¹Palavras do pregador, filho de Davi, rei em Jerusalém.

¹Речи проповедника, сина Давидовог цара у Јерусалиму.

²Vaidade de vaidades, diz o pregador; vaidade de vaidades, tudo é vaidade.

²Таштина над таштинама, вели проповедник, таштина над таштинама, све је таштина.

³Que proveito tem o homem, de todo o seu trabalho, com que se afadiga debaixo do sol?

³Каква је корист човеку од свега труда његовог, којим се труди под сунцем?

⁴Uma geração vai-se, e outra geração vem, mas a terra permanece para sempre.

⁴Нараштај један одлази и други долази, а земља стоји увек.

⁵O sol nasce, e o sol se põe, e corre de volta ao seu lugar donde nasce.

⁵Сунце излази и залази, и опет хити на место своје одакле излази.

⁶O vento vai para o sul, e faz o seu giro vai para o norte; volve-se e revolve-se na sua carreira, e retoma os seus circuitos.

⁶Ветар иде на југ и обрће се, и у обртању свом враћа се.

⁷Todos os ribeiros vão para o mar, e contudo o mar não se enche; ao lugar para onde os rios correm, para ali continuam a correr.

⁷Све реке теку у море, и море се не препуња; одакле теку реке, онамо се враћају да опет теку.

⁸Todas as coisas estão cheias de cansaço; ninguém o pode exprimir: os olhos não se fartam de ver, nem os ouvidos se enchem de ouvir.

⁸Све је мучно, да човек не може исказати; око се не може нагледати, нити се ухо може наслушати.

⁹O que tem sido, isso é o que há de ser; e o que se tem feito, isso se tornará a fazer; nada há que seja novo debaixo do sol.

⁹Шта је било то ће бити, шта се чинило то ће се чинити, и нема ништа ново под сунцем.

¹⁰Há alguma coisa de que se possa dizer: Voê, isto é novo? ela já existiu nos séculos que foram antes de nós.

¹⁰Има ли шта за шта би ко рекао: Види, то је ново? Већ је било за векова који су били пре нас.

¹¹Já não há lembrança das gerações passadas; nem das gerações futuras haverá lembrança entre os que virão depois delas.

¹¹Не помиње се шта је пре било; ни оно што ће после бити неће се помињати у оних који ће после настати.

¹²Eu, o pregador, fui rei sobre Israel em Jerusalém.

¹²Ја проповедник бејах цар над Израиљем у Јерусалиму.

¹³E apliquei o meu coração a inquirir e a investigar com sabedoria a respeito de tudo quanto se faz debaixo do céu; essa enfadonha ocupação deu Deus aos filhos dos homens para nela se exercitarem.

¹³И управих срце своје да тражим и разберем мудрошћу све што бива под небом; тај мучни посао даде Бог синовима људским да се муче око њега.

¹⁴Atentei para todas as obras que se e fazem debaixo do sol; e eis que tudo era vaidade e desejo vão.

¹⁴Видех све што бива под сунцем, и гле, све је таштина и мука духу.

¹⁵O que é torto não se pode endireitar; o que falta não se pode enumerar.

¹⁵Шта је криво не може се исправити, и недостаци не могу се избројати.

¹⁶Falei comigo mesmo, dizendo: Eis que eu me engrandeci, e sobrepujei em sabedoria a todos os que houve antes de mim em Jerusalém; na verdade, tenho tido larga experiência da sabedoria e do conhecimento.

¹⁶Ја рекох у срцу свом говорећи: Ево, ја постах велик, и претекох мудрошћу све који бише пре мене у Јерусалиму, и срце моје виде много мудрости и знања.

¹⁷E apliquei o coração a conhecer a sabedoria e a conhecer os desvarios e as loucuras; e vim a saber que também isso era desejo vao.

¹⁷И управих срце своје да познам мудрост и да познам безумље и лудост; па дознах да је и то мука духу.

¹⁸Porque na muita sabedoria há muito enfado; e o que aumenta o conhecimento aumenta a tristeza.

¹⁸Јер где је много мудрости, много је бриге, и ко умножава знање умножава муку.