¹CIERTAMENTE tiempo limitado tiene el hombre sobre la tierra, Y sus días son como los días del jornalero.

¹Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

²Como el siervo anhela la sombra, Y como el jornalero espera el reposo de su trabajo:

²Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

³Así poseo yo meses de vanidad, Y noches de trabajo me dieron por cuenta.

³Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

⁴Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, Y estoy harto de devaneos hasta el alba.

⁴Kiam mi kusxigxas, mi diras:Kiam mi levigxos? Sed la vespero farigxas longa, kaj mi satigxas de maltrankvileco gxis la tagigxo.

⁵Mi carne está vestida de gusanos, y de costras de polvo; Mi piel hendida y abominable.

⁵Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia hauxto krevis kaj putras.

⁶Y mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.

⁶Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

⁷Acuérdate que mi vida es viento, Y que mis ojos no volverán á ver el bien.

⁷Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

⁸Los ojos de los que me ven, no me verán más: Tus ojos sobre mí, y dejaré de ser.

⁸Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

⁹La nube se consume, y se va: Así el que desciende al sepulcro no subirá;

⁹Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en SXeolon;

¹⁰No tornará más á su casa, Ni su lugar le conocerá más.

¹⁰Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

¹¹Por tanto yo no reprimiré mi boca; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y quejaréme con la amargura de mi alma.

¹¹Tial mi ne detenos mian busxon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolcxeco de mia animo.

¹²¿Soy yo la mar, ó ballena, Que me pongas guarda?

¹²CXu mi estas maro aux mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

¹³Cuando digo: Mi cama me consolará, Mi cama atenuará mis quejas;

¹³Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kusxejo plifaciligos mian suferadon,

¹⁴Entonces me quebrantarás con sueños, Y me turbarás con visiones.

¹⁴Tiam Vi teruras min per songxoj, Timigas min per vizioj;

¹⁵Y así mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, Y quiso la muerte más que mis huesos.

¹⁵Kaj mia animo deziras sufokigxon, Miaj ostoj la morton.

¹⁶Aburríme: no he de vivir yo para siempre; Déjáme, pues que mis días son vanidad.

¹⁶Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, cxar miaj tagoj estas vantajxo.

¹⁷¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, Y que pongas sobre él tu corazón,

¹⁷Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

¹⁸Y lo visites todas las mañanas, Y todos los momentos lo pruebes?

¹⁸Ke Vi rememoras lin cxiumatene, Elprovas lin cxiumomente?

¹⁹¿Hasta cuándo no me dejarás, Ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

¹⁹Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera ecx tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

²⁰Pequé, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario á ti, Y que á mí mismo sea pesado?

²⁰Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi farigxis sxargxo por mi mem?

²¹¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, Y si me buscares de mañana, ya no seré.

²¹Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaux kusxos en la tero; Kaj kiam Vi morgaux sercxos min, mi ne ekzistos.