¹Oto nadzieja ułowienia jego omylna jest; izali i wejrzawszy naó człowiek nie upada?

¹Så oförvägen är ingen, att han törs reta denne. Vem vågar då sätta sig upp mot mig själv?

²Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

²Vem har först givit mig något, som jag alltså bör betala igen? Mitt är ju allt vad som finnes under himmelen.

³Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

³Jag vill ej höra upp att tala om hans lemmar, om huru väldig han är, och huru härligt han är danad.

⁴Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

⁴Vem mäktar rycka av honom hans pansar? Vem vågar sig in mellan hans käkars par?

⁵Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

⁵Hans gaps dörrar, vem vill öppna dem? Runtom hans tänder bor ju förskräckelse.

⁶Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

⁶Stolta sitta på honom sköldarnas rader; hopslutna äro de med fast försegling.

⁷Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

⁷Tätt fogar sig den ena intill den andra, icke en vindfläkt tränger in mellan dem.

⁸Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

⁸Var och en håller ihop med den nästa, de gripa in i varandra och skiljas ej åt.

⁹Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

⁹När han fnyser, strålar det av ljus; hans blickar äro såsom morgonrodnadens ögonbryn.

¹⁰Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

¹⁰Bloss fara ut ur hans gap, eldgnistor springa fram därur.

¹¹Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

¹¹Från hans näsborrar utgår rök såsom ur en sjudande panna på bränslet.

¹²Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

¹²Hans andedräkt framgnistrar eldkol, och lågor bryta fram ur hans gap.

¹³Dech jego węgle rozpala, a płomieó z ust jego wychodzi.

¹³På hans hals har kraften sin boning, och framför honom stapplar försagdhet.

¹⁴W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

¹⁴Själva det veka på hans buk är ett stadigt fogverk, det sitter orubbligt, såsom gjutet på honom.

¹⁵Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

¹⁵Hans hjärta är fast såsom sten, fast såsom bottenstenen i kvarnen.

¹⁶Serce jego twarde jako kamieó, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyóskiego.

¹⁶När han reser sig, bäva hjältar, av ångest mista de all sans.

¹⁷Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

¹⁷Angripes han med ett svärd, så håller det ej stånd, ej heller spjut eller pil eller pansar.

¹⁸Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

¹⁸Han aktar järn såsom halm och koppar såsom murket trä.

¹⁹Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

¹⁹Bågskott skrämma honom ej bort, slungstenar förvandlas för honom till strå;

²⁰Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

²⁰ja, stridsklubbor aktar han såsom strå, han ler åt rasslet av lansar.

²¹Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

²¹På sin buk bär han skarpa eggar, spår såsom av en tröskvagn ristar han i dyn.

²²Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

²²Han gör djupet sjudande som en gryta, likt en salvokokares kittel förvandlar han vattnet.

²³Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

²³Bakom honom strålar vägen av ljus, djupet synes bära silverhår.

²⁴Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

²⁴Ja, på jorden finnes intet som är honom likt, otillgänglig för fruktan skapades han.

²⁵Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

²⁵På allt vad högt är ser han med förakt, konung är han över alla stolta vilddjur.

²⁶Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.