¹Tumawag ka ngayon; may sasagot ba sa iyo? At sa kanino sa mga banal babalik ka?

¹Pray, call, is there any to answer thee? And unto which of the holy ones dost thou turn?

²Sapagka't ang bigat ng loob ay pumapatay sa taong hangal, at ang paninibugho ay pumapatay sa mangmang.

²For provocation slayeth the perverse, And envy putteth to death the simple,

³Aking nakita ang hangal na umuunlad: nguni't agad kong sinumpa ang kaniyang tahanan.

³I — I have seen the perverse taking root, And I mark his habitation straightway,

⁴Ang kaniyang mga anak ay malayo sa katiwasayan, at sila'y mangapipisa sa pintuang-bayan, na wala mang magligtas sa kanila.

⁴Far are his sons from safety, And they are bruised in the gate, And there is no deliverer.

⁵Na ang kaniyang ani ay kinakain ng gutom, at kinukuha na mula sa mga tinik, at ang silo ay nakabuka sa kanilang pag-aari.

⁵Whose harvest the hungry doth eat, And even from the thorns taketh it, And the designing swallowed their wealth.

⁶Sapagka't ang kadalamhatian ay hindi lumalabas sa alabok, ni bumubukal man sa lupa ang kabagabagan;

⁶For sorrow cometh not forth from the dust, Nor from the ground springeth up misery.

⁷Kundi ang tao ay ipinanganak sa kabagabagan. Gaya ng alipato na umiilanglang sa itaas.

⁷For man to misery is born, And the sparks go high to fly.

⁸Nguni't sa ganang akin, ay hahanapin ko ang Dios, at sa Dios ay aking ihahabilin ang aking usap:

⁸Yet I — I inquire for God, And for God I give my word,

⁹Na siyang gumagawa ng mga dakilang bagay at ng mga hindi magunita; ng mga kamanghamanghang bagay na walang bilang:

⁹Doing great things, and there is no searching. Wonderful, till there is no numbering.

¹⁰Na siyang nagbibigay ng ulan sa lupa, at nagpapahatid ng tubig sa mga bukid;

¹⁰Who is giving rain on the face of the land, And is sending waters on the out-places.

¹¹Na anopa't kaniyang iniuupo sa mataas yaong nangasa mababa; at yaong nagsisitangis ay itinataas sa katiwasayan.

¹¹To set the low on a high place, And the mourners have been high [in] safety.

¹²Kaniyang sinasayang ang mga katha-katha ng mapagkatha, na anopa't hindi maisagawa ng kanilang mga kamay ang kanilang panukala.

¹²Making void thoughts of the subtile, And their hands do not execute wisdom.

¹³Kaniyang hinuhuli ang pantas sa kanilang sariling katha: at ang payo ng suwail ay napapariwara.

¹³Capturing the wise in their subtilty, And the counsel of wrestling ones was hastened,

¹⁴Kanilang nasasalunuan ang kadiliman sa araw, at nagsisikapa sa katanghaliang tapat na gaya sa gabi.

¹⁴By day they meet darkness, And as night — they grope at noon.

¹⁵Nguni't kaniyang inililigtas sa tabak ng kanilang bibig, sa makatuwid baga'y ang maralita sa kamay ng malakas.

¹⁵And He saveth the wasted from their mouth, And from a strong hand the needy,

¹⁶Na anopa't ang dukha ay may pagasa, at ang kasamaan ay nagtitikom ng kaniyang bibig.

¹⁶And there is hope to the poor, And perverseness hath shut her mouth.

¹⁷Narito, maginhawa ang tao na sinasaway ng Dios: kaya't huwag mong waling kabuluhan ang pagsaway ng Makapangyarihan sa lahat.

¹⁷Lo, the happiness of mortal man, God doth reprove him: And the chastisement of the Mighty despise not,

¹⁸Sapagka't siya'y sumusugat, at nagtatapal; siya'y sumusugat, at pinagagaling ng kaniyang mga kamay.

¹⁸For He doth pain, and He bindeth up, He smiteth, and His hands heal.

¹⁹Kaniyang ililigtas ka sa anim na kabagabagan. Oo, sa pito, ay walang kasamaang kikilos sa iyo.

¹⁹In six distresses He delivereth thee, And in seven evil striketh not on thee.

²⁰Sa kagutom ay tutubusin ka niya sa kamatayan; at sa pagdidigma ay sa kapangyarihan ng tabak.

²⁰In famine He hath redeemed thee from death, And in battle from the hands of the sword.

²¹Ikaw ay makukubli sa talas ng dila; na hindi ka man matatakot sa paggiba pagka dumarating.

²¹When the tongue scourgeth thou art hid, And thou art not afraid of destruction, When it cometh.

²²Sa kagibaan at sa kasalatan ay tatawa ka; ni hindi ka matatakot sa mga ganid sa lupa.

²²At destruction and at hunger thou mockest, And of the beast of the earth, Thou art not afraid.

²³Sapagka't ikaw ay makakasundo ng mga bato sa parang; at ang mga ganid sa parang ay makikipagpayapaan sa iyo.

²³(For with sons of the field [is] thy covenant, And the beast of the field Hath been at peace with thee.)

²⁴At iyong makikilala na ang iyong tolda ay nasa kapayapaan; at iyong dadalawin ang iyong kulungan, at walang mawawala na anoman.

²⁴And thou hast known that thy tent [is] peace, And inspected thy habitation, and errest not,

²⁵Iyo rin namang makikilala na ang iyong binhi ay magiging dakila, at ang iyong lahi ay gaya ng damo sa lupa.

²⁵And hast known that numerous [is] Thy seed, And thine offspring as the herb of the earth;

²⁶Ikaw ay darating sa iyong libingan sa lubos na katandaan. Gaya ng bigkis ng trigo na dumarating sa kaniyang kapanahunan.

²⁶Thou comest in full age unto the grave, As the going up of a stalk in its season.

²⁷Narito, aming siniyasat, at gayon nga; dinggin mo, at talastasin mo sa iyong ikabubuti.

²⁷Lo, this — we searched it out — it [is] right, hearken; And thou, know for thyself!