¹Почему не сокрыты от Вседержителя времена, и знающие Его не видятдней Его?

¹Waarom zouden van den Almachtige de tijden niet verborgen zijn, dewijl zij, die Hem kennen, Zijn dagen niet zien?

²Межи передвигают, угоняют стада и пасут у себя .

²Zij tasten de landpalen aan; de kudden roven zij, en weiden ze.

³У сирот уводят осла, у вдовы берут в залог вола;

³Den ezel der wezen drijven zij weg; den os ener weduwe nemen zij te pand.

⁴бедных сталкивают с дороги, все уничиженные земли принуждены скрываться.

⁴Zij doen de nooddruftigen wijken van den weg; te zamen versteken zich de ellendigen des lands.

⁵Вот они, как дикие ослы в пустыне, выходят на дело свое, вставая рано на добычу; степь дает хлеб для них и для детей их;

⁵Ziet, zij zijn woudezels in de woestijn; zij gaan uit tot hun werk, makende zich vroeg op ten roof; het vlakke veld is hem tot spijs, en den jongeren.

⁶жнут они на поле не своем и собирают виноград унечестивца;

⁶Op het veld maaien zij zijn voeder, en den wijnberg des goddelozen lezen zij af.

⁷нагие ночуют без покрова и без одеяния на стуже;

⁷Den naakten laten zij vernachten zonder kleding, die geen deksel heeft tegen de koude.

⁸мокнут от горных дождей и, не имея убежища, жмутся к скале;

⁸Van den stroom der bergen worden zij nat, en zonder toevlucht zijnde, omhelzen zij de steenrotsen.

⁹отторгают от сосцов сироту и с нищего берут залог;

⁹Zij rukken het weesje van de borst, en dat over den arme is, nemen zij te pand.

¹⁰заставляют ходить нагими, без одеяния, и голодныхкормят колосьями;

¹⁰Den naakte doen zij weggaan zonder kleed, en hongerig, die garven dragen.

¹¹между стенами выжимают масло оливковое, топчут в точилах и жаждут.

¹¹Tussen hun muren persen zij olie uit, treden de wijnpersen, en zijn dorstig.

¹²В городе люди стонут, и душа убиваемых вопит, и Бог не воспрещает того.

¹²Uit de stad zuchten de lieden, en de ziel der verwonden schreeuwt uit; nochtans beschikt God niets ongerijmds.

¹³Есть из них враги света, не знают путей его и не ходят по стезям его.

¹³Zij zijn onder de wederstrevers des lichts; zij kennen Zijn wegen niet, en zij blijven niet op Zijn paden.

¹⁴С рассветом встает убийца, умерщвляет бедного и нищего, а ночью бывает вором.

¹⁴Met het licht staat de moorder op, doodt den arme en den nooddruftige; en des nachts is hij als een dief.

¹⁵И око прелюбодея ждет сумерков, говоря: ничей глаз не увидит меня, – и закрывает лице.

¹⁵Ook neemt het oog des overspelers de schemering waar, zeggende: Geen oog zal mij zien; en hij legt een deksel op het aangezicht.

¹⁶В темноте подкапываются под домы, которые днем они заметили для себя; не знают света.

¹⁶In de duisternis doorgraaft hij de huizen, die zij zich des daags afgetekend hadden; zij kennen het licht niet.

¹⁷Ибо для них утро – смертная тень, так как они знакомы с ужасами смертной тени.

¹⁷Want de morgenstond is hun te zamen de schaduw des doods; als men hen kent, zijn zij in de strikken van des doods schaduw.

¹⁸Легок такой на поверхности воды, проклята часть его на земле, и не смотрит он на дорогу садов виноградных.

¹⁸Hij is licht op het vlakke der wateren; vervloekt is hun deel op de aarde; hij wendt zich niet tot den weg der wijngaarden.

¹⁹Засуха и жара поглощают снежную воду: так преисподняя – грешников.

¹⁹De droogte mitsgaders de hitte nemen de sneeuwwateren weg; alzo het graf dergenen, die gezondigd hebben.

²⁰Пусть забудет его утроба матери ; пусть лакомится им червь; пусть не остается о нем память; как дерево, пусть сломится беззаконник,

²⁰De baarmoeder vergeet hem, het gewormte is hem zoet, zijns wordt niet meer gedacht; en het onrecht wordt gebroken als een hout.

²¹который угнетает бездетную, не рождавшую, и вдове не делает добра.

²¹De onvruchtbare, die niet baart, teert hij af, en aan de weduwe doet hij niets goeds.

²²Он и сильных увлекает своею силою; он встает и никто не уверен зажизнь свою.

²²Ook trekt hij de machtigen door zijn kracht; staat hij op, zo is men des levens niet zeker.

²³А Он дает ему все для безопасности, и он на то опирается, и очи Его видят пути их.

²³Stelt hem God in gerustigheid, zo steunt hij daarop; nochtans zijn Zijn ogen op hun wegen.

²⁴Поднялись высоко, – и вот, нет их; падают и умирают, как и все, и, как верхушки колосьев, срезываются.

²⁴Zij zijn een weinig tijds verheven, daarna is er niemand van hen; zij worden nedergedrukt; gelijk alle anderen worden zij besloten; en gelijk de top ener aar worden zij afgesneden.

²⁵Если это не так, – кто обличит меня во лжи и в ничто обратит речь мою?

²⁵Indien het nu zo niet is, wie zal mij leugenachtig maken, en mijn rede tot niet brengen?