¹DESPUÉS de esto abrió Job su boca, y maldijo su día.

¹بالاخره ایوب لب به سخن گشود و روزی را که تولد شده بود نفرین کرد:

²Y exclamó Job, y dijo:

²«لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه ام در رَحِم مادرم بسته شد.

³Perezca el día en que yo nací, Y la noche que se dijo: Varón es concebido.

³آن روز تاریک شود، خدا آن را بیاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

⁴Sea aquel día sombrío, Y Dios no cuide de él desde arriba, Ni claridad sobre él resplandezca.

⁴در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود، ابر تیره بر آن سایه افگند و کسوف آن را بپوشاند.

⁵Aféenlo tinieblas y sombra de muerte; Repose sobre él nublado, Que lo haga horrible como caliginoso día.

⁵آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود و در جملۀ شبهای ماه به حساب نیاید.

⁶Ocupe la oscuridad aquella noche; No sea contada entre los días del año, Ni venga en él número de los meses.

⁶آن شب، یک شبِ خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

⁷Oh si fuere aquella noche solitaria, Que no viniera canción alguna en ella!

⁷آنهائی که می توانند هیولای بحری را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

⁸Maldíganla los que maldicen al día, Los que se aprestan para levantar su llanto.

⁸درآن شب ستاره ای ندرخشد. به امید روشنی باشد، اما چشمش سپیدۀ صبح را نبیند،

⁹Oscurézcanse las estrellas de su alba; Espere la luz, y no venga, Ni vea los párpados de la mañana:

⁹زیرا رَحِم مادرم را نه بست و مرا به سختی و بلا دچار کرد.

¹⁰Por cuanto no cerró las puertas del vientre donde yo estaba, Ni escondió de mis ojos la miseria.

¹⁰چرا در وقت تولد نمردم و چرا زمانی که از رَحِم مادر بدنیا آمدم جان ندادم؟

¹¹¿Por qué no morí yo desde la matriz, O fuí traspasado en saliendo del vientre?

¹¹چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم داد؟

¹²¿Por qué me previnieron las rodillas? ¿Y para qué las tetas que mamase?

¹²اگر در آن وقت می مُردم، حالا آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند و خانه های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده می بودم.

¹³Pues que ahora yaciera yo, y reposara; Durmiera, y entonces tuviera reposo,

¹³یا چرا مانند کودکانی که مُرده بدنیا می آیند و هرگز روی روشنی را نمی بینند، در رَحِم مادر نمردم و دفن نشدم.

¹⁴Con los reyes y con los consejeros de la tierra, Que edifican para sí los desiertos;

¹⁴زیرا در گور مردمان شریر به کسی آسیب نمی رسانند و اشخاص خسته آرامش می یابند.

¹⁵O con los príncipes que poseían el oro, Que henchían sus casas de plata.

¹⁵در آنجا حتی زندانیان در صلح و صفا با هم بسر می برند و صدای زندانبان را نمی شنوند.

¹⁶O ¿por qué no fuí escondido como aborto, Como los pequeñitos que nunca vieron luz?

¹⁶خورد و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می باشد.

¹⁷Allí los impíos dejan el perturbar, Y allí descansan los de cansadas fuerzas.

¹⁷چرا کسانی که بدبخت و اندوهناک هستند، در روشنی بسر ببرند؟

¹⁸Allí asimismo reposan los cautivos; No oyen la voz del exactor.

¹⁸آن ها در آرزوی مرگ هستند، اما مرگ به سراغ شان نمی آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می باشند

¹⁹Allí están el chico y el grande; Y el siervo libre de su señor.

¹⁹و چقدر خوشحال می شوند وقتیکه می میرند و در گور می روند.

²⁰¿Por qué se da luz al trabajado, Y vida á los de ánimo en amargura,

²⁰چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو مسدود می بینند؟

²¹Que esperan la muerte, y ella no llega, Aunque la buscan más que tesoros;

²¹بجای غذا غم می خورم و آه و ناله ام مانند آب جاری است.

²²Que se alegran sobremanera, Y se gozan, cuando hallan el sepulcro?

²²از چیزی که می ترسیدم به آن گرفتار شدم و از آنچه که وحشت داشتم بر سرم آمد.آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.»

²³¿Por qué al hombre que no sabe por donde vaya, Y al cual Dios ha encerrado?

²³آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.»

²⁴Pues antes que mi pan viene mi suspiro; Y mis gemidos corren como aguas.

²⁵Porque el temor que me espantaba me ha venido, Y hame acontecido lo que temía.

²⁶No he tenido paz, no me aseguré, ni me estuve reposado; Vínome no obstante turbación.