¹Ang mga kawikaan ni Salomon na anak ni David na hari sa Israel:

¹Saliamono, Dovydo sūnaus, Izraelio karaliaus, patarlės.

²Upang umalam ng karunungan at turo; upang bulayin ang mga salita ng pagkaunawa;

²Jos surašytos, kad pamokytų išminties, auklėtų ir padėtų suprasti išmintingus posakius,

³Upang tumanggap ng turo sa pantas na paguugali, sa katuwiran, at kahatulan, at karampatan;

³kad pamokytų išmintingai elgtis, pažinti teisumą, teisingumą ir bešališkumą;

⁴Upang magbigay ng katalinuhan sa musmos. Kaalaman at pagbubulay sa kabataan:

⁴kad paprastiems suteiktų sumanumo, jaunuoliams­supratimo ir nuovokumo.

⁵Upang marinig ng pantas, at lumago sa ikatututo: at upang tamuhin ng taong may unawa ang magagaling na payo:

⁵Išmintingas klausydamas taps išmintingesnis, o protingas gaus išmintingų patarimų,

⁶Upang umunawa ng kawikaan at ng kahulugan; ng mga salita ng pantas, at ng kanilang malalabong sabi.

⁶kad suprastų patarles ir palyginimus, išminčių žodžius ir mįsles.

⁷Ang takot sa Panginoon ay pasimula ng kaalaman: nguni't ang mangmang ay humahamak sa karunungan at turo.

⁷Viešpaties baimė yra išminties pradžia, bet kvailiai niekina išmintį ir pamokymus.

⁸Anak ko, dinggin mo ang turo ng iyong ama, at huwag mong pabayaan ang kautusan ng iyong ina:

⁸Mano sūnau, klausyk tėvo pamokymų ir neatmesk motinos nurodymų.

⁹Sapagka't sila'y magiging tali ng biyaya sa iyong ulo, at mga kuwintas sa ligid ng iyong leeg.

⁹Tai bus puošnus vainikas tavo galvai ir papuošalas tavo kaklui.

¹⁰Anak ko, kung ikaw ay hikayatin ng mga makasalanan, huwag mong tulutan.

¹⁰Mano sūnau, jei tave vilios nusidėjėliai, nepritark jiems.

¹¹Kung kanilang sabihin, sumama ka sa amin, tayo'y magsibakay sa pagbububo ng dugo, tayo'y mangagkubli ng silo na walang anomang kadahilanan sa walang sala;

¹¹Jei jie sako: “Eime su mumis tykoti kraujo ir ruošti pasalą nekaltam žmogui.

¹²Sila'y lamunin nating buhay na gaya ng Sheol. At buo, na gaya ng nagsibaba sa lungaw;

¹²Prarykime juos gyvus kaip pragaras, visiškai, kaip tuos, kurie eina į kapą.

¹³Tayo'y makakasumpong ng lahat na mahalagang pag-aari, ating pupunuin ang ating mga bahay ng samsam;

¹³Mes rasime daug turto ir pripildysime grobiu savo namus.

¹⁴Ikaw ay makikipagsapalaran sa gitna namin; magkakaroon tayong lahat ng isang supot:

¹⁴Su mumis mesi dalybų burtą, mūsų pinigai bus bendri”.

¹⁵Anak ko, huwag kang lumakad sa daan na kasama nila; pigilin mo ang iyong paa sa kanilang landas:

¹⁵Mano sūnau, neik su jais, sulaikyk savo koją nuo jų tako.

¹⁶Sapagka't ang kanilang mga paa ay nagsisitakbo sa kasamaan, at sila'y nangagmamadali sa pagbububo ng dugo.

¹⁶Jų kojos bėga į pikta, jie skuba kraują pralieti.

¹⁷Sapagka't walang kabuluhang naladlad ang silo, sa paningin ng alin mang ibon:

¹⁷Veltui tiesiamas tinklas paukščiams matant.

¹⁸At binabakayan ng mga ito ang kanilang sariling dugo, kanilang ipinagkukubli ng silo ang kanilang sariling mga buhay.

¹⁸Jie tykoja savo pačių kraujo, pasalą ruošia savo gyvybei.

¹⁹Ganyan ang mga lakad ng bawa't sakim sa pakinabang; na nagaalis ng buhay ng mga may-ari niyaon.

¹⁹Toks yra kelias kiekvieno, kuris godus turto, jis atima jo savininko gyvybę.

²⁰Karunungan ay humihiyaw na malakas sa lansangan; kaniyang inilalakas ang kaniyang tinig sa mga luwal na dako;

²⁰Išmintis šaukia gatvėje, pakelia balsą aikštėje.

²¹Siya'y humihiyaw sa mga pangulong dako na pinaglilipunan; sa pasukan ng mga pintuang-bayan, sa bayan, kaniyang binibigkas ang kaniyang mga salita:

²¹Ji šaukia svarbiausiose susibūrimo vietose ir miesto vartuose skelbia savo žodžius:

²²Hanggang kailan kayong mga musmos, magsisiibig sa inyong kamusmusan? At ang mga nanunuya ay maliligaya sa panunuya, at ang mga mangmang ay mangagtatanim sa kaalaman?

²²“Neišmanėliai, ar ilgai dar mylėsite neišmanymą? Niekintojai, ar ilgai džiaugsitės savo patyčiomis? Kvailiai, ar ilgai nekęsite pažinimo?

²³Magsibalik kayo sa aking saway: narito, aking ibubuhos ang aking espiritu sa inyo.

²³Klausykitės mano įspėjimų! Aš išliesiu jums savo dvasios, paskelbsiu savo žodžius.

²⁴Sapagka't ako'y tumawag, at kayo'y tumanggi: aking iniunat ang aking kamay, at walang makinig;

²⁴Kadangi aš šaukiau, o jūs nepaklausėte, ištiesiau jums ranką, bet niekas nekreipė dėmesio,

²⁵Kundi inyong iniuwi sa wala ang buo kong payo, at hindi ninyo inibig ang aking saway:

²⁵jūs paniekinote mano patarimus ir nepaisėte mano įspėjimų,

²⁶Ako naman ay tatawa sa kaarawan ng inyong kasakunaan: ako'y manunuya pagka ang inyong takot ay dumarating;

²⁶tai ir aš juoksiuos, kai jūs žlugsite, tyčiosiuos, kai jus apims baimė,

²⁷Pagka ang iyong takot ay dumarating na parang bagyo. At ang inyong kasakunaan ay dumarating na parang ipoipo; pagka ang hirap at hapis ay dumating sa inyo.

²⁷kai siaubas užklups kaip audra ir pražūtis kaip viesulas, kai ateis sielvartas ir vargas.

²⁸Kung magkagayo'y tatawag sila sa akin, nguni't hindi ako sasagot; hahanapin nila akong masikap, nguni't hindi nila ako masusumpungan:

²⁸Tada jie šauksis manęs, bet aš neatsiliepsiu; jie ieškos manęs, bet neras.

²⁹Sapagka't kanilang ipinagtanim ang kaalaman, at hindi pinili ang takot sa Panginoon.

²⁹Nes jie nekentė pažinimo ir nepasirinko Viešpaties baimės.

³⁰Ayaw sila ng aking payo; kanilang hinamak ang buo kong pagsaway:

³⁰Jie nepriėmė mano patarimų ir paniekino mano barimą.

³¹Kaya't sila'y magsisikain ng bunga ng kanilang sariling lakad, at mabubusog ng kanilang sariling mga kagagawan.

³¹Todėl jie valgys savo kelių vaisių, pasisotins savo sumanymais.

³²Sapagka't papatayin sila ng pagtalikod ng musmos, at ang pagkawalang balisa ng mga mangmang ay ang sisira sa kanila.

³²Neišmanėlių užsispyrimas užmuš juos, kvailius pražudys jų neapdairumas.

³³Nguni't ang nakikinig sa akin ay tatahang tiwasay. At tatahimik na walang takot sa kasamaan.

³³Kas manęs klauso, gyvens saugiai, bus ramus ir nebijos pikto”.