¹Lembra-te, Senhor, do que nos tem sucedido; considera, e olha para o nosso opróbrio.

¹Опомени се, Господе, шта нас задеси; погледај и види срамоту нашу.

²A nossa herdade passou a estranhos, e as nossas casas a forasteiros.

²Наследство наше привали се туђинцима, домови наши иностранцима.

³çrfãos somos sem pai, nossas mães são como viuvas.

³Постасмо сироте, без оца, матере наше као удовице.

⁴A nossa água por dinheiro a bebemos, por preço vem a nossa lenha.

⁴Своју воду пијемо за новце, своја дрва купујемо.

⁵Os nossos perseguidores estão sobre os nossos pescoços; estamos cansados, e não temos descanso.

⁵На врату нам је јарам, и гоне нас; уморени немамо одмора.

⁶Aos egípcios e aos assírios estendemos as mãos, para nos fartarmos de pão.

⁶Пружамо руку к Мисирцима и Асирцима, да се наситимо хлеба.

⁷Nossos pais pecaram, e já não existem; e nós levamos as suas iniqüidades.

⁷Оци наши згрешише, и нема их, а ми носимо безакоња њихова.

⁸Escravos dominam sobre nós; ninguém há que nos arranque da sua mão.

⁸Робови нам господаре, нема никога да избави из руку њихових.

⁹Com perigo de nossas vidas obtemos o nosso pão, por causa da espada do deserto.

⁹Са страхом за живот свој од мача у пустињи доносимо себи хлеб.

¹⁰Nossa pele está abraseada como um forno, por causa do ardor da fome.

¹⁰Кожа нам поцрне као пећ од љуте глади.

¹¹Forçaram as mulheres em Sião, as virgens nas cidades de Judá.

¹¹Срамоте жене на Сиону и девојке по градовима Јудиним.

¹²Príncipes foram enforcados pelas mãos deles; as faces dos anciãos não foram respeitadas.

¹²Кнезове вешају својим рукама, не поштују лице старачко.

¹³Mancebos levaram a mó; meninos tropeçaram sob fardos de lenha.

¹³Младиће узимају под жрвње, и деца падају под дрвима.

¹⁴Os velhos já não se assentam nas portas, os mancebos já não cantam.

¹⁴Стараца нема више на вратима, ни младића на певању.

¹⁵Cessou o gozo de nosso coração; converteu-se em lamentação a nossa dança.

¹⁵Неста радости срцу нашем, игра наша претвори се у жалост.

¹⁶Caiu a coroa da nossa cabeça; ai de nós. porque pecamos.

¹⁶Паде венац с главе наше; тешко нама, што згрешисмо!

¹⁷Portanto desmaiou o nosso coração; por isso se escureceram os nossos olhos.

¹⁷Стога је срце наше жалосно, стога очи наше потамнеше,

¹⁸Pelo monte de Sião, que está assolado, andam os chacais.

¹⁸Са горе Сиона, што опусте, и лисице иду по њој.

¹⁹Tu, Senhor, permaneces eternamente; e o teu trono subsiste de geração em geração.

¹⁹Ти, Господе, остајеш довека, престо Твој од колена до колена.

²⁰Por que te esquecerias de nós para sempre, por que nos desampararias por tanto tempo?

²⁰Зашто хоћеш да нас заборавиш довека, да нас оставиш задуго?

²¹Converte-nos a ti, Senhor, e seremos convertidos; renova os nossos dias como dantes;

²¹Обрати нас, Господе, к себи, и обратићемо се; понови дане наше како беху пре.

²²se é que não nos tens de todo rejeitado, se é que não estás sobremaneira irado contra nos.

²²Јер еда ли ћеш нас сасвим одбацити и гневити се на нас веома?