1Завет положил я с глазами моими, чтобы не помышлять мне о девице.
1[] Εκαμον συνθηκην μετα των οφθαλμων μου· και πως να εχω τον στοχασμον μου επι παρθενον;
2Какая же участь мне от Бога свыше? И какое наследие от Вседержителя с небес?
2και τι το μεριδιον παρα Θεου ανωθεν; και η κληρονομια του Παντοδυναμου εκ των υψηλων;
3Не для нечестивого ли гибель, и не для делающего ли зло напасть?
3Ουχι αφανισμος δια τον ασεβη; και ταλαιπωρια δια τους εργατας της ανομιας;
4Не видел ли Он путей моих, и не считал ли всех моих шагов?
4δεν βλεπει αυτος τας οδους μου και απαριθμει παντα τα βηματα μου;
5Если я ходил в суете, и если нога моя спешила на лукавство, –
5Εαν περιεπατησα με ψευδος, η ο πους μου εσπευσεν εις δολον,
6пусть взвесят меня на весах правды, и Бог узнает мою непорочность.
6ας με ζυγιση δια της σταθμης της δικαιοσυνης και ας γνωριση ο Θεος την ακεραιοτητα μου·
7Если стопы мои уклонялись от пути и сердце мое следовало за глазами моими, и если что-либо нечистое пристало к рукам моим,
7αν το βημα μου εξετραπη απο της οδου και η καρδια μου επηκολουθησε τους οφθαλμους μου, και αν κηλις προσεκολληθη εις τας χειρας μου·
8то пусть я сею, а другой ест, и пусть отрасли мои искоренены будут.
8να σπειρω, και αλλος να φαγη· και να εκριζωθωσιν οι εκγονοι μου.
9Если сердце мое прельщалось женщиною и я строил ковы у дверей моего ближнего, –
9[] Αν η καρδια μου ηπατηθη υπο γυναικος, η παρεμονευσα εις την θυραν του πλησιον μου,
10пусть моя жена мелет на другого, и пусть другие издеваются над нею,
10η γυνη μου να αλεση δι' αλλον, και αλλοι να πεσωσιν επ' αυτην.
11потому что это – преступление, это – беззаконие, подлежащее суду;
11Διοτι μιαρον ανομημα τουτο και αμαρτημα καταδικον·
12это – огонь, поядающий до истребления, который искоренил бы все добро мое.
12διοτι ειναι πυρ κατατρωγον μεχρις αφανισμου, και ηθελεν εκριζωσει παντα τα γεννηματα μου.
13Если я пренебрегал правами слуги и служанки моей, когда они имели спор со мною,
13Αν κατεφρονησα την κρισιν του δουλου μου η της δουλης μου, οτε διεφεροντο προς εμε,
14то что стал бы я делать, когда бы Бог восстал? И когда бы Он взглянул на меня, что могбы я отвечать Ему?
14τι θελω καμει τοτε, οταν εγερθη ο Θεος; και οταν επισκεφθη, τι θελω αποκριθη προς αυτον;
15Не Он ли, Который создал меня во чреве, создал и его и равно образовал нас в утробе?
15Ο ποιησας εμε εν τη κοιλια, δεν εποιησε και εκεινον; και δεν εμορφωσεν ημας ο αυτος εν τη μητρα;
16Отказывал ли я нуждающимся в их просьбе и томил ли глаза вдовы?
16[] Αν ηρνηθην την επιθυμιαν των πτωχων, η εμαρανα τους οφθαλμους της χηρας,
17Один ли я съедал кусок мой, и не ел ли от него и сирота?
17η εφαγον μονος τον αρτον μου, και ο ορφανος δεν εφαγεν εξ αυτου·
18Ибо с детства он рос со мною, как с отцом, и от чрева матери моей я руководил вдову .
18διοτι ο μεν εκ νεοτητος μου ετρεφετο μετ' εμου, ως μετα πατρος, την δε εκ κοιλιας της μητρος μου ωδηγησα·
19Если я видел кого погибавшим без одежды и бедного без покрова, –
19αν ειδον τινα απολλυμενον δι' ελλειψιν ενδυματος η πτωχον χωρις σκεπασματος,
20не благословляли ли меня чресла его, и не был ли он согрет шерстью овец моих?
20αν οι νεφροι αυτου δεν με ευλογησαν και δεν εθερμανθη με το μαλλιον των προβατων μου,
21Если я поднимал руку мою на сироту, когда видел помощь себе у ворот,
21αν εσηκωσα την χειρα μου κατα του ορφανου, βλεπων οτι υπερισχυον εν τη πυλη,
22то пусть плечо мое отпадет от спины, и рука моя пусть отломится от локтя,
22να πεση ο βραχιων μου εκ του ωμου, και η χειρ μου να συντριφθη εκ του αγκωνος.
23ибо страшно для меня наказание от Бога: пред величием Его не устоял бы я.
23Διοτι ο παρα του Θεου ολεθρος ητο εις εμε φρικη και δια την μεγαλειοτητα αυτου δεν ηθελον δυνηθη να ανθεξω.
24Полагал ли я в золоте опору мою и говорил ли сокровищу: ты – надежда моя?
24[] Αν εθεσα εις το χρυσιον την ελπιδα μου, η ειπα προς το καθαρον χρυσιον, Συ εισαι το θαρρος μου,
25Радовался ли я, что богатство мое было велико, и что рука моя приобрела много?
25αν ευφρανθην διοτι ο πλουτος μου ητο μεγας και διοτι η χειρ μου ευρηκεν αφθονιαν,
26Смотря на солнце, как оно сияет, и на луну, как она величественно шествует,
26αν εθεωρουν τον ηλιον αναλαμποντα η την σεληνην περιπατουσαν εν τη λαμπροτητι αυτης,
27прельстился ли я в тайне сердца моего, и целовали ли уста мои руку мою?
27και η καρδια μου εθελχθη κρυφιως, η με το στομα μου εφιλησα την χειρα μου,
28Это также было бы преступление, подлежащее суду, потому что я отрекся бы тогда от Бога Всевышнего.
28και τουτο ηθελεν εισθαι ανομημα καταδικον· διοτι ηθελον αρνηθη τον Θεον τον Υψιστον.
29Радовался ли я погибели врага моего и торжествовал ли, когда несчастье постигало его?
29Αν εχαρην εις τον αφανισμον του μισουντος με, η επεχαρην οτε ευρηκεν αυτον κακον·
30Не позволял я устам моим грешить проклятием души его.
30διοτι ουδε αφηκα το στομα μου να αμαρτηση, ευχομενος καταραν εις την ψυχην αυτου·
31Не говорили ли люди шатра моего: о, если бы мы от мяс его не насытились?
31αν οι ανθρωποι της σκηνης μου δεν ειπον, τις θελει δειξει ανθρωπον μη χορτασθεντα απο των κρεατων αυτου;
32Странник не ночевал на улице; двери мои я отворял прохожему.
32Ο ξενος δεν διενυκτερευεν εξω· ηνοιγον την θυραν μου εις τον οδοιπορον·
33Если бы я скрывал проступки мои, как человек, утаивая в груди моей пороки мои,
33[] αν εσκεπασα την παραβασιν μου ως ο Αδαμ, κρυπτων την ανομιαν μου εν τω κολπω μου·
34то я боялся бы большого общества, и презрение одноплеменников страшило бы меня, и я молчал бы и не выходил бы за двери.
34διοτι μηπως εφοβουμην μεγα πληθος, η με ετρομαζεν η καταφρονησις των οικογενειων, ωστε να σιωπησω και να μη εκβω εκ της θυρας;
35О, если бы кто выслушал меня! Вот мое желание, чтобы Вседержитель отвечал мне, и чтобы защитник мой составил запись.
35Ω να ητο τις να με ηκουεν. Ιδου, η επιθυμια μου ειναι να απεκρινετο ο Παντοδυναμος εις εμε, και ο αντιδικος μου να εγραφε βιβλιον.
36Я носил бы ее на плечах моих и возлагал бы ее, как венец;
36Βεβαιως ηθελον βαστασει αυτο επι του ωμου μου, ηθελον περιδεσει αυτο στεφανον επ' εμε·
37объявил бы ему число шагов моих, сблизился бы с ним, как с князем.
37ηθελον φανερωσει προς αυτον τον αριθμον των βηματων μου· ως αρχων ηθελον πλησιασει εις αυτον.
38Если вопияла на меня земля моя и жаловались на меня борозды ее;
38Αν ο αγρος μου καταβοα εναντιον μου και κλαιωσιν ομου οι αυλακες αυτου,
39если я ел плоды ее без платы и отягощал жизнь земледельцев,
39αν εφαγον τον καρπον αυτον χωρις μισθον, η εκαμον να εκβη η ψυχη των γεωργων αυτου,
40то пусть вместо пшеницы вырастает волчец и вместо ячменя куколь. Слова Иова кончились.
40Ας φυτρωσωσι τριβολοι αντι σιτου και ζιζανια αντι κριθης. Ετελειωσαν οι λογοι του Ιωβ.