¹PUESTO que no son ocultos los tiempos al Todopoderoso, ¿Por qué los que le conocen no ven sus días?

¹"Pse vallë i Plotfuqishmi nuk i rezervon vetes kohëra dhe ata që e njohin nuk shohin ditët e tij?

²Traspasan los términos, Roban los ganados, y apaciéntanlos.

²Disa zhvendosin kufijtë, marrin me forcë kopetë dhe i çojnë në kullotë;

³Llévanse el asno de los huérfanos; Prenden el buey de la viuda.

³u marrin gomarin jetimëve dhe marrin peng kaun e gruas së ve;

⁴Hacen apartar del camino á los menesterosos: Y todos los pobres de la tierra se esconden.

⁴i shtyjnë jashtë rruge nevojtarët, kështu tërë të varfrit e vendit janë të detyruar të fshihen.

⁵He aquí, como asnos monteses en el desierto, Salen á su obra madrugando para robar; El desierto es mantenimiento de sus hijos.

⁵Ja ku janë, si gomarë të egjër në shkretëtirë dalin në punën e tyre herët në mëngjes për të kërkuar ushqim; shkretëtira jep ushqim për ta dhe për bijtë e tyre.

⁶En el campo siegan su pasto, Y los impíos vendimian la viña ajena.

⁶Mbledhin forazhin e tyre në fushat dhe mbledhin vilet e pavjela në vreshtin e të pabesit.

⁷Al desnudo hacen dormir sin ropa, Y que en el frío no tenga cobertura.

⁷E kalojnë natën lakuriq, pa rroba, dhe nuk kanë me se të mbulohen nga të ftohtit.

⁸Con las avenidas de los montes se mojan, Y abrazan las peñas sin tener abrigo.

⁸Të lagur nga rrebeshet që vijnë nga malet, për mungesë strehe shtrëngohen pas shkëmbinjve.

⁹Quitan el pecho á los huérfanos, Y de sobre el pobre toman la prenda.

⁹Të tjerë e rrëmbejnë nga gjiri jetimin dhe marrin pengje nga të varfrit.

¹⁰Al desnudo hacen andar sin vestido, Y á los hambrientos quitan los hacecillos.

¹⁰E detyrojnë të varfrin të shkojë pa rroba dhe u marrin duajt të uriturve.

¹¹De dentro de sus paredes exprimen el aceite, Pisan los lagares, y mueren de sed.

¹¹Bëjnë vaj midis mureve të të pabesëve, e shtrydhin rrushin në trokull, por kanë etje.

¹²De la ciudad gimen los hombres, Y claman las almas de los heridos de muerte: Mas Dios no puso estorbo.

¹²Vajtimi i atyre që po vdesin ngrihet nga qyteti, shpirti i të plagosurve kërkon ndihmë, por Perëndia nuk i vë mend të keqes që u ka bërë.

¹³Ellos son los que, rebeldes á la luz, Nunca conocieron sus caminos, Ni estuvieron en sus veredas.

¹³Të tjerë janë armiq të dritës, nuk njohin rrugët e saj dhe nuk qëndrojnë në shtigjet e saj.

¹⁴A la luz se levanta el matador, mata al pobre y al necesitado, Y de noche es como ladrón.

¹⁴Vrasësi ngrihet në të gdhirë, për të vrarë të varfrin dhe nevojtarin; natën përkundrazi sillet si vjedhësi.

¹⁵El ojo del adúltero está aguardando la noche, Diciendo: No me verá nadie: Y esconde su rostro.

¹⁵Syri i shkelësit të kurorës bashkëshortore pret muzgun duke menduar: "Askush nuk do të më shohë", dhe vë një vel mbi fytyrën e tij.

¹⁶En las tinieblas minan las casas, Que de día para sí señalaron; No conocen la luz.

¹⁶Natën depërtojnë nëpër shtëpitë; ditën rrinë mbyllur; nuk e njohin dritën.

¹⁷Porque la mañana es á todos ellos como sombra de muerte; Si son conocidos, terrores de sombra de muerte los toman.

¹⁷Mëngjesi është për ta si hija e vdekjes, sepse ata i njohin mirë tmerret e hijes së vdekjes.

¹⁸Son instables más que la superficie de las aguas; Su porción es maldita en la tierra; No andarán por el camino de las viñas.

¹⁸Kalojnë shpejt mbi sipërfaqen e ujërave, pjesa e tyre është e mallkuar mbi tokë, dhe askush nuk do të hynte më në vreshtat e tyre.

¹⁹La sequía y el calor arrebatan las aguas de la nieve; Y el sepulcro á los pecadores.

¹⁹Ashtu si thatësia dhe vapa tretin ujërat e dëborës, kështu bën edhe Sheoli me atë që ka mëkatuar.

²⁰Olvidaráse de ellos el seno materno; de ellos sentirán los gusanos dulzura; Nunca más habrá de ellos memoria, Y como un árbol serán los impíos quebrantados.

²⁰Gjiri i nënës e harron, krimbat e hanë duke e shijuar; atë nuk do ta kujtojnë më; i keqi do të pritet si një dru.

²¹A la mujer estéril que no paría, afligió; Y á la viuda nunca hizo bien.

²¹Ai gëlltiste gruan shterpë që nuk ka fëmijë dhe nuk i bënte asnjë të mirë gruas së ve!

²²Mas á los fuertes adelantó con su poder: Levantóse, y no se da por segura la vida.

²²Por Perëndia me forcën e tij tërheq tutje të fuqishmit dhe, në qoftë se shfaqen përsëri, asnjeri nuk mund të jetë i sigurt për jetën e tij.

²³Le dieron á crédito, y se afirmó: Sus ojos están sobre los caminos de ellos.

²³U jep siguri dhe ata i besojnë asaj; megjithatë sytë e tij kundrojnë rrugët e tyre.

²⁴Fueron ensalzados por un poco, mas desaparecen, Y son abatidos como cada cual: serán encerrados, Y cortados como cabezas de espigas.

²⁴Ngrihen për pak kohë, por pastaj nuk janë më; rrëzohen dhe çohen tutje si gjithë të tjerët; priten si kokat e kallinjve të grurit.

²⁵Y si no, ¿quién me desmentirá ahora, O reducirá á nada mis palabras?

²⁵Në qoftë se nuk është kështu, kush mund të më përgënjeshtrojë dhe të shfuqizojë vlerën e fjalëve të mia?".