¹PUESTO que no son ocultos los tiempos al Todopoderoso, ¿Por qué los que le conocen no ven sus días?

¹Kial la Plejpotenculo ne destinis tempojn, Kaj Liaj konantoj ne vidas Liajn tagojn?

²Traspasan los términos, Roban los ganados, y apaciéntanlos.

²Oni forsxovas la limojn; Oni rabas la sxafaron kaj pasxtas gxin.

³Llévanse el asno de los huérfanos; Prenden el buey de la viuda.

³Oni forkondukas la azenon de orfoj, Oni prenas kiel garantiajxon la bovon de vidvino.

⁴Hacen apartar del camino á los menesterosos: Y todos los pobres de la tierra se esconden.

⁴Oni forpusxas malricxulojn de la vojo; La suferantoj sur la tero devas sin kasxi.

⁵He aquí, como asnos monteses en el desierto, Salen á su obra madrugando para robar; El desierto es mantenimiento de sus hijos.

⁵Jen kiel sovagxaj azenoj ili eliras al sia laboro, por sercxi kaptajxon; La stepo donas al ili panon por iliaj infanoj.

⁶En el campo siegan su pasto, Y los impíos vendimian la viña ajena.

⁶Sur fremda kampo ili rikoltas, Kaj en vinbergxardeno de malpiulo ili kolektas berojn.

⁷Al desnudo hacen dormir sin ropa, Y que en el frío no tenga cobertura.

⁷Nudaj ili tradormas la nokton, cxar ili ne havas veston, Kaj dum la frosto ili havas nenion, por sin kovri.

⁸Con las avenidas de los montes se mojan, Y abrazan las peñas sin tener abrigo.

⁸De la pluvego de la montoj ili malsekigxas, Kaj pro nehavado de rifugxejo ili cxirkauxprenas rokon.

⁹Quitan el pecho á los huérfanos, Y de sobre el pobre toman la prenda.

⁹Oni forsxiras orfon de la mamoj, Kaj oni ruinigas malricxulon.

¹⁰Al desnudo hacen andar sin vestido, Y á los hambrientos quitan los hacecillos.

¹⁰Ili iras nudaj, sen vestoj, Kaj malsataj ili portas garbojn;

¹¹De dentro de sus paredes exprimen el aceite, Pisan los lagares, y mueren de sed.

¹¹Inter iliaj muroj oni pretigas oleon; Oni devigas ilin treti en vinpremejoj, dum ili mem estas soifantaj.

¹²De la ciudad gimen los hombres, Y claman las almas de los heridos de muerte: Mas Dios no puso estorbo.

¹²El la urbo auxdigxas gxemoj de homoj, Kaj la animoj de mortigatoj krias; Sed Dio ne atentas tiun blasfemadon.

¹³Ellos son los que, rebeldes á la luz, Nunca conocieron sus caminos, Ni estuvieron en sus veredas.

¹³Tiuj homoj estas kontrauxuloj de la lumo; Ili ne konas Liajn vojojn, Ne revenas al Lia irejo.

¹⁴A la luz se levanta el matador, mata al pobre y al necesitado, Y de noche es como ladrón.

¹⁴Antaux tagigxo levigxas la mortigisto, Mortigas malricxulon kaj senhavulon, Kaj en la nokto li estas kiel sxtelisto.

¹⁵El ojo del adúltero está aguardando la noche, Diciendo: No me verá nadie: Y esconde su rostro.

¹⁵La okulo de adultulo atendas la krepuskon, Dirante:Neniu okulo min vidu; Kaj li kovras sian vizagxon.

¹⁶En las tinieblas minan las casas, Que de día para sí señalaron; No conocen la luz.

¹⁶En mallumo oni faras subfoson sub domoj; Dum la tago oni kasxas sin cxe si, ne konante lumon.

¹⁷Porque la mañana es á todos ellos como sombra de muerte; Si son conocidos, terrores de sombra de muerte los toman.

¹⁷CXar la mallumo estas mateno por ili cxiuj, CXar ili interkonatigxis kun la teruroj de la mallumo.

¹⁸Son instables más que la superficie de las aguas; Su porción es maldita en la tierra; No andarán por el camino de las viñas.

¹⁸Tia homo estas malpeza sur la suprajxo de akvo; Malgranda estas lia parto sur la tero; Li ne iras laux la vojo de vinbergxardenoj.

¹⁹La sequía y el calor arrebatan las aguas de la nieve; Y el sepulcro á los pecadores.

¹⁹Kiel seka tero kaj varmego englutas negxan akvon, Tiel SXeol englutas la pekulojn.

²⁰Olvidaráse de ellos el seno materno; de ellos sentirán los gusanos dulzura; Nunca más habrá de ellos memoria, Y como un árbol serán los impíos quebrantados.

²⁰Forgesu lin la interno de lia patrino; La vermoj frandu lin; Oni lin ne plu rememoru; Li rompigxu kiel malbona arbo-

²¹A la mujer estéril que no paría, afligió; Y á la viuda nunca hizo bien.

²¹Li, kiu premas seninfanulinon, kiu ne naskis, Kaj kiu ne faras bonon al vidvino.

²²Mas á los fuertes adelantó con su poder: Levantóse, y no se da por segura la vida.

²²Kiu ecx potenculojn maltrankviligas per sia forto, Tiel ke oni ne estas certa pri sia vivo, kiam li levigxis.

²³Le dieron á crédito, y se afirmó: Sus ojos están sobre los caminos de ellos.

²³Dio donas al ili sendangxerecon kaj apogon, Kaj Liaj okuloj estas super iliaj vojoj.

²⁴Fueron ensalzados por un poco, mas desaparecen, Y son abatidos como cada cual: serán encerrados, Y cortados como cabezas de espigas.

²⁴Ili levigxis alte; sed subite ili ne plu ekzistas; Ili falas kaj estas forkaptataj kiel cxiuj, Kaj kiel la kapo de spiko ili dehakigxas.

²⁵Y si no, ¿quién me desmentirá ahora, O reducirá á nada mis palabras?

²⁵CXu ne estas tiel? Kiu pruvos, ke mi mensogas, kaj senvalorigos mian parolon?