¹Почему не сокрыты от Вседержителя времена, и знающие Его не видятдней Его?

¹"Pse vallë i Plotfuqishmi nuk i rezervon vetes kohëra dhe ata që e njohin nuk shohin ditët e tij?

²Межи передвигают, угоняют стада и пасут у себя .

²Disa zhvendosin kufijtë, marrin me forcë kopetë dhe i çojnë në kullotë;

³У сирот уводят осла, у вдовы берут в залог вола;

³u marrin gomarin jetimëve dhe marrin peng kaun e gruas së ve;

⁴бедных сталкивают с дороги, все уничиженные земли принуждены скрываться.

⁴i shtyjnë jashtë rruge nevojtarët, kështu tërë të varfrit e vendit janë të detyruar të fshihen.

⁵Вот они, как дикие ослы в пустыне, выходят на дело свое, вставая рано на добычу; степь дает хлеб для них и для детей их;

⁵Ja ku janë, si gomarë të egjër në shkretëtirë dalin në punën e tyre herët në mëngjes për të kërkuar ushqim; shkretëtira jep ushqim për ta dhe për bijtë e tyre.

⁶жнут они на поле не своем и собирают виноград унечестивца;

⁶Mbledhin forazhin e tyre në fushat dhe mbledhin vilet e pavjela në vreshtin e të pabesit.

⁷нагие ночуют без покрова и без одеяния на стуже;

⁷E kalojnë natën lakuriq, pa rroba, dhe nuk kanë me se të mbulohen nga të ftohtit.

⁸мокнут от горных дождей и, не имея убежища, жмутся к скале;

⁸Të lagur nga rrebeshet që vijnë nga malet, për mungesë strehe shtrëngohen pas shkëmbinjve.

⁹отторгают от сосцов сироту и с нищего берут залог;

⁹Të tjerë e rrëmbejnë nga gjiri jetimin dhe marrin pengje nga të varfrit.

¹⁰заставляют ходить нагими, без одеяния, и голодныхкормят колосьями;

¹⁰E detyrojnë të varfrin të shkojë pa rroba dhe u marrin duajt të uriturve.

¹¹между стенами выжимают масло оливковое, топчут в точилах и жаждут.

¹¹Bëjnë vaj midis mureve të të pabesëve, e shtrydhin rrushin në trokull, por kanë etje.

¹²В городе люди стонут, и душа убиваемых вопит, и Бог не воспрещает того.

¹²Vajtimi i atyre që po vdesin ngrihet nga qyteti, shpirti i të plagosurve kërkon ndihmë, por Perëndia nuk i vë mend të keqes që u ka bërë.

¹³Есть из них враги света, не знают путей его и не ходят по стезям его.

¹³Të tjerë janë armiq të dritës, nuk njohin rrugët e saj dhe nuk qëndrojnë në shtigjet e saj.

¹⁴С рассветом встает убийца, умерщвляет бедного и нищего, а ночью бывает вором.

¹⁴Vrasësi ngrihet në të gdhirë, për të vrarë të varfrin dhe nevojtarin; natën përkundrazi sillet si vjedhësi.

¹⁵И око прелюбодея ждет сумерков, говоря: ничей глаз не увидит меня, – и закрывает лице.

¹⁵Syri i shkelësit të kurorës bashkëshortore pret muzgun duke menduar: "Askush nuk do të më shohë", dhe vë një vel mbi fytyrën e tij.

¹⁶В темноте подкапываются под домы, которые днем они заметили для себя; не знают света.

¹⁶Natën depërtojnë nëpër shtëpitë; ditën rrinë mbyllur; nuk e njohin dritën.

¹⁷Ибо для них утро – смертная тень, так как они знакомы с ужасами смертной тени.

¹⁷Mëngjesi është për ta si hija e vdekjes, sepse ata i njohin mirë tmerret e hijes së vdekjes.

¹⁸Легок такой на поверхности воды, проклята часть его на земле, и не смотрит он на дорогу садов виноградных.

¹⁸Kalojnë shpejt mbi sipërfaqen e ujërave, pjesa e tyre është e mallkuar mbi tokë, dhe askush nuk do të hynte më në vreshtat e tyre.

¹⁹Засуха и жара поглощают снежную воду: так преисподняя – грешников.

¹⁹Ashtu si thatësia dhe vapa tretin ujërat e dëborës, kështu bën edhe Sheoli me atë që ka mëkatuar.

²⁰Пусть забудет его утроба матери ; пусть лакомится им червь; пусть не остается о нем память; как дерево, пусть сломится беззаконник,

²⁰Gjiri i nënës e harron, krimbat e hanë duke e shijuar; atë nuk do ta kujtojnë më; i keqi do të pritet si një dru.

²¹который угнетает бездетную, не рождавшую, и вдове не делает добра.

²¹Ai gëlltiste gruan shterpë që nuk ka fëmijë dhe nuk i bënte asnjë të mirë gruas së ve!

²²Он и сильных увлекает своею силою; он встает и никто не уверен зажизнь свою.

²²Por Perëndia me forcën e tij tërheq tutje të fuqishmit dhe, në qoftë se shfaqen përsëri, asnjeri nuk mund të jetë i sigurt për jetën e tij.

²³А Он дает ему все для безопасности, и он на то опирается, и очи Его видят пути их.

²³U jep siguri dhe ata i besojnë asaj; megjithatë sytë e tij kundrojnë rrugët e tyre.

²⁴Поднялись высоко, – и вот, нет их; падают и умирают, как и все, и, как верхушки колосьев, срезываются.

²⁴Ngrihen për pak kohë, por pastaj nuk janë më; rrëzohen dhe çohen tutje si gjithë të tjerët; priten si kokat e kallinjve të grurit.

²⁵Если это не так, – кто обличит меня во лжи и в ничто обратит речь мою?

²⁵Në qoftë se nuk është kështu, kush mund të më përgënjeshtrojë dhe të shfuqizojë vlerën e fjalëve të mia?".