¹Ouvi isto, vós todos os povos; inclinai os ouvidos, todos os habitantes do mundo,

¹Слушајте ово сви народи, пазите сви који живите по васиљени,

²quer humildes quer grandes, tanto ricos como pobres.

²Простаци и господо, богати и сиромаси.

³A minha boca falará a sabedoria, e a meditação do meu coração será de entendimento.

³Уста ће моја казати премудрост, и срце моје рећи ће разум.

⁴Inclinarei os meus ouvidos a uma parábola; decifrarei o meu enigma ao som da harpa.

⁴Пригнућу ухо своје к причи, уз гусле ћу отворити загонетку своју.

⁵Por que temeria eu nos dias da adversidade, ao cercar-me a iniqüidade dos meus perseguidores,

⁵Чега да се бојим у зле дане, кад ме злоба мојих непријатеља опколи?

⁶dos que confiam nos seus bens e se gloriam na multidão das suas riquezas?

⁶Који се уздате у силу своју, и хвалите се великим богатством својим!

⁷Nenhum deles de modo algum pode remir a seu irmão, nem por ele dar um resgate a Deus,

⁷Човек неће никако брата ослободити, неће дати Богу откуп за њ.

⁸(pois a redenção da sua vida é caríssima, de sorte que os seus recursos não dariam;)

⁸Велик је откуп за душу, и неће бити никад

⁹para que continuasse a viver para sempre, e não visse a cova.

⁹Да ко довека живи, и не види гроба.

¹⁰Sim, ele verá que até os sábios morrem, que perecem igualmente o néscio e o estúpido, e deixam a outros os seus bens.

¹⁰Сви виде где умиру као и незналица и безумник што гину, и остављају другима имање своје.

¹¹O pensamento íntimo deles é que as suas casas são perpétuas e as suas habitações de geração em geração; dão �s suas terras os seus próprios nomes.

¹¹Они мисле да ће куће њихове трајати довека, и станови њихови од колена на колено; именима својим зову земље;

¹²Mas o homem, embora esteja em honra, não permanece; antes é como os animais que perecem.

¹²Али човек у части неће дуго остати, изједначиће се са стоком, коју кољу.

¹³Este é o destino dos que confiam em si mesmos; o fim dos que se satisfazem com as suas próprias palavras.

¹³Овај им се пут чини пробитачан, и који за њима иду, хвале мисли њихове;

¹⁴Como ovelhas são arrebanhados ao Seol; a morte os pastoreia; ao romper do dia os retos terão domínio sobre eles; e a sua formosura se consumirá no Seol, que lhes será por habitação.

¹⁴Али ће их као овце затворити у пакао, смрт ће им бити пастир; и ујутру ходиће по њима праведници, и облик њихов збрисаће пакао раставивши их с насељем.

¹⁵Mas Deus remirá a minha alma do poder do Seol, pois me receberá.

¹⁵Али ће Бог душу моју избавити из руку паклених; јер ме Он прима.

¹⁶Não temas quando alguém se enriquece, quando a glória da sua casa aumenta.

¹⁶Не бој се кад се ко богати; кад расте слава дома његовог.

¹⁷Pois, quando morrer, nada levará consigo; a sua glória não descerá após ele.

¹⁷Јер кад умре, неће ништа понети, нити ће поћи за њим слава његова.

¹⁸Ainda que ele, enquanto vivo, se considera feliz e os homens o louvam quando faz o bem a si mesmo,

¹⁸Јер душу његову благосиљају за живота његовог, и славе тебе, што угађаш себи.

¹⁹ele irá ter com a geração de seus pais; eles nunca mais verão a luz

¹⁹Али ће он отићи у стан отаца својих, где света никад не виде.

²⁰Mas o homem, embora esteja em honra, não permanece; antes é como os animais que perecem.

²⁰Човек у части, ако није разуман, изједначиће се са стоком, коју кољу.