¹Diz o néscio no seu coração: Não há Deus. Os homens têm-se corrompido, fazem-se abomináveis em suas obras; não há quem faça o bem.

¹Рече безумник у срцу свом: Нема Бога; неваљали су, гадна су дела њихова; нема никога да добро твори.

²O Senhor olhou do céu para os filhos dos homens, para ver se havia algum que tivesse entendimento, que buscasse a Deus.

²Господ погледа с неба на синове човечије, да види има ли који разуман, тражи ли који Бога.

³Desviaram-se todos e juntamente se fizeram imundos; não há quem faça o bem, não há sequer um.

³Сви су зашли, сви се покварили, нема никога добро да твори, нема ни једног.

⁴Acaso não tem conhecimento nem sequer um dos que praticam a iniqüidade, que comem o meu povo como se comessem pão, e que não invocam o Senhor?

⁴Зар се неће опаметити који чине безакоње, једу народ мој као што једу хлеб, не призивају Господа?

⁵Achar-se-ão ali em grande pavor, porque Deus está na geração dos justos.

⁵Онде ће задрхтати од страха; јер је Господ у роду праведном.

⁶Vós quereis frustar o conselho dos pobres, mas o Senhor é o seu refúgio.

⁶Смејете се ономе што убоги ради; али Господ њега заклања.

⁷Oxalá que de Sião viesse a salvação de Israel! Quando o Senhor fizer voltar os cativos do seu povo, então se regozijará Jacó e se alegrará Israel.

⁷Ко ће послати са Сиона помоћ Израиљу? Кад Господ поврати заробљени народ свој, онда ће се радовати Јаков и веселиће се Израиљ.