¹Taong ipinanganak ng babae ay sa kaunting araw, at lipos ng kabagabagan.

¹Man, born of woman, is of few days, and full of trouble.

²Siya'y umuusli na gaya ng bulaklak, at nalalagas: siya rin nama'y tumatakas na gaya ng anino, at hindi namamalagi.

²He cometh forth like a flower, and is cut down; and he fleeth as a shadow, and continueth not.

³At iyo bang idinidilat ang iyong mga mata sa isang gaya nito, at ipinagsasama mo ako upang hatulan mo?

³Yet dost thou open thine eyes upon such a one, and bringest me into judgment with thee?

⁴Sinong makakakuha ng malinis na bagay sa marumi? wala.

⁴Who can bring a clean [man] out of the unclean? Not one!

⁵Yayamang ang kaniyang mga kaarawan ay nangapasiyahan, ang bilang ng kaniyang mga buwan ay talastas mo, at iyong hinanggahan ang kaniyang mga hangganan upang huwag siyang makaraan;

⁵If his days are determined, if the number of his months is with thee, [and] thou hast appointed his bounds which he must not pass,

⁶Ilayo mo sa kaniya ang iyong paningin, upang siya'y makapagpahinga, hanggang sa maganap niya, na gaya ng isang magpapaupa, ang kaniyang araw.

⁶Look away from him; and let him rest, till he accomplish, as a hireling, his day.

⁷Sapagka't may pagasa sa isang punong kahoy, na kung ito'y putulin, ay sisibol uli, at ang sariwang sanga niyaon ay hindi maglilikat.

⁷For there is hope for a tree: if it be cut down, it will sprout again, and its tender branch will not cease;

⁸Bagaman ang kaniyang ugat ay tumanda sa lupa, at ang puno niyao'y mamatay sa lupa;

⁸Though its root grow old in the earth, and its stock die in the ground,

⁹Gayon ma'y sa pamamagitan ng amoy ng tubig ay sisibol, at magsasanga na gaya ng pananim.

⁹Yet through the scent of water it will bud, and put forth boughs like a young plant.

¹⁰Nguni't ang tao ay namamatay at natutunaw; Oo, ang tao ay nalalagutan ng hininga, at saan nandoon siya?

¹⁰But a man dieth, and is prostrate; yea, man expireth, and where is he?

¹¹Kung paanong ang tubig ay lumalabas sa dagat, at ang ilog ay humuhupa at natutuyo;

¹¹The waters recede from the lake, and the river wasteth and drieth up:

¹²Gayon ang tao ay nabubuwal at hindi na bumabangon: hanggang sa ang langit ay mawala, sila'y hindi magsisibangon, ni mangagigising man sa kanilang pagkakatulog.

¹²So man lieth down, and riseth not again; till the heavens be no more, they do not awake, nor are raised out of their sleep.

¹³Oh ikubli mo nawa ako sa Sheol. Na ingatan mo nawa akong lihim hanggang sa ang iyong poot ay makaraan, na takdaan mo nawa ako ng takdang panahon, at iyong alalahanin ako!

¹³Oh that thou wouldest hide me in Sheol, that thou wouldest keep me secret until thine anger be past, that thou wouldest appoint me a set time, and remember me, --

¹⁴Kung ang isang tao ay mamatay, mabubuhay pa ba siya? Lahat ng araw ng aking pakikipagbaka ay maghihintay ako, hanggang sa dumating ang pagbabago.

¹⁴(If a man die, shall he live [again]?) all the days of my time of toil would I wait, till my change should come:

¹⁵Ikaw ay tatawag, at ako'y sasagot sa iyo: ikaw ay magtataglay ng nasa sa gawa ng iyong mga kamay.

¹⁵Thou wouldest call, and I would answer thee; thou wouldest have a desire after the work of thy hands.

¹⁶Nguni't ngayo'y binibilang mo ang aking mga hakbang: hindi mo ba pinapansin ang aking kasalanan?

¹⁶For now thou numberest my steps: dost thou not watch over my sin?

¹⁷Ang aking pagsalangsang ay natatatakan sa isang supot, at iyong inilalapat ang aking kasamaan.

¹⁷My transgression is sealed up in a bag, and thou heapest up mine iniquity.

¹⁸At tunay na ang bundok na natitibag, ay nawawala, at ang bato ay napababago mula sa kinaroroonan niyaon;

¹⁸And indeed a mountain falling cometh to nought, and the rock is removed out of its place;

¹⁹Inuukit ng tubig ang mga bato; tinatangay ng mga baha niyaon ang alabok ng lupa: sa gayon iyong sinisira ang pagasa ng tao.

¹⁹The waters wear the stones, the floods thereof wash away the dust of the earth; and thou destroyest the hope of man.

²⁰Ikaw ay nananaig kailan man laban sa kaniya at siya'y pumapanaw; iyong pinapagbabago ang kaniyang mukha, at iyong pinayayaon siya.

²⁰Thou prevailest for ever against him, and he passeth away; thou changest his countenance, and dismissest him.

²¹Ang kaniyang mga anak ay nagtataglay ng karangalan, at hindi niya nalalaman; at sila'y ibinababa, nguni't hindi niya nahahalata sila.

²¹His sons come to honour, and he knoweth it not; and they are brought low, and he perceiveth it not.

²²Nguni't ang kaniyang laman sa kaniya ay masakit, at ang kaniyang kaluluwa sa loob niya ay namamanglaw.

²²But his flesh hath pain for himself alone, and his soul mourneth for himself.