¹Oh Dios, bakit mo itinakuwil kami magpakailan man? Bakit ang iyong galit ay umuusok laban sa mga tupa ng iyong pastulan?

¹Maschil of Asaph. O God, why hast thou cast [us] off for ever? Why doth thine anger smoke against the sheep of thy pasture?

²Alalahanin mo ang iyong kapisanan na iyong binili ng una, na iyong tinubos upang maging lipi ng iyong mana; at ang bundok ng Sion na iyong tinahanan.

²Remember thy congregation, which thou hast gotten of old, Which thou hast redeemed to be the tribe of thine inheritance; [And] mount Zion, wherein thou hast dwelt.

³Itaas mo ang iyong mga paa sa mga walang hanggang guho, ang lahat na kasamaang ginawa ng kaaway sa santuario.

³Lift up thy feet unto the perpetual ruins, All the evil that the enemy hath done in the sanctuary.

⁴Ang mga kaaway mo'y nagsisiangal sa gitna ng iyong kapulungan; kanilang itinaas ang kanilang mga watawat na pinakatanda.

⁴Thine adversaries have roared in the midst of thine assembly; They have set up their ensigns for signs.

⁵Sila'y tila mga tao na nangagtaas ng mga palakol sa mga kakahuyan.

⁵They seemed as men that lifted up Axes upon a thicket of trees.

⁶At ngayo'y lahat ng gawang inanyuan doon. Kanilang pinagputolputol ng palakol at ng mga pamukpok.

⁶And now all the carved work thereof They break down with hatchet and hammers.

⁷Kanilang sinilaban ng apoy ang iyong santuario; kanilang dinumhan ang tahanang dako ng iyong pangalan hanggang sa lupa.

⁷They have set thy sanctuary on fire; They have profaned the dwelling-place of thy name [by casting it] to the ground.

⁸Kanilang sinabi sa kanilang puso, ating gibaing paminsan: kanilang sinunog ang lahat na sinagoga ng Dios sa lupain.

⁸They said in their heart, Let us make havoc of them altogether: They have burned up all the synagogues of God in the land.

⁹Hindi namin nakikita ang aming mga tanda: Wala nang propeta pa; at wala mang sinoman sa amin na nakakaalam kung hanggang kailan.

⁹We see not our signs: There is no more any prophet; Neither is there among us any that knoweth how long.

¹⁰Hanggang kailan, Oh Dios, mangduduwahagi ang kaaway? Lalapastanganin ba ng kaaway ang iyong pangalan magpakailan man?

¹⁰How long, O God, shall the adversary reproach? Shall the enemy blaspheme thy name for ever?

¹¹Bakit mo iniuurong ang iyong kamay, ang iyong kanan? Ilabas mo sa iyong sinapupunan, at iyong lipulin sila.

¹¹Why drawest thou back thy hand, even thy right hand? [Pluck it] out of thy bosom [and] consume [them].

¹²Gayon ma'y ang Dios ay aking Hari ng una, na nagliligtas sa gitna ng lupa.

¹²Yet God is my King of old, Working salvation in the midst of the earth.

¹³Iyong hinawi ang dagat sa iyong kalakasan: iyong pinagbasag ang mga ulo ng mga buwaya sa mga tubig.

¹³Thou didst divide the sea by thy strength: Thou brakest the heads of the sea-monsters in the waters.

¹⁴Iyong pinagputolputol ang mga ulo ng leviatan, ibinigay mo siya na pagkain sa bayan na tumatahan sa ilang.

¹⁴Thou brakest the heads of leviathan in pieces; Thou gavest him to be food to the people inhabiting the wilderness.

¹⁵Ikaw ay nagbukas ng bukal at ilog: iyong tinutuyo ang mga malaking ilog.

¹⁵Thou didst cleave fountain and flood: Thou driedst up mighty rivers.

¹⁶Ang araw ay iyo, ang gabi ay iyo rin: iyong inihanda ang liwanag at ang araw.

¹⁶The day is thine, the night also is thine: Thou hast prepared the light and the sun.

¹⁷Iyong inilagay ang lahat ng mga hangganan ng lupa: iyong ginawa ang taginit at taginaw.

¹⁷Thou hast set all the borders of the earth: Thou hast made summer and winter.

¹⁸Iyong alalahanin ito, na nangduwahagi ang kaaway, Oh Panginoon, at nilapastangan ng mangmang na bayan ang iyong pangalan.

¹⁸Remember this, that the enemy hath reproached, O Jehovah, And that a foolish people hath blasphemed thy name.

¹⁹Oh huwag mong ibigay ang kaluluwa ng inakay ng iyong kalapati sa mabangis na hayop: huwag mong kalimutan ang buhay ng iyong dukha magpakailan man.

¹⁹Oh deliver not the soul of thy turtle-dove unto the wild beast: Forget not the life of thy poor for ever.

²⁰Magkaroong pitagan ka sa tipan: sapagka't ang mga madilim na dako ng lupa ay puno ng mga tahanan ng karahasan.

²⁰Have respect unto the covenant; For the dark places of the earth are full of the habitations of violence.

²¹Oh huwag bumalik na may kahihiyan ang naaapi: pupurihin ng dukha at mapagkailangan ang iyong pangalan.

²¹Oh let not the oppressed return ashamed: Let the poor and needy praise thy name.

²²Bumangon ka, Oh Dios, ipaglaban mo ang iyong sariling usap: alalahanin mo kung paanong dinuduwahagi ka ng mangmang buong araw.

²²Arise, O God, plead thine own cause: Remember how the foolish man reproacheth thee all the day.

²³Huwag mong kalimutan ang tinig ng iyong mga kaaway: ang ingay niyaong nagsisibangon laban sa iyo ay patuloy na lumalala.

²³Forget not the voice of thine adversaries: The tumult of those that rise up against thee ascendeth continually.