¹"Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

¹Der Mensch, vom Weibe geboren, lebt kurze Zeit und ist voll Unruhe.

²Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

²Wie eine Blume blüht er und verwelkt; gleich einem Schatten flieht er und hat keinen Bestand.

³Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

³Und über einem solchen tust du deine Augen auf und gehst mit mir ins Gericht?

⁴Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

⁴Gibt es einen Reinen unter den Unreinen? Keinen einzigen!

⁵Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t'i kapërcejë.

⁵Wenn doch seine Tage und die Zahl seiner Monde bei dir bestimmt sind und du ihm ein Ziel gesetzt hast, das er nicht überschreiten kann,

⁶Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

⁶so schaue doch weg von ihm und laß ihn in Ruhe, bis er seines Tages froh werde wie ein Tagelöhner!

⁷Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

⁷Denn für einen Baum ist Hoffnung vorhanden: wird er abgehauen, so sproßt er wieder, und sein Schößling bleibt nicht aus.

⁸Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

⁸Wenn seine Wurzel in der Erde auch alt wird und sein Stumpf im Staub erstirbt,

⁹me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

⁹so grünt er doch wieder vom Duft des Wassers und treibt Schosse hervor, als wäre er neu gepflanzt.

¹⁰Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

¹⁰Der Mann aber stirbt und ist dahin, der Mensch vergeht, und wo ist er?

¹¹Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

¹¹Wie Wasser zerrinnen aus dem See und ein Strom vertrocknet und versiegt,

¹²por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

¹²also legt sich auch der Mensch nieder und steht nicht wieder auf; bis keine Himmel mehr sind, regen sie sich nicht und wachen nicht auf aus ihrem Schlaf.

¹³Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje!

¹³O daß du mich doch im Scheol verstecktest, daß du mich verbärgest, bis dein Zorn sich wendet; daß du mir eine Frist setztest und dann meiner wieder gedächtest!

¹⁴Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

¹⁴Wenn der Mensch stirbt, wird er wieder leben? Die ganze Zeit meines Kriegsdienstes würde ich harren, bis meine Ablösung käme.

¹⁵Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

¹⁵Dann würdest du rufen, und ich würde dir antworten; nach dem Werk deiner Hände würdest du dich sehnen.

¹⁶Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

¹⁶Nun aber zählst du meine Schritte. Achtest du nicht auf meine Sünde?

¹⁷do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

¹⁷Versiegelt ist meine Übertretung in einem Bündlein, und du hast zugeklebt meine Schuld.

¹⁸Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

¹⁸Doch stürzen ja auch Berge ein und sinken dahin, und Felsen weichen von ihrem Ort, das Wasser höhlt Steine aus,

¹⁹ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

¹⁹und die Flut schwemmt das Erdreich fort; also machst du auch die Hoffnung des Sterblichen zunichte;

²⁰Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

²⁰du überfällst ihn unaufhörlich, und er fährt dahin, du entstellst sein Angesicht und jagst ihn fort.

²¹Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

²¹Ob seine Kinder zu Ehren kommen, weiß er nicht, und kommen sie herunter, so wird er dessen nicht gewahr.

²²Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

²²Sein Fleisch empfindet nur seine eigenen Schmerzen, und seine Seele trauert nur über sich selbst!