1O Perëndi, pse na ke hedhur poshtë për gjithnjë? Pse vlon zemërimi yt kundër kopesë së kullotës sate?
1Ey Tanrı, neden bizi sonsuza dek reddettin?Niçin otlağının koyunlarına karşı öfken tütmekte?
2Kujto popullin tënd, që dikur e more, që ti e shpengove që të ishte fisi i trashëgimisë sate, të këtij mali të Sionit, mbi të cilin ke banuar.
2Anımsa geçmişte sahiplendiğin topluluğu,Kendi halkın olsun diye kurtardığın oymağıVe üzerine konut kurduğun Siyon Dağını.
3Drejto hapat e tua në këto rrënoja të pandreqshme; armiku i ka prishur të gjitha në shenjtërore.
3Yönelt adımlarını şu onarılmaz yıkıntılara doğru,Düşman kutsal yerdeki her şeyi yıktı.
4Armiqtë e tu vrumbullojnë në vendin e kuvendeve të tua; kanë vënë aty shenjat e tyre si flamuj.
4Düşmanların bizimle buluştuğun yerde kükredi,Zafer simgesi olarak kendi bayraklarını dikti.
5Dukej sikur godisnin me sëpata në pjesën e dëndur të një pylli.
5Gür bir ormanaBaltayla dalar gibiydiler.
6Dhe tani me sqeparë dhe çekane po prishin tërë skulpturat e tij.
6Baltayla, balyozla kırdılar,Bütün oymaları.
7I kanë vënë zjarrin shenjtërores sate; kanë përdhosur banesën që mban emrin tënd, duke e hedhur poshtë.
7Ateşe verdiler tapınağını,Yerle bir edip kutsallığını bozdularAdının yaşadığı konutun.
8Kanë thënë në zemër të tyre: "T'i shkatërrojmë të gjithë"; kanë djegur tërë qendrat e kuvendeve të shenjta në vend.
8İçlerinden, ‹‹Hepsini ezelim!›› dediler.Ülkede Tanrıyla buluşma yerlerinin tümünü yaktılar.
9Ne nuk i shohim më shenjat tona; nuk ka më profet dhe midis nesh nuk ka asnjë që të dijë deri kur.
9Artık kutsal simgelerimizi görmüyoruz,Peygamberler de yok oldu,İçimizden kimse bilmiyor ne zamana dek...
10Deri kur, o Perëndi, kundërshtari do të fyejë? Armiku vallë, do ta përçmojë emrin tënd përjetë?
10Ey Tanrı, ne zamana dek düşman sana sövecek,Hasmın senin adını hor görecek?
11Pse e tërheq dorën tënde, pikërisht të djathtën? Nxirre nga gjiri yt dhe shkatërroji.
11Niçin geri çekiyorsun elini?Çıkar sağ elini bağrından, yok et onları!
12Por Perëndia është mbreti im qysh prej kohëve të lashta; ai sjell shpëtimin mbi tokë.
12Ama geçmişten bu yana kralım sensin, ey Tanrı,Yeryüzünde kurtuluş sağladın.
13Me forcën tënde ndave detin dhe shtype kokën e përbindëshve të detit në ujërat.
13Gücünle denizi yardın,Canavarların kafasını sularda parçaladın.
14Copëtove kokat e Levitanëve dhe ia dhe për të ngrënë popullit të shkretëtirës.
14Livyatanın başlarını ezdin,Çölde yaşayanlara onu yem ettin.
15Bëre që të dalin burime dhe përrenj dhe thave lumenj të përhershëm.
15Kaynaklar, dereler fışkırttın,Sürekli akan ırmakları kuruttun.
16Jotja është dita, jotja është edhe nata; ti ke vendosur dritën dhe diellin.
16Gün senindir, gece de senin,Ay ve güneşi sen yerleştirdin, kastediyor.
17Ti ke caktuar tërë kufijtë e tokës dhe ke bërë verën dhe dimrin.
17Yeryüzünün bütün sınırlarını sen saptadın,Yazı da kışı da yaratan sensin.
18Mbaje mend këtë, o Zot, që armiku të ka fyer dhe që një popull i pamend ka përbuzur emrin tënd.
18Anımsa, ya RAB, düşmanın sana nasıl sövdüğünü,Akılsız bir halkın, adını nasıl hor gördüğünü.
19Mos ia braktis bishave jetën e turtulleshës sate; mos harro përjetë jetën e të përvuajturve të tu.
19Canavara teslim etme kumrunun canını,Asla unutma düşkün kullarının yaşamını.
20Respekto besëlidhjen, sepse vendet e errëta të tokës janë plot me strofka dhune.
20Yaptığın antlaşmayı gözönüne al,Çünkü ülkenin her karanlık köşesiZorbaların inleriyle dolmuş.
21Mos lejo që i shtypuri të kthehet i turpëruar; bëj që i përvuajturi dhe nevojtari të lëvdojnë emrin tënd.
21Düşkünler boynu bükük geri çevrilmesin,Mazlumlar, yoksullar adına övgüler dizsin.
22Çohu o Perëndi, mbro kauzën tënde! Mos harro që i pamendi të fyen tërë ditën.
22Kalk, ey Tanrı, davanı savun!Anımsa akılsızların gün boyu sana nasıl sövdüğünü!
23Mos harro britmën e armiqve të tu; zhurma e tyre që ngrihen kundër teje ngjitet vazhdimisht në qiell.
23Unutma hasımlarının yaygarasını,Sana başkaldıranların durmadan yükselen patırtısını!