¹A Ijob odpowiadając rzekł:

¹Därefter tog Job till orda och sade:

²Jakożeś ratował tego, który nie ma mocy? a jakoś wybawił ramię, które nie ma siły?

²Vilken hjälp har du ej skänkt den vanmäktige, huru har du ej stärkt den maktlöses arm!

³Jakążeś dał radę temu, co nie ma mądrości? Azaś go samej rzeczy gruntownie nie wyuczył?

³Vilka råd har du ej givit den ovise, och vilket överflöd av klokhet har du ej lagt i dagen!

⁴Komużeś powiedział te słowa? Czyjże duch wyszedł od ciebie?

⁴Vem gav dig kraft att tala sådana ord, och vems ande var det som kom till orda ur dig?

⁵I martwe rzeczy rodzą się pod wodami, i obywatele ich.

⁵Dödsrikets skuggor gripas av ångest, djupets vatten och de som bo däri.

⁶Odkryte są przepaści przed nim, a nie ma przykrycia zatracenie.

⁶Dödsriket ligger blottat för honom, och avgrunden har intet täckelse.

⁷Rozciągnął północy nad miejscem próżnem, a ziemię zawiesił na niczem.

⁷Han spänner ut nordanrymden över det tomma och hänger upp jorden på intet.

⁸Zawiązuje wody na obłokach swoich, a nie rwie się obłok pod nimi.

⁸Han samlar vatten i sina moln såsom i ett knyte, och skyarna brista icke under bördan.

⁹Zatrzymuje stolicę swoję, rozpostarłszy nad nią obłok swój.

⁹Han gömmer sin tron för vår åsyn, han omhöljer den med sina skyar.

¹⁰Położył granice wodom, aż weźmie koniec światłość i ciemność.

¹⁰En rundel har han välvt såsom gräns för vattnen, där varest ljus ändas i mörker.

¹¹Słupy niebieskie trzęsą się, i chwieją się na gromienie jego.

¹¹Himmelens pelare skälva, de gripas av förfäran vid hans näpst.

¹²Mocą swą dzieli morze, a roztropnością swą uśmierza nawałności jego.

¹²Med sin kraft förskräckte han havet, och genom sitt förstånd sönderkrossade han Rahab.

¹³Duchem swym niebiosa przyozdobił, a ręka jego stworzyła węża skrętnego.

¹³Blott han andades, blev himmelen klar; hans hand genomborrade den snabba ormen.

¹⁴Oto teć są tylko części dróg jego, lecz i ta trocha niewybadana, cośmy słyszeli o nim, a grzmot wielkiej możności jego któż zrozumie?

¹⁴Se, detta är allenast utkanterna av hans verk; en sakta viskning är allt vad vi förnimma därom. Hans allmakts dunder, vem skulle kunna fatta det?