uczynił.

¹⁰Ale ja ti budem obetovať hlasom vďaky: to, čo som sľúbil, splním. Spasenie je Hospodinovo.

¹¹A Hospodin riekol rybe, a vyvrátila Jonáša na sušinu.