¹Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.

¹But now they that are younger than I have me in derision, Whose fathers I disdained to set with the dogs of my flock.

²Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.

²Yea, the strength of their hands, whereto should it profit me? Men in whom ripe age is perished.

³Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.

³They are gaunt with want and famine; They gnaw the dry ground, in the gloom of wasteness and desolation.

⁴Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.

⁴They pluck salt-wort by the bushes; And the roots of the broom are their food.

⁵Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.

⁵They are driven forth from the midst [of men]; They cry after them as after a thief;

⁶Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.

⁶So that they dwell in frightful valleys, In holes of the earth and of the rocks.

⁷Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.

⁷Among the bushes they bray; Under the nettles they are gathered together.

⁸Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.

⁸[They are] children of fools, yea, children of base men; They were scourged out of the land.

⁹At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.

⁹And now I am become their song, Yea, I am a byword unto them.

¹⁰Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.

¹⁰They abhor me, they stand aloof from me, And spare not to spit in my face.

¹¹Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.

¹¹For he hath loosed his cord, and afflicted me; And they have cast off the bridle before me.

¹²Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.

¹²Upon my right hand rise the rabble; They thrust aside my feet, And they cast up against me their ways of destruction.

¹³Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.

¹³They mar my path, They set forward my calamity, [Even] men that have no helper.

¹⁴Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.

¹⁴As through a wide breach they come: In the midst of the ruin they roll themselves [upon me].

¹⁵Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.

¹⁵Terrors are turned upon me; They chase mine honor as the wind; And my welfare is passed away as a cloud.

¹⁶At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.

¹⁶And now my soul is poured out within me; Days of affliction have taken hold upon me.

¹⁷Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.

¹⁷In the night season my bones are pierced in me, And the [pains] that gnaw me take no rest.

¹⁸Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.

¹⁸By [God's] great force is my garment disfigured; It bindeth me about as the collar of my coat.

¹⁹Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.

¹⁹He hath cast me into the mire, And I am become like dust and ashes.

²⁰Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.

²⁰I cry unto thee, and thou dost not answer me: I stand up, and thou gazest at me.

²¹Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.

²¹Thou art turned to be cruel to me; With the might of thy hand thou persecutest me.

²²Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.

²²Thou liftest me up to the wind, thou causest me to ride [upon it]; And thou dissolvest me in the storm.

²³Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.

²³For I know that thou wilt bring me to death, And to the house appointed for all living.

²⁴Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?

²⁴Howbeit doth not one stretch out the hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help?

²⁵Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?

²⁵Did not I weep for him that was in trouble? Was not my soul grieved for the needy?

²⁶Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.

²⁶When I looked for good, then evil came; And when I waited for light, there came darkness.

²⁷Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.

²⁷My heart is troubled, and resteth not; Days of affliction are come upon me.

²⁸Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.

²⁸I go mourning without the sun: I stand up in the assembly, and cry for help.

²⁹Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.

²⁹I am a brother to jackals, And a companion to ostriches.

³⁰Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.

³⁰My skin is black, [and falleth] from me, And my bones are burned with heat.

³¹Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.

³¹Therefore is my harp [turned] to mourning, And my pipe into the voice of them that weep.